• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Colour of Fire/Awaiting Seasons/Breaburn

Hoezo spanningen?
20 november 2004, W2 ‘s-Hertogenbosch (NL)

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 23 november 2004

Dit is het verhaal van een band die plots doorbreekt. Mochten zij al invallen op Lowlands om daar hun kleurrijke mix van pop, wave en emo te laten horen, een tot de nok gevulde w2 kwam blijkbaar toch nog onverwachts voor het Engelse Colour of Fire. Hoewel alle interne problemen verbloemd werden door strakke T-shirts, vetgelokte kapsels en afgemeten danspasjes, het kwam er toch wel uit, vanavond in w2.

Maar er was meer. Zoals Breaburn dat helaas niet erg wist te verrassen met hun opgefokte emometal. Misschien was hun muziek wat agressief en werkte het daarom niet. Enig lichtpunt was hun zanger die onverstoorbaar zijn ding deed. De computernerd die voor de nodige geluidsvariaties moest zorgen kwam geforceerd over en maakte de sound eerder stijfjes en elektronisch dan dat hij het toch al volle bandgeluid verrijkte.

Awaiting Seasons is mijns inziens een van de betere emo-vertegenwoordigers van Nederland. De Tilburgers speelden zoals altijd een korte, strakke en afgemeten set met in de hoofdrol drummer Mark Heidanus. Deze kleine man speelt eigenlijk alleen maar Dave Grohl na, maar dat doet hij met zoveel smaak en gevoel dat de spanning tot achter in de zaal voelbaar is. De band zelf snapt dit ook en daarom zitten de nummers even aanstekelijk als complex in elkaar middels bizarre drumbreaks en heftige beukpartijen. Die gretigheid heeft zijn uitwerking op het publiek en drummer Mark is wederom de muzikant van de avond.

Maar dan weer verder met Het Verhaal. Want dat er iets niet helemaal goed zit binnen Colour of Fire (foto) is meteen duidelijk. Oprichters, zangers en gitaristen Owen en Stuart (type: gemaakt nonchalant met strakke shirts en piekerig haar) weten de boel goed te verbloemen. Stuart komt zelfs licht spastisch en dus grappig over met zijn bizarre mimiek. Maar de metrosexuelen worden geflankeerd door een drummer wiens haar wel errug in de plooi blijft zitten en een bassist die elke cynicus zijn gelijk geeft. Zelden stond iemand zo chagrijnig op het podium. Er waren woorden geweest voor het optreden, zoveel was duidelijk.

Dat had gelukkig niet heel veel effect op de muzikale prestaties. Want Colour of Fire wist toch te verassen door het enthousiasme van vooral zanger/gitarist Stuart. Hier stond een gretige band die zich graag wilde bewijzen en het nog waarmaakte ook. Want de uitvoeringen van de nummers van hun debuut Pearl Necklace waren even spannend als opzwepend en het vooral erg jonge publiek zong vrijwel alles woord voor woord mee. Toch zat er iets mis in de communicatie. De beide voormannen zoenden elkaar geregeld op de mond maar de bassist bleef even kleurloos als geïrriteerd op zijn plek staan. Toen KindaMuzik zich tijdens de toegift opsloot in het backstage-toilet om de band na het optreden op te wachten kwam de aap uit de mouw. Kibbelend kwamen de heren het podium af en roadies gaven toe dat er “spanningen” waren. Nogmaals, het optreden was lekker en gelukkig niet plichtmatig, maar kon niet verhullen dat interne problemen de boventoon voerden.

http://www.kindamuzik.net/live/colour-of-fire/colour-of-fire-awaiting-seasons-breaburn/7968/
Meer Colour Of Fire op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/colour-of-fire