Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bohren & Der Club of Gore speelt op de verkeerde plek op de verkeerde tijd. Deze band moet je zien niet 's middags zien in een rocktempel, maar diep in de nacht, in een nachtclub, diep verzonken achter walmen dikke rook en verdronken in sloten dieprode bordeaux. De trage en nooit lome jazz is immers als de duistere suggestie zonder de realisatie, de neiging-tot zonder de eerste stap, de wil tot nabijheid en het gevoel van afstand omgezet in een tijdloze zwoelte.
Muziek voor de avond en nacht is waarin Bohren & Der Club of Gore excelleert; instrumentale muziek voor een woordenloze dialoog tussen twee lichamen die verder gaat dan dans en geen platte lust is of zal worden. Met feilloze precisie musiceren de vier Duitsers met diepe bastonen, sexy saxofoon, zachtmoedige toetsen en fluisterdrums een filmische beeldroman bij elkaar. Een verhaal dat hoogpolig en behaaglijk is als kasjmierwol en haardvuur.
Intens gepassioneerd en ge- of beladen met meer dan een zweem van lust - tegelijk subtiel, allesbehalve monotoon en steeds minimaal - zet Bohren & Der Club of Gore in op een voortdurende aanzet tot; een geste. Ontladingen of orgastische climaxen zoals menig postrocker die bezigt, hoor je alleen in het extatische gejoel na het wegsterven van de laatste toon van een nummer.
Bohren & Der Club of Gore staat fier pal voor de kracht van het weglaten en daarmee voor de hoofse minnegedachte waarin de Dame de Loin elk nummer opnieuw aanbeden wordt. Men lijkt de afstand tussen minnaar en aanbedene daarin prachtiger te vinden dan de daadwerkelijke vereniging in lust.
Om die schijnbare kloof nog maar eens te onderstrepen, knettert het daglicht na afloop buiten de bezoeker tegemoet. Daarmee wordt de missie van Bohren & Der Club of Gore glansrijk en meedogenloos bewezen. Wie in die dagelijkse realiteit hetgeen dat deze topklassegroep tot smeulen heeft gebracht wil laten ontbranden tot een flakkerend (wellicht: zondig) vuur, zal toch echt met zijn of haar ademtocht en gloedvol verwarmde hart aan de slag moeten.
De leegte en stilte hangen altijd in de lucht en worden hoorbaar in Bohren & Der Club of Gore. Tastbaar maken is niet aan deze muzikanten. Als dit een schaakspel was, dan heeft zwart zijn move gemaakt en is wit aan zet. De klok tikt: altijd en tijdloos, zwoel, bordeauxrood en van op afstand… zachtjes tikkend als de meetellende schoenzool van de drummer tussen zijn spaarzame slagen.
http://www.kindamuzik.net/live/bohren-der-club-of-gore/bohren-der-club-of-gore-8113/17622/
Meer Bohren & Der Club Of Gore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bohren-der-club-of-gore
Deel dit artikel: