• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Brendan Benson

Powerpop antiheld versus potsierlijke indie celeb.
04 november 2009, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Thijs Gouwerok

Publicatiedatum: 07 november 2009

Voor rechtvaardigheid is meestal weinig plaats in de kunst, en al helemaal niet in de popmuziek. Mocht Jack White zich op dinsdag in een uitpuilende Melkweg Max nog onsterfelijk belachelijk maken met de opgeklopte niksigheid van zijn potsierlijke 'supergroep' The Dead Weather, daags erna treedt zijn collega-Raconteur Brendan Benson aan in een op balkon-dicht, jaarkaarthouders-gratis-naar-binnen wijze half gevulde Oude Zaal. Om te zeggen dat de hoeveelheid goede liedjes op deze twee avonden omgekeerd evenredig is aan de bezoekersaantallen is nog een flink understatement.

Benson bracht onlangs zijn vierde soloplaat My Old, Familiar Friend uit, opnieuw een fijne reis door de geschiedenis van de powerpop: Het lome jaren zeventiggevoel van Big Star en Badfinger, de clevere eagerness (en lullige orgeltjes) van wavepunkpoppers als The Keys en Paul Collins' Beat en de jaren negentig alt. hardrock van Sloan en The Posies. De vergelijking met de al even eclectische en begenadigde liedjesschrijver Carl Newman ligt voor de hand, al wordt die in zijn sterrenensemble The New Pornographers niet zodanig overschaduwd als Benson bij The Raconteurs.

Gelukkig heeft Benson vanavond zelf ook de beschikking over hoogstaande begeleiding. Gitarist / toetsenist Mark Watrous (Raconteurs) verzorgt samen met bassist Jared Reynolds (Ben Folds) de essentiële hoge koortjes, terwijl Brad Pemberton (Ryan Adams) gewoon doet wat een rockdrummer moet doen, namelijk (attentie Jack W.) zorgen voor dynamiek en timing. In deze bezetting zijn de rijke arrangementen van Bensons albums uiteraard geen haalbare kaart, al doet vooral Watrous toch zijn uiterste best.

Wat overblijft is een stevig en strak rockende uitvoering die vooral neigt naar de skinny tie-variant van powerpop, maar door de klokgave driestemmige zang en uiteraard de intrinsieke kwaliteit blijft het songmateriaal fier overeind. Opener 'A Whole Lot Better' (subtiele verwijzing naar de vorige avond?), 'Cold Hands (Warm Heart)', 'Tiny Spark', 'Poised and Ready'; de liedjes verdienen eigenlijk allemaal wel een vermelding want er zit werkelijk geen slechte tussen.

Om het vroege jarentachtiggehalte nog te onderstrepen - de graatmagere blonde krullenbol Benson heeft overigens wel wat weg de gitarist van The Knack - wordt als toegift zelfs Tom Pettys 'Listen to Her Heart' gecoverd. Het enige minpunt is eigenlijk Bensons flegmatieke uitstraling, naar verluidt vanwege trieste familieomstandigheden. Het mag in ieder geval voor het publiek de pret niet drukken en na afloop is iedereen dan ook allang weer vergeten dat er vooraf nog zo vurig werd gehoopt op een gastoptreden van een zekere indie celeb.

Foto uit het KindaMuzik archief door Victoria Jacob

http://www.kindamuzik.net/live/brendan-benson/brendan-benson-8607/19380/
Meer Brendan Benson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/brendan-benson