• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

CocoRosie & Koninklijk Concertgebouworkest

Royale avond vol contrasten.
29 april 2008, Concertgebouw, Amsterdam

Tekst: Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 30 april 2008

Een grotere tegenstelling lijkt haast niet mogelijk; de breekbare freakfolk van CocoRosie en het prestigieuze Koninklijk Concertgebouworkest. De avond draait dan ook voor een groot deel om confrontatie. Niet zomaar een cross-over, maar een selectie uit orkestwerken uit de vorige eeuw. Wie een symfonisch sausje over het repertoire van CocoRosie verwacht, is aan het verkeerde adres.

De zusjes Casady zijn nog nergens te bekennen als het orkest van start gaat met 'Atmospheres' van György Ligeti. Spannende 'muziek' waarin nauwelijks een toonsoort, melodie of ritme zit. Stanley Kubrick gebruikte het voor de eerste zenuwslopende minuten zwart beeld in 2001: A Space Odyssey. De lang aanhoudende stilte na afloop voelt oorverdovend, tot het applaus klinkt.

Het pompende kerkorgel luidt met 'Black Rainbow' de opkomst in van CocoRosie. De bijna headbangende organiste en de beatboxer vullen elkaar prima aan, wat je niet helemaal kunt zeggen van Sierra's baseballhemd tussen alle mooie kostuums. De zangeres verblijft al een tijdje in Nederland, om in Groningen te werken aan een tentoonstelling met videobeelden. Op de projectieschermen flitsen oude jarenveertigfilmpjes voorbij.

Op de ouverture en het zwaar op de maag liggende stuk van Charles Ives na, passen de klassieke stukken eigenlijk wonderwel bij het werk van de Casadys. Zeker als Sierra - inmiddels omgekleed in een prachtige witte jurk - haar klassieke stem leent aan 'The Black Swan' van Menotti. Hoe dit nummer vervolgens overgaat in CocoRosies 'Promise' is werkelijk fenomenaal. Ook het speciaal voor de avond gecomponeerde 'The Trinity' is indrukwekkend, en sluit mooi aan op 'Fratres' van de componist Arvo Pärt. Paukenisten die hiphopbeats slaan, zou het een primeur zijn?

Die integratie tussen het orkest en de popband had nog sterker gekund, van 'Beautiful Boyz' was ook vast een leuk arrangement te maken. Iets dat bij een deel van het programma effectief is uitgevoerd door Jules Buckley, die al eerder in zee ging met onder meer Within Temptation en de Arctic Monkeys. In afsluiter 'Japan' gaan het Concertgebouworkest en CocoRosie in ieder geval leuk om de beurt aan de haal met het thema.

De toegiften zijn eigenlijk niet nodig, maar met al deze contrasten wordt de vreselijk foute r&b-cover 'Turn Me On' weer toepasselijk. Of nog beter/erger: het Wilhelmus, eerst door het orkest en dan nog eens met CocoRosie, beatboxer en meeklappend publiek. Het blijft immers Koninginnenacht.

Foto's uit het KindaMuzik archief, door Tim Broddin en Martijn Booij

http://www.kindamuzik.net/live/cocorosie/cocorosie-koninklijk-concertgebouworkest/16923/
Meer CocoRosie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cocorosie