Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De rood bebrilde presentator van de elfde aflevering van het eendaagse festival Dag in de Branding windt er duidelijk geen doekjes om als hij zegt dat een moeilijke avond in het verschiet ligt. Zijn vooruitziende blik lijkt aanvankelijk waarheid te worden als twee saxofonisten minutenlang een monotoon geluid produceren dat je enkel en alleen kan omschrijven als het naargeestige gevoel van suizende oren na het bijwonen van een hardrockconcert.
De minimalistische arrangementen van Phill Niblock [foto links], met tonen zo langzaam als het paringsgedrag van de tuinslak, vragen uiterste concentratie bij het geduldig afwachtend klapstoeltjespubliek. Enige afwisseling komt in de vorm van een jongen en meisje die ijzerdraad langs pianosnaren laten glijden. Later voegt een strijkorkestje zich bij het zwijgende geheel. Er zijn drie projectieschermen met beeldmateriaal van Aziatische plattelandswerkers, zodat men niet continue hoeft te kijken naar een keyboardspeler die een uur lang maar één toets aanslaat. "Apart", zegt een vrouw aan de bar, die een excuus zoekt om naar de rookvitrine af te druipen.
Het slotstuk, waarbij alle muzikanten in een halve cirkel op het podium staan is van een ronduit hypnotiserende schoonheid. Zo krijgen de volhouders, waaronder ook Vic Chesnutt, alsnog een uitgestelde beloning. Na afloop maakt toeschouwer en componist Phill Niblock nog een nederige buiging naar een flink uitgedund bezoekersclubje, dat zowaar niet vroegtijdig is afgehaakt.
Na het stroperige en volstrekt ontoegankelijke werk van Niblock kan je ongeveer alles wel als luchtig typeren. Zo ook de buitengewoon sobere set van voormalig Velvet Undergroundman John Cale [foto boven] en metgezel op gitaar. De bijna 70-jarige Cale oogt nog altijd opmerkelijk jong met zijn eeuwig warrige plukhaar en knaloranje shirt. Achter vleugel en op akoestische gitaar laat de Britse liedjesman een dwarsdoorsnede van zijn eigenzinnige repertoire horen. Vooral de songs die destijds op platenlabel Island verschenen, zoals 'Fear', 'Ship of Fools' en 'Buffalo Ballet', zorgen voor spontane blijdschap bij vele fans.
Dat een enkel nieuw nummer wat onwennig en dus minder goed uit de verf komt, is hem met zoveel ondertussen klassiek geworden popsongs en een markant stemgeluid in topvorm al snel vergeven. Ook dat de show wellicht niet heel erg aansluit bij het experimentele concept van dit festival, lijkt heel weinig mensen iets te deren. Met John Cale is nu eenmaal een geheide publiekstrekker in huis, die allesbehalve teleurstelt, maar anderzijds niet heel erg weet te verrassen.
De immens grote John Cale-aanhang die rond middernacht aftaait, zal waarschijnlijk nooit te weten komen wat ze precies missen. Elf Power, dat op sleeptrouw is genomen door Vic Chesnutt, is als band misschien niet heel erg bijzonder te noemen. Deze jonge gasten maken een soortement van olijke rammelrock waarbij je zowel aan Pavement als aan het huishouden van Jan Steen kan denken. Het kleurrijke gezelschap bestaat onder meer uit een onopvallende zanger in blokjesshirt en een verlegen meisje met een kikkermuts, maar niemand valt echt op. Singer-songwriter en rolstoelpatiënt Chesnutt is broodnodig om de band uiteindelijk over de streep te trekken, om daadwerkelijk alles te durven geven.
Enkel een verlosser als Vic Chesnutt [foto rechts] kan met zijn linkerhand in zijn broekzak gitaar spelen en zijn kaken als een hongerige wolf sperren. Chesnutt, die als een kermend kind in nood zingt en zo het nodige kippenvel bezorgt, vormt zodoende een intrigerend, emotioneel en bijna twee uur durend slotspektakel. Alleen Chesnutts keuze voor een band als Elf Power is even mysterieus als het onmenselijk late tijdstip van zijn optreden.
http://www.kindamuzik.net/live/dag-in-de-branding/dag-in-de-branding-vic-chesnutt-elf-power-john-cale-phill-niblock/18243/
Meer Dag in de Branding op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dag-in-de-branding
Deel dit artikel: