http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Blink 182 / Motion City Soundtrack
Verrassend sterk Blink brengt verrassend korte show.
18 februari 2004, Zénith, Parijs (F)
Tekst: Brecht Durnez
Publicatiedatum: 22 februari 2004
Er hing een zekere spanning in de lucht van het volledig uitverkochte Zénith. Reeds enkele uren voor het concert stonden vele fans aan te schuiven voor de terugkeer van Blink 182 naar Parijs, na 4 jaar te zijn weggeweest. In die lange tijd leken de pretpunkers uit Californië veranderd. Voor hun titelloze album sloegen ze een serieuzere, donkere en meer experimentele weg in. Het leverde een schitterende plaat op en deed de verwachtingen voor dit concert van een band met een anders niet zo geweldige live-reputatie sterk stijgen.
Nog voor het eigenlijke voorprogramma mocht een lokale punkrockband even hun ding doen. Vier mannen, volledig in het wit gekleed, konden heel eventjes entertainen, maar dan ook niet meer dan dat. Daarna kwam Motion City Soundtrack. Blink 182 heeft een flinke reputatie op het gebied van voorprogramma's - Jimmy Eat World en Sum 41, om er maar enkele te noemen. Er werd bijgevolg behoorlijk wat verwacht van deze jonge punkrockband uit Minneapolis. Ontgoochelen deden ze absoluut niet, integendeel, hier schuilt een serieus potentieel. Een groep om in de gaten te houden!
Een goed half uur later kwam Blink 182 onder waanzinnig gejuich van het publiek het podium op. "Shit, piss, fuck, cunt, cocksucker, motherfucker, tits, fart, turd, and twat!". De tekst van het openingsnummer 'Family Reunion'. Tot zover het volwassen worden van Blink 182. Het drietal was in topvorm, bassist Mark Hoppus holde van de ene kant van het podium naar de andere, drummer Travis Barker sloeg bijna door zijn drumvellen heen en Tom DeLonge heeft die uitstraling waar elke frontman van droomt.
Veel tijd voor grapjes was er evenwel niet, Blink vlogen als bezetenen door de songs heen. Bijna gans het nieuwe album passeerde de revue, van het ontroerend mooie 'I Miss You' over de eerste single 'Feeling This' tot het geweldig snel gebrachte 'Violence'. De band slaagde erin de moeilijke albumsongs bewonderenswaardig goed en krachtig te brengen. De samenzang, het gitaarspel - ze bewezen wel degelijk over serieus talent te beschikken.
Fans van het oudere werk van Blink 182 bleven echter wat op hun honger zitten. Van Enema of the State kregen we enkel opener 'Dumpweed', 'What's My Age Again' en een wel heel erg luid meegezongen 'All the Small Things' te horen. Een schitterend 'Stay Together for the Kids', waarbij het aanstekereffect vervangen werd door het modernere oplichten van GSM's, een ongelofelijk swingend 'Rock Show', 'First Date' en 'Reckless Abandon' vertegenwoordigden Take off Your Pants and Jacket, en daar leek het bij te blijven. Na een goed uur verdwenen ze alweer van het podium.
Onder oorverdovend geschreeuw kwamen ze terug met 'Stockholm Syndrome', dat als een pletwals over ons heen ging, om volledig af te sluiten met de klassieker 'Dammit' van Dude Ranch (1997). Te kort? Misschien wel, maar we konden terugblikken op 19 songs, een prima geluid, een energieke set, een goed spelende band en voldoende interactie met het publiek. De show was relatief bescheiden qua lichteffecten en vuurwerk, maar het belangrijkste was dat de muziek, misschien wel voor het eerst in de carrière van Blink, op de eerste plaats kwam. Aan de uitgang niks dan zwetende T-shirts, met daarboven uiterst tevreden gezichten. Het was de trip naar Parijs meer dan waard geweest.
http://www.kindamuzik.net/live/blink-182/blink-182-motion-city-soundtrack/5221/
Meer Blink 182 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blink-182
Deel dit artikel: