• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Brett Anderson

Jonge rockgod op leeftijd.
23 april 2007, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Peter Bartlema

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 26 april 2007

 
Wist Suede ooit in de Lage Landen zalen als Vredenburg of de Hallen van Schaarbeek vol te krijgen, de activiteiten van voormalig boegbeeld Brett Anderson vormen onder eigen naam een beduidend ander verhaal.

Kon zijn titelloze solodebuut al rekenen op gemengde reacties, het enige Nederlandse optreden tijdens het Europese toertje van Anderson en zijn vierkoppige begeleidingsband in de Melkweg blijkt op het laatste moment verplaatst naar de Oude Zaal. Die bevat vanavond nog niet een derde van wat de onlangs uitgebreide Max maximaal aan bezoekers kan huisvesten.

Het zijn vooral trouwe fans, van beiderlei kunne, gekomen om nog iets te ervaren van de magie die Suede, zeker in de eerste helft van zijn bestaan, aankleefde. Een magie die de groep, ondanks het uitblijven van een wereldwijde doorbraak, tot protagonist in het Britpop-verhaal van de jaren negentig heeft gemaakt.

Vanavond moet de betovering voornamelijk van Anderson zelf uitgaan, aangezien zijn bandleden, met uitzondering van ex-Suede-bassist Mat Osman, tamelijk onbeschreven bladen zijn.

Terwijl strijkers uit een doosje aanzwellen, nemen de muzikanten hun posities op het podium in. Vervolgens is daar ook bijna-veertiger Brett Anderson, gekleed in stemmig grijs/zwart en fysiek zo te zien topfit.

Geen uptempo openingsnummer voor Anderson en co. Zij kiezen liever voor een in Weltschmerz gedrenkte ballade, ‘To the Winter’, om meteen in hetzelfde stramien door te gaan met de single ‘Love Is Dead’, handelend over de leegheid van het bestaan.

Met het colbert uit laat Anderson daarna zien dat hij nog niet volledig is bekeerd tot het croonerdom. In ‘Dust and Rain’, met een tekst die refereert aan zijn worstelingen met harddrugs, gaat de band onder leiding van toetsenist en mede-componist annex producer Fred Ball flink rockend tekeer.

Vervaarlijk zwieren met de microfoon, sexy heupwiegen, snik in de stem…, alle maniertjes die Anderson hebben gemaakt tot wat hij nu is, een jonge androgyne rockgod op leeftijd, komen uit de kast. Met als apotheose de theatrale voordracht in ‘Song for My Father’, een treurlied voor zijn overleden ouweheer waarbij de zanger het drama nog versterkt door jammerend op de knieën te gaan.

In de toegift bedient Anderson zijn gehoor met Suede-repertoire: in uitgeklede vorm ‘(‘The Wild Ones’) en met band (‘Filmstar’ en ‘Beautiful Ones’). Daarmee krijgt het concert toch nog de door velen vurig verlangde wending. Alleen de mevrouw die de geluidsman bijkans smeekt om de setlist krijgt de kous op haar kop.

http://www.kindamuzik.net/live/brett-anderson/brett-anderson-5094/15315/
Meer Brett Anderson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/brett-anderson