• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Cactusfestival 2006 Dag 2

Met o.a. Gnarls Barkley, Rufus Wainwright, An Pierlé en The Tragically Hip.
08 juli 2006, Minnewaterpark, Brugge

Tekst: Geertje Cools

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 11 juli 2006

Dag twee van het Cactusfestival staat vooral in het teken van gitaarmuziek van over de oceaan, maar eerst palmt An Pierlé & White Velvet (foto midden) het publiek in met een geslaagd concert. Pierlé, in goudkleurige cocktailjurk en met een bloem in het haar, flaneert tussen haar zitbal aan de piano, haar accordeon en de microfoon centraal op het podium dat het een lieve lust is. Ondertussen brengt de zangeres samen met haar band een gevarieerd palet aan nummers: van zoete popmuziek tot stampende rock, van ballades tot dansmuziek, telkens van een even hoog niveau. Deze dame heeft duidelijk meer in haar mars dan velen vermoedden.

Op de affiche van heel wat festivals staan groepen uit het verleden, al dan niet terecht. Cactus pakt dit jaar uit met twee groepen uit de jaren negentig, waaronder Buffalo Tom, het sympathieke trio uit Boston dat al sinds 1988 mooi weer maakt met platen als Birdbrain, Let Me Come Over en Big Red Letter Day. Ze zijn eigenlijk nooit echt uit elkaar gegaan, maar hun laatste wapenfeit dateert alweer uit 1998. Volgend jaar komt er echter een nieuw album uit, een goede reden om de Europese fans te verblijden met enkele exclusieve concerten.

Buffalo Tom maakt vanaf de eerste noten meteen een goede indruk. Ze staan gretig en enthousiast te musiceren, zijn perfect op elkaar ingespeeld en hun melodieuze gitaarrock klinkt snel, energiek en fris. Je krijgt nooit het gevoel dat je naar een ‘oude’ band aan het luisteren bent, ware het natuurlijk niet voor de nummers. Want naast enkele nieuwelingen bestaat de set voornamelijk uit de vele radiohitjes van weleer. ‘Stapels’, ‘Sodajerk’, ‘Darl’, ‘Summer’, ‘Treehouse’, ‘I’m Allowed’, ‘Larry’, ‘Mineral’, ‘Taillights Fade’, ‘Tangerine’, ze passeren allemaal de revue. Allemaal uitstekende, gedreven versies, vooral de rustigere nummers klinken bijzonder goed. Een stroompanne maakt een abrupt einde aan laatste bisnummer ‘Velvet Roof’, een beetje een stom einde, maar ze zijn alleszins gestopt op hun hoogtepunt.

Dit keer geen musicalkader voor singer-songwriter Rufus Wainwright (foto onder). Hij doet het helemaal alleen op gitaar en piano, af en toe bijgestaan door (half)zus Lucy Roche. Hij doet dit niet slecht, maar helaas werpt zijn zeurderige stem een serieuze smet op zijn prestatie. Zijn zangstem is verwant aan die van Antony, die al evenzeer als Wainwright koketteert met zijn seksuele voorkeur. Zijn stembereik blijkt in Brugge een stuk beperkter, waardoor de nummers allemaal eenzelfde, mistroostige gevoel meekrijgen. Iets meer variatie is meer dan welkom. De grote aanhang die is opgedaagd kan het niet deren, maar Wainwright zelf lijkt zich bewust van het deprimerende effect van zijn muziek en belooft iets vrolijkers te spelen, zodat niet iedereen na afloop naar het ziekenhuis moet. Hij komt zijn belofte niet na en breidt een warrig einde aan een enigszins teleurstellend concert.

De hoogtepunten uit de carrière van het Canadese The Tragically Hip zijn eigenlijk te situeren in de vorige eeuw. Onlangs bracht het vijftal Yer Favourites uit, een dubbel-cd met zevenendertig oude nummers, gekozen door 150.000 fans, een goede reden om nog eens het podium te betreden. Voor het Cactusfestival vliegen ze zelfs speciaal over naar Europa.

The Hip kan je vergelijken met een groep als Midnight Oil: ze spelen uitstekende, stevige gitaarpop met een gevoel voor melodie, zijn geëngageerd en hebben een fantastische, ietwat zotte frontman, hoewel de Canadezen wel meer de kaart van de countryrock trekken. Hun set op Cactus bestaat uit een rits klassieke nummers met een redelijke houdbaarheidsfactor, afgewisseld met nieuw materiaal dat in de nabije toekomst wordt uitgebracht. Het concert is al bij al niet bijzonder spannend, maar wel oerdegelijk en onderhoudend, niet in het minst door de imposante verschijning van zanger-gitarist én entertainer Gordon Downie die na al die jaren nog even enthousiast alle hoeken van het podium verkent. ‘Ahead By A Century’, één van de mooiste hits uit de jaren negentig, bewaren ze als bis.

Dj Danger Mouse en zanger Cee-Lo Green van het hippe Gnarls Barkley (foto boven) worden live geruggensteund door een band van meer dan tien muzikanten en zangers. Het is een zeer levendige en vooral plezante bedoening op het podium. Dankzij hun opzwepende mix van rock, pop, soul, funk en hiphop brengt afsluiter Gnarls Barkley dit sfeertje moeiteloos over op het publiek en krijgen ze het hele park aan het dansen. Het wordt een erg gevarieerd concert met de nodige rustigere momenten, een akoestisch nummer maar vooral veel bombast, gekke geluiden en bezwerende samenzang. Hun radiohit ‘Crazy’ zit in het slotakkoord van een leuk concert dat evenwel, tegen de verwachtingen in, niet knettert.

http://www.kindamuzik.net/live/cactusfestival/cactusfestival-2006-dag-2/13391/
Meer CACTUSfestival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cactusfestival