http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Calexico

Viva Calexico, Ca-le-xi-hiii-co!!!
28 april 2003, Hallen van Schaarbeek, Brussel (BE)

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 11 mei 2003

Een band die ons de afgelopen jaren, zowel live als op plaat, uitermate wist te boeien, is Calexico. Hot Rail deed destijds (1999) al vermoeden dat het duo Burns/Convertino een meesterwerk in de vingers had en ook hun gedreven passages aan de zijde van Mariachi Luz De Luna gingen zelden onopgemerkt voorbij. Intussen heeft de groep uit woestijnstad Tucson die felbegeerde meesterplaat op zak, want het recent verschenen Feast Of Wire is niets minder dan een passionele flirt tussen pop, rock, mariachi, folk, jazz, country en latino geworden. Afgelopen maandag werd het geduld van de Belgische fans eindelijk beloond met een concert in de Hallen van Schaarbeek.

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar dat Calexico de poort naar een breder publiek heeft opengebroken, werd in Brussel overduidelijk. De Hallen waren nagenoeg uitverkocht en eind volgende maand mogen de Amerikanen voor de tweede maal op rij proberen om ook de weide van Werchter te transformeren tot een bruisende plek van vertier. Dat de groep halverwege de jaren negentig aanvankelijk fungeerde als nevenproject van Howe Gelb’s Giant Sand lijkt intussen steeds minder van belang. Gitarist Joey Burns en drummer John Convertino hebben Gelb qua populariteit al mijlenver achter zich gelaten en behoren zonder overdrijven tot één van de meest interessante acts van het moment.

In Brussel trad Calexico aan in een zeskoppige bezetting, met naast Burns en Convertino ook nog Paul Niehaus (maakt tevens deel uit van Lambchop) op steel guitar, contrabassist Volker Zander en tenslotte Martin Wenk en Jacob Valenzuela, die de blazers afwisselden met allerhande percussie. Hun mariachi-band hadden ze dus achtergelaten in het spookdorpje op de Mexiaans-Amerikaanse grens, waar de groep naar vernoemd is. Geen nood echter, want het trompetgeschal van Wenk en vooral Valenzuela zorgden voor een heerlijk zuiderse bries, die de opruiende tumbleweed sierlijk tegen de stalen zuilen liet aanvleien.

Centraal thema van het concert was natuurlijk Feast Of Wire, het vierde album van de groep en meteen het beste wat Calexico ooit op plaat heeft gezet. De daaraan verbonden complexiteit en het breed scala aan impressies en geluiden werden echter zorgvuldig en loepzuiver in de live-set geïntegreerd. Opener ‘Sunken Waltz’, de aanstekelijke tex-mex van ‘Across The Wire’ en het bekoorlijke ‘Quattro (World Drifts In)’ vloeiden naadloos over in minder recente songs als het heetgeblakerde ‘Ballad Of Cable Hogue’ of het bezwerende feestnummer ‘El Picador’. Het publiek liet het zich welgevallen, maar reageerde – voorlopig althans – eerder afwachtend, hetgeen ongetwijfeld meer met de Belgische mentaliteit dan met het uitzonderlijk charisma van de groep te maken had.

Het met late night jazz en country-invloeden versneden ‘Faded’ liet weinig aan de verbeelding over en zorgde voor een extatische sfeertje. Het zou trouwens niet voor het laatste zijn dat Calexico de grens van zeven minuten overschrijdt, zonder zich echter te vergalopperen of te verslikken in gulzigheid. Integendeel, de puzzelstukken vielen elegant in elkaar en de kleinste gaatjes werden geraffineerd ingekleurd. Vooral de occasionele inbreng van blazer Jon Birdsong miste zijn effect niet, kan moeilijk anders als je weet dat de man in het verleden zijn opwachting maakte op platen van onder meer Beck, Beth Orton en recent nog Mushroom (ex-Massive Attack). Treffend was ook de maturiteit waarmee de muzikanten hun instrumenten hanteerden. De momenten waarop bijvoorbeeld Paul Niehaus zijn pedal steel beroerde, waanden we ons steevast in het wilde zuidwesten van Californië, geklemd tussen de impressionante bergketens en de desolate woestijnvlakte van Sonoran. De staande bas van Volker Zander gaf de nummers de nodige klankkleur, terwijl de blazerssectie het feestgehalte (‘El Picador’, ‘Muleta’) op peil hield. Het was echter geen toeval dat het vooral de ritmetandem Burns-Convertino was die de aandacht als een hongerige ratelslang naar zich toe zoog. Burns zal nooit met de Grammy voor beste zanger gaan lopen, maar het vertrouwen in zijn rol als frontman groeit zienderogen. Drummer John Convertino behoeft dan weer weinig uitleg. De wijze waarop hij met zijn sticks de vellen streelt, prikkelt eenieders fantasie en de subtiliteit waarmee hij de songs de nodige ademruimte geeft, doet heel wat technisch meer begaafde collega’s watertanden.

Calexico freewheelt bovendien met een schijnbaar vanzelfsprekende souplesse (‘Dub Latino’, ‘Sanchez’) van de ene muziekstijl naar de andere en gidst de luisteraar vanuit het broeierige Arizona naar de vier uithoeken van de wereld. Met de ogen gesloten liepen we de sigarendampen tegemoet die opstegen uit een locale kroeg in Havana, om meteen erna te verdwijnen in de pracht van de Fado of de voor zichzelf sprekende lichaamstaal van een Flamenco-danseres. Bedwelmende moodswings maakten zich langzamerhand meester van de aanwezige fans die steeds uitbundiger te keer gingen. Dat deze uitzonderlijke muzikanten ook qua inventiviteit nog lang niet aan hun plafond zitten, mochten we ervaren in het slotnummer, ‘Guero Canelo’, waarna Burns het publiek attent maakte op hun concert van volgende maand in festivaldorp Werchter.

Een opvallend uitgebreide bisronde, dat de totale duur van deze trip op twee uur bracht, werd ingeluid door een vrij verrassende coverkeuze. Het onder handen nemen van ‘Neon Golden’ (The Notwist) getuigt dan ook van veel lef en branie en met het waarlijk hemelse ‘Black Heart’ ruilde de band de verblindende zonnestralen even in voor een melancholieke plensbui. De poëtische zelfmoord in ‘Not Even Stevie Nicks’ en een stroomstoot van 180 volt (‘Solid Ground’) plaatsten een point final achter een concert dat zelden of niet te kampen had met symptomen van verzadiging of vermoeidheid.

Wie echter dacht dat dit voorlopig laatste concert op het Europese vasteland definitief afgelopen was, moest op zijn stappen terugkeren. De tequilaflessen mochten nog even de koelkast in, want het septet zou nog een twee keer de bühne beklimmen voor een zinderende climax, ‘Crystal Frontier’, dat het in een recent verleden tot een heuse radiohit schopte en live keer op keer boven zichzelf uitstijgt.

De gringo’s van Calexico solliciteerden in Brussel dus uitdrukkelijk naar een plaatsje in de top drie van de beste concerten van het jaar, ook al komen binnenkort toppers als Radiohead, R.E.M. of Massive Attack over de vloer. Als u nog een band zoekt voor uw aankomend jaarlijks tuinfeest, bespaar uzelf de moeite! Herman Schueremans heeft de boodschap alvast begrepen! Viva Calexico, Ca-le-xi-hiii-co!!!