• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

BinneNach 2005

Smutfish, Ruthie Foster, Charlie Dée, Luka Bloom, Willard Grant Conspiracy, Chris Whitley en anderen.
29 april 2005, Theater aan het Spui, Den Haag (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Danny van Schendel

Publicatiedatum: 02 mei 2005

In de binnenstad van Den Haag is het feestgedruis in volle gang en dus haasten we ons naar Theater aan het Spui, waar de warme, melancholische gitaarklanken van Haagse opener Templo Diez ons in de ongezellige foyer op aangename wijze tegemoettreden. Hoewel het nog geen volle bak is, staan langzaam maar zeker de eerste bezoekers in de rij voor het heel interessante programma van BinneNach. Een enkeling draagt een oranje hoedje in de oase van rust, maar het lijkt er vooral op dat men massaal op de vlucht is geslagen voor het muzikale geweld van buiten. Tenslotte is vanavond de beruchte nacht voor Koninginnedag.

Bij de vier mannen en violiste van Templo Diez springen de vonken niet van het podium. Niettemin verzorgt het vijftal een onderhoudende openingsshow. Toch kunnen we het niet laten om na vijftien minuten de grote zaal te betreden voor een andere Haagse band, ons aller favoriet Smutfish! Het is even schrikken als we geconfronteerd worden met ontelbare roodfluwelen stoeltjes en een gigantisch podium, maar de vier Hagenezen, waaronder een contrabassist, hoeven gelukkig niet voor een halflege zaal te spelen.

Je zou denken dat we na SXSW en Blue Highways, en met Roots Of Heaven IV, Rhythm & Blues en Take Root in het vooruitzicht genoeg hebben van eenzame mannen, maar zodra zanger Mello de Boer in de allerbeste Neil Young-traditie over een stofzuiger zingt, verschijnt een tevreden glimlach op onze smoelen. Smutfish verdient een vrijwel uitverkocht Theater aan de Spui, al kan je natuurlijk wel de vraag stellen of ze met hun ingetogen gitaarliedjes niet beter af zijn in het kleine café aan de haven. Hoe dan ook lijken de mannen van Smutfish het toch erg naar hun zin te hebben.

Inmiddels staan in de kleine zaal een donkere vrouw en een blanke bassist op het podium. De kleine vrouw heet Ruthie Foster. Ze lijkt op een kruising tussen Bob Marley en Tracy Chapman, wat vooral ook gezegd kan worden van haar eenvoudige maar o zo voortreffelijk gespeelde small town blues. Foster is een natuurtalent. Ze springt, ze maakt apengeluiden en krijgt het stugge publiek aan het dansen en meezingen. De halleluja’s vliegen ons van alle kanten om de oren. In een paar tellen is de zaal omgetoverd tot een gospelkerk. De dienst wordt uiteraard verzorgd door Foster, die met haar magistrale stem alles gedaan krijgt. Het ultieme bewijs is een allesovertreffende a-capella-uitvoering van de traditional ‘Don’t You Mind People Grinning in Your Face’, bekend van onder andere Son House.

Met gepaste trots vertelt Foster in de inleiding van ‘Crossover’ dat ze meewerkte aan de soundtrack van een film, waaraan ook Odetta en Richie Havens een bijdrage leverden. We horen Foster soul, gospel, blues en reggae uit haar kleine mouwen schudden alsof het allemaal zo vanzelfsprekend is. Prachtig!

Ook schitterend, zowel aan de binnen- als buitenkant, is de Rotterdamse schone Charlie Dée uit 1977. Vooral in de eerste helft van de show dwingt ze ons tot luisteren met een stem die akelig dicht in de buurt komt van Rickie Lee Jones. Ze is dan ook hevig geïnspireerd door onder anderen Joni Mitchell, Jeff Buckley, Fiona Apple, zoals de presentatrice vertelde. Een geweldige uitvoering van Joan Armatradings ‘Rosie’ zorgt ervoor dat we in één keer verliefd zijn op de charmante verschijning in roze jurk. Hoewel de verleiding ook weer heel groot is om haar in de pianoliederen te vergelijken met iemand als Tori Amos, weten we gewoon zeker dat Charlie Dée, onze nieuwe liefde, en haar goede begeleidingsband zonder veel moeite op eigen benen kunnen staan.

Tussen Ruthie Foster en Charlie Dée zien we nog een drukbezochte show van de doorgewinterde bard Luka Bloom. De Ier wordt aangekondigd door zijn vriend Jan Douwe Kroeske, die achter de coulissen het hele optreden van Bloom aandachtig in de gaten houdt.

Bloom, die op een Perzisch tapijt zit met een vaas en een bloem, speelt voornamelijk de romantische liedjes van zijn jongste plaat, Innocence. Hij begint met ‘First Light of Spring’ en speelt direct daarna een liedje dat slechts een paar weken oud is. In de song ‘Primavera’ bezingt hij zijn liefde voor een fadozangeres. Met het ijzersterke ‘I’m Not at War with Anyone’ haalt hij flink uit naar Bush en diens akkefietje met Irak, terwijl hij in het verse ‘Miracle Cure’ over een abrupt verbroken relatie met een vriend zingt en om vergiffenis smeekt.

De Ierse volkszanger en zijn Spaanse gitaar stellen niet teleur, maar weten ook niet continu de aandacht vast te houden.

In de kleine zaal zingt Daniël Lohues van de Drentse popgroep Skik over de provincie waar hij vandaan komt. Hij zingt vanachter een piano over Drente, zoals Meindert Talma over Groningen. Lohues lijkt ons een sympathieke kerel, maar zijn Drentse bluesmuziek maakt ons dorstig, waardoor we snel terug zijn in de foyer.

Later zien we onze vrienden van Willard Grant Conspiracy de americanaliefhebbers wakker schudden met de volumineuze rock-’n-roll van ‘Let It Roll’. Maar liefst vijf mannen en de bekende Oosterse pianiste omringen de even volumineuze voorman Robert Fisher. Ze brengen een mix van oude en nieuwe nummers op een gedreven en geïnspireerde wijze. Kortom: meer zwartgallige liedjes over meisjes die verdrinken in een put.

Chris Whitley, de tengere en mensenschuwe jongeman in de grote zaal, is nog druk doende met zijn harde blues. Het is toch knap dat hij in zijn eentje zo’n grote zaal aandurft. Het optreden is intens, maar zou beter op z’n plaats zijn in de kleine zaal.

Afsluiter van de avond zijn The Hacienda Brothers, waarin Dave Gonzalez van The Paladins een rolletje heeft. Zijn collega, die met de gigantische witte cowboyhoed, tuurt een beetje moeilijk en ongeïnteresseerd de foyer in, maar liefhebbers van nostalgische countrymuziek zijn hier beter af dan buiten, waar het oorverdovende kabaal van schreeuwende negers bijna door de muren van Theater aan het Spui dringt. Waarom klinkt niet alle zwarte muziek zoals die van Ruthie Foster?

http://www.kindamuzik.net/live/binnenach/binnenach-2005/9395/
Meer BinneNach op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/binnenach