Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met Buma Rotterdam Beats heeft Neerlands tweede stad een festival dat goed past bij het karakter van de havenstad. Op rauwe locaties - Bar aan de Coolsingel, Bird in een oude boog onder het spoor, semi-kraakpand Perron en het Hiphophuis naast, jawel, megadiscotheek Hollywood - kom je twee dagen en nachten lang in aanraking met beats en bass in de breedste zin des woords. En met Coely. En dus was het goed.
Vrijdag
De met een zachte g rappende en zingende Maydien opent Buma Beats. Hij probeert het - met band en al - écht, maar leuk wordt het niet. Dat is ook lastig als je voor hooguit dertig man staat, waarvan de helft familie en vrienden zijn, maar Maydien is er zelf ook schuldig aan. De beste jongen mist namelijk venijn en pit in zijn muziek. Het is een beetje des conservatoriums: uitermate getalenteerde muzikanten, leuke performance, professioneel klinkende nummers, maar er gebeurt niets. Denk The Roots zonder hits of Robert Glasper zonder soul.
Nee, dan Black Milk. De concertzaal van Bar is opeens bijna helemaal vol, want langspeler No Poison, No Paradise heeft oude fans positief verrast én veel nieuwe fans opgeleverd. Curtis Cross, trotse inwoner van Detroit, heeft ook een band meegenomen, maar dan van een heel ander kaliber dan zijn voorprogramma. Niet alleen is de drummer volslagen onnavolgbaar en blijkt de bassist een klein wonder op zijn zes snaren, ook Black Milk is een overtuigende mc die vol vuur start. Maar waarom staat de beste man de helft van het optreden met zijn rug naar het publiek? En waarom speelt Black Milk zo veel vrij vlakke tracks, terwijl zeker zijn laatste plaat tjokvol gegarandeerde killers staat? Dat blijkt ook wel als 'Monday's Worst' ingestart wordt, het enige nummer waarbij echt alle handen omhooggaan.
Zaterdag
Aangezien Buma Beats meer biedt dan optredens alleen, pakken we 's middags ook een workshop mee in het Hiphophuis. Headliner Oddisee [bovenste foto] is namelijk de vervelendste niet en hij legt graag uit hoe hij zijn muziek maakt. Voor hem zitten zo'n twintig overwegend mannelijke beatsmakers-in-de-dop die ademloos luisteren naar de verhalen van Amir Mohamed el Khalifa, zoals Oddisee in het dagelijks leven heet. Bij het per ongeluk opnieuw opstarten van Pro Tools (waarin hij alles maakt) begint de zaal zachtjes te lachen, aangezien echt iedereen ziet dat het een illegale kopie is. Oddisee lacht en meldt vervolgens dat voor zijn plug-ins hetzelfde geldt. Softwarematig samplen, zullen we maar zeggen.
Maar wat echt indruk maakt, is zijn claim meer een zakenman dan een muzikant te zijn. Oddisee doet er niet moeilijk over, en stelt dat hij muziek maakt die de ideale balans vormt tussen wat hij zelf wil produceren en wat mensen willen horen. Voor zo'n credible jongen uit de artiestenwereld is dat een verademing, want de meeste muzikanten veinzen namelijk dat ze hun platen puur uit het hart maken, ongeacht wat het publiek ervan vindt. Dat klinkt dus niet al te romantisch, maar voor Oddisee is het goud: "I work to make music, and I make music to work. I'm loving it every day."
Ook zakelijk is Amirs aanpak in het geval van niet-geclearde samples. Hij vraagt het nooit op voorhand, maar gebruikt gewoon fragmenten van anderen. Wordt hij daarop aangesproken, dan laat hij zien hoe weinig hij zelf met zijn muziek verdient. Want, zo weet hij: van tevoren zal een muzikant altijd meer vragen dan hij achteraf kan claimen. Bovendien, zo meldt hij lachend, hebben de meeste gesamplede mensen weinig zin om hem gerechtelijk te achtervolgen: "Lawyer fees are usually higher than royalties."
Maar de afsluiting, die is het mooist. Als iemand uit de zaal hem vraag wat hiphop betekent, zegt hij dat deze stroming bij uitstek weergeeft hoe mensen over de wereld denken: "Hip hop is us and now, reflected in music."
Als het eenmaal donker is, wordt het avondprogramma in Bar afgetrapt door Sevdaliza [foto hierboven], een Iranese uit Rotterdam die het lieve nichtje van MIA of de gemene stiefmoeder van The XX kan worden. Ze is niet alleen erg mooi om te zien, maar zingt ook - door een soms iets te ver opengedraaide echoput, dat wel - verdacht goed over een laag harde beats en zweverige synths. De felle opener, inclusief jarennegentig-drum 'n' bass-baslijn, doet het beste vermoeden, maar daarna zakt de set in naar wat vlakker materiaal, plus dat er de nodige technische problemen zijn. Afsluiter 'Colorblind' maakt dat niettemin weer helemaal goed. Als Sevdaliza er daar vijf van op een ep zet, ligt de wereld aan haar voeten.
Over Izzy Bizu zullen we het niet te lang hebben. De hele zaal wordt direct verliefd op de zangeres, inclusief krullen, Brits accent, getinte huid, vrolijk zomerjurkje en wonderbaarlijke glimlach, maar ondertussen is het net alsof je naar de muzikale omlijsting van een erg lange reclame voor gezonde boter of een idealistische levensverzekeraar luistert. Bonusvraag voor de programmeur: wat doet een act zonder beats op, eh, Rotterdam Beats?
Waar we het daarentegen wél heel lang over gaan hebben, is Coely. De Belgische zangeres slash mc wordt getipt als de nieuwe Lauryn Hill, en daar is niets aan gelogen. Belangrijkste wapenfeit dat is Coely zo gru-we-lijk mooi zingt dat het - echt, echt, echt - kippenvel geeft. Ongelofelijk. Bovendien beschikt ze over erg sterk materiaal in de lijn van, jawel, Lauryn Hill. Tel daar een bizar enthousiaste turntablist - die soms doet vermoeden dat hij zelf de zang voor zijn rekening neemt, zo enthousiast doet hij mee - en extra mc bij op, en je hebt een gouden optreden. Hier doe je het allemaal voor, al die festivals afgaan, wadend door teleurstellingen en middelmatigheden, in de hoop iets héél moois te zien. Coely dus.
Want teleurstellingen, die zijn er natuurlijk ook. Neem Oddisee in de Mini Mall. Zijn band, vier rasmuzikanten uit Washington, is geweldig, Oddisee heeft gouden tracks om live te spelen, en de zelfverklaarde zakenman zal ook nooit een keer niet zijn best doen. Maar ja, dan krijg je slecht zaalgeluid waarin hij eerst niet te horen is, en vervolgens is het een klein uur juist veel te hard. Of een fan die de hele tijd zo hard - enthousiast, ongetwijfeld - schreeuwt, dat Oddisee hem geïrriteerd toeroept dat hij een fucking retard is en zijn fokking bek moet houden. Of publiek dat gewoon een beetje mak is, mede doordat er niet voldoende mensen zijn om de grote zaal met veel verdwijnhoeken goed te vullen. Zelfs opener 'Ready to Rock' klinkt nét niet zo goed als je zou willen.
Afijn, we hebben Coely gezien. Alles is goed.
Eclectro op Buma Rotterdam Beats from Renier Mouthaan on Vimeo.
http://www.kindamuzik.net/live/buma-rotterdam-beats/buma-rotterdam-beats-2013/24485/
Meer Buma Rotterdam Beats op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/buma-rotterdam-beats
Deel dit artikel: