• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Taxi To The Ocean / Coparck / Geigercounting

Bassist van Taxi To The Ocean kan niet breakdancen.
14 januari 2005, Ekko, Utrecht (NL)

Tekst: Ernst-Jan Hamel

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 20 januari 2005

Het blijft een typisch fenomeen, dat concertpubliek zo ver mogelijk van de band af gaat staan. Het gebeurt vaak bij support acts of bij slecht bezochte concerten. Bij James Yorkston ging het publiek, dat bestond uit tien à vijftien man, onlangs nog helemaal achter in de zaal zitten. ‘Ben ik daar helemaal voor naar het vasteland gekomen?’ zal Yorkston zich hebben afgevraagd. Die kloof tussen artiest en publiek kun je als artiest gelaten ondergaan, of je kunt enorm enthousiast op het podium tekeergaan.

Dat laatste deed het plaatselijke Taxi To The Ocean. Voor de presentatie scoren ze een ruime voldoende. Lekker dansen en enthousiast spelen voor een nog slaapdronken Ekko, top! En een tien voor choreografie. Barry Stevens (ooit Soundmix Show-jurylid) zal trots op jullie zijn. Vooral zo doorgaan! Muzikaal laat Taxi To The Ocean zich niet gemakkelijk in een hokje stoppen. De Utrechtenaren spelen net zo gemakkelijk harde gitaarrock met funky breaks als breekbare pop naar Excelsior-voorbeeld. De kracht van de band schuilt in het volle, swingende geluid, het technisch verzorgde musiceren, en vooral in de krachtige stem van Just Posthumus.

Bij Coparck wierp het publiek de schuchterheid van zich af. De zaal was inmiddels wat voller geraakt, mensen hadden nog meer studiefinanciering omgezet in Gele Rakkers, en een horde mooie, jonge meisjes kwam het gezellig maken vlak voor het podium. De sfeer zat er dus meteen goed in. Het speelplezier spatte ook van het podium af. Bij toetsenist Maurits de Lange uit zich dat in heftig bewegen, mond ruim open, achter zijn piano en keyboards. Zanger en gitarist Odilo Zjiro is wat mysterieuzer. Een intrigerende voorman, die als een echte rockster een vreemd trekje heeft. Hij heeft de gewoonte heel snel, bijna epileptisch, met zijn hoofd te schudden, en zijn ogen in zijn oogkassen te laten rollen. Fascinerend.

Muzikaal lag de nadruk op het onlangs verschenen Few Chances Come Once in a Lifetime, dat sinds kort in de platenzaken te vinden is en bevestigt dat Coparck een van Neerlands beste rockbands is. Live waren, net als op plaat, up-temporockers als 'Surfing on the Rainbow', het tegendraadse 'Not Any of That' en de ietwat rommelig gespeelde toegift 'Into Routine' de licht dansbare hoogtepunten. Zonder de verslavende single 'The World of Tomorrow', die nu ook vaak te horen is op 3FM, en het gelaagde, zweverige 'Filling Holes' te vergeten natuurlijk.

Maurits de Lange liep na het optreden linea recta naar de achterkant van de zaal, waar zijn Korg Electribe stond, een sampler annex drumcomputer. Geigercounting noemt De Lange dit project, waar hij sinds de zomer van 2003 mee bezig is. Niet echt vergelijkbaar met Coparck, maar meer met de big beats van The Chemical Brothers en kille techno. Leuk aan Maurits de Lange – denk aan de gemiddelde biologieleraar – is dat hij met zichtbaar plezier achter de knoppen staat. De Lange gaf het goede voorbeeld en danste vanachter zijn kleine Korg Electribe, onderwijl zijn bril rechtzettend. Het publiek pikte het op en danste goedkeurend. Het leek opeens tijden geleden dat er nogal apathisch naar Taxi To The Ocean werd gekeken. En wederom gaf Taxi To The Ocean het goede voorbeeld, toen de bassist van die band een mislukte poging deed tot breakdancen op de beats van Geigercounting.

http://www.kindamuzik.net/live/coparck/taxi-to-the-ocean-coparck-geigercounting/8444/
Meer Coparck op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/coparck