Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In deze tijd lijkt succes verzekerd als je kwalitatieve en entertainende folkmuziek maakt. Metalfans vinden het leuk, goths vinden het leuk, folkliefhebbers vinden het leuk en ook conservatoriummensen worden aangetrokken. Zo heeft ook Omnia in Nederland zijn naam al gevestigd. De serieuze, lichte folk dient vandaag in de W2 als opwarmer voor de zwaardere Corvus Corax.
Spiritualiteit is bij de Nederlandse Kelten belangrijk. Dit is geen dronkemansfolk, maar serieuze muziek over Keltische goden. Dat wil niet zeggen dat er niet op gedanst kan worden. De helft van de tijd smaakt dit juist naar rituele, blije rondhuppeldansmuziek. De andere helft van de tijd is het rustig en sereen. De gitaar, harp en verschillende fluiten zijn de belangrijkste ingrediënten voor de sfeer, net als de Keltische uitdossingen, natuurlijk inclusief Keltische tekens die op lichaam en hoofd zijn getekend en hier en daar waarschijnlijk ook getatoeëerd.
Jammer is dat de frontman te veel lult over onzinnige zaken die niet grappig zijn. De verontschuldigingen voor het zoveelste liedje over van die goden laten wat onzekerheid zien. Vooral blijkt dat grappen en serieuze folkmuziek niet samengaan.
Corvus Corax blijft tenminste wel de hele tijd in stijl door de middeleeuwse sprekersstem te gebruiken, in het Germaans uiteraard. Die Könige der Spielleute, zo kondigen ze zichzelf aan en dat is tevens de leus van de band. Behoorlijk zelfingenomen, maar dat siert Corvus Corax. Met die instelling heeft Corvus Corax namelijk wél van het begin af aan een groot, vol geluid. Da’s niet zo gek met drie percussionisten en vijf blazers met voornamelijk doedelzakken of losse fluiten daarvan. Bovendien geeft het ego-imago (inclusief blote, bezwete, druk ademende, vooruitgestoken borsten) het idee dat hier echt de koningen der speellieden staan. Tussendoor dan ook geen gelul over gebroken beloftes over wietgebruik zoals net, maar inleidingen die klinken alsof ze van een papierrol van vijfhonderd jaar geleden komen.
Deze Duitsers hebben passie voor hun middeleeuwse bezigheden. Een deel van de bandleden wisselt zijn bezigheden voor Corvus Corax af met die voor Tanzwut, waar ze eigenlijk hetzelfde doen, maar dan met elektrische gitaren. Dit jaar stond Corvus Corax zelfs in het Duitse staatstheater met een compleet orkest om een klassiekliefhebbend publiek te vermaken met een zelf gecomponeerd stuk. Op concerten als deze in de W2 zijn er amper of geen klassieksnobs te vinden; een mozaïek van voornamelijk gothics, metalheads en folkliefhebbers vult de zaal.
Op dit bombastische geluid kan duidelijk wel gedanst worden, maar daar is amper ruimte voor en bovendien staat hier de nuchtere Hollander te kijken die blijkbaar niet uitbundig uit de danskast durft te komen. Fysiek wordt het dus verwerkt zoals de meeste rockconcerten, mentaal krijgen we wel degelijk een reis naar de Middeleeuwen. Het sfeervolle en virtuoze doedelzakgeweld is ook in deze hete zaal overtuigend en gezellig, maar de ruwhouten percussiestellingen zullen van de zomer wederom pas echt op hun plaats zijn op de nog steeds in opkomst zijnde folk- en gothicfestivals.
http://www.kindamuzik.net/live/corvus-corax/corvus-corax-omnia/9327/
Meer Corvus Corax op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/corvus-corax
Deel dit artikel: