• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Bo Diddley & The Debby Hastings Band

Rock-'n-relatiemarketing
19 juli 2006, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Peter Bartlema

Beeld: Michiel Bastmeyer

Publicatiedatum: 25 juli 2006

Onwillekeurig vraag je je af wat er door Bo Diddley heen gaat bij het zien van een publiek zoals dat van vanavond. Per slot van rekening is dit de man wiens shows in de jaren vijftig in clubs als The Apollo in New York door de blanke burgerij werden afgedaan als wild en gevaarlijk en die zich in 1955 de woede van de Amerikaanse tv-presentator Ed Sullivan op de hals haalde door in diens veelbekeken show tegen de afspraken in zijn ruige hit 'Bo Diddley' te spelen.

Zo'n halve eeuw later is Diddley uitgegroeid tot icoon van de rock 'n roll. Met zijn stompende junglebeat, ontstaan uit de hambone-stijl van zwarte straatzangers die hun ledematen als percussie-instrument gebruikten, is hij een niet onbelangrijke invloed geweest op vooraanstande blanke bands uit de popgeschiedenis zoals The Rolling Stones, The Clash en The Who.

Gevaarlijk is hij al lang niet meer. Eerder is de nu 77-jarige zanger/gitarist een vriendelijke oude opa die de jeugd graag op het rechte pad wil brengen. Geknipt dus voor de mediacampagne van Agens. Het Nederlandse reïntegratiebedrijf maakte dan ook dankbaar gebruik van Bo's hartekreet 'I Need A Job'. Agens is bovendien zo verrukt over de samenwerking dat het zijn relaties voor het concert van vanavond uitnodigde.

Bij een flink deel van het publiek zit de stemming er dus goed in. Daarom is het jammer dat Diddley met tegenslag te kampen heeft. Zo is een deel van de bagage op het vliegveld blijven staan en moet hij gelijk al in het openingsnummer een pauze inlassen om zijn tot handelsmerk uitgegroeide rechthoekige gitaar, The Mean Machine, te stemmen. Samen met de vierkoppige Debbie Hastings Band, blijft de op een stoel gezeten levende legende er de moed inhouden en trakteert het publiek op verscheidene van zijn klassiekers zoals 'Who Do You Love?' en 'I'm A Man', haalt herinneringen op aan zijn gloriejaren ('in de jaren vijftig moest je oppassen met de teksten die je op een plaat zette') en laat horen dat rap helemaal niet zo'n nieuw fenomeen is als hier en daar wordt verondersteld.

De toetseniste, die met haar energieke sambaballengeschud de geest van oudgediende Jerome Green oproept, laat tijdens een volgend oponthoud weten dat Nederland het beste land is van alle landen waar de band heeft opgetreden. Ook is ze zo kien Agens in het zonnetje te zetten en dan met name de jarige directeur. De tenenkrommende versie van 'Happy Birthday' die volgt, is een groot en belangwekkend artiest als Bo Diddley onwaardig, hoewel de goedmoedige baas dat zelf hoogstwaarschijnlijk anders zal zien.

Even weet Diddley nog te vlammen als hij, na achter de drums nog een demonstratie van zijn Bo Diddley beat te hebben gegeven, laat zien dat het venijn in de staart zit. In het slotnummer komen regels voorbij als 'I don't want to work' en 'I want to sleep'. Die kan de reïntegratiebranche in een tijd van economisch herstel in haar zak steken.

http://www.kindamuzik.net/live/bo-diddley/bo-diddley-the-debby-hastings-band/13488/
Meer Bo Diddley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bo-diddley