http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Big Pink
Veterstarende gruizigheid met poppy rockdynamiek.
02 november 2009, Paradiso (Bovenzaal), Amsterdam
Tekst: Sven Schlijper
Publicatiedatum: 04 november 2009
Naar de veters staren is al een tijd opnieuw aardig hip. Vermengd met noiserock of juist electro, duikt de term shoegazer te pas en te onpas op in de muziekmedia. Oudjes als My Bloody Valentine en The Jesus and Mary Chain staan volop in hernieuwde belangstelling. Het Britse The Big Pink, vernoemd naar een plaat van The Band trouwens, heeft ook een slag van de veterstaarmolen gehad.
The Big Pink is in de studio een duo. Robbie Furze speelde ooit gitaar voor, bij en met niemand minder dan noise-Meister Alec Empire en bestiert de snaren in The Big Pink. Milo Cordell houdt zich bezig met de elektronica. Hij is bovendien platenbaas bij Merok. Dat label bracht ons bijvoorbeeld al vroege releases van Klaxons, Crystal Castles of Titus Andronicus. Getekend op het fameuze 4AD en met een NME Award voor heetste nieuwe band in de 'pocket' heeft The Big Pink al aardige duwtjes in de rug te pakken.
Diep in de London Calling-nacht eerder dit jaar maakte The Big Pink al gehakt van de diehards in de bovenzaal van Paradiso. Een niets of niemand ontziende gitaarmuur werd uitgerold. Die vertoonde raakvlakken met shoegazer én met electro. Evenzeer leunde het geluid tegen The Smashing Pumpkins aan. Dat The Big Pink een cover van die band ten beste gaf, verbaasde dan ook geenszins.
Inmiddels is debuutalbum A Brief History of Love verschenen en vrijwel unaniem onthaald op lovende kritieken. Veel rook en een knetterende stoboscoop vergezellen de op oorsplijtend volume de bovenzaal ingeslingerde shoegazer. Het geluid is gruizig en distorted, de gitaren ronken en ruisen. Baslijnen zijn vrijwel zonder uitzondering zwoel en swingend en de beat laat zich ook niet onbetuigd. Zo rockt The Big Pink furieus, zonder alleen een muur aan noise op te trekken.
De band, live aangevuld met onder meer Sunn o))) en Aethenormakker Daniel O'Sullivan en Comanechidrummer Akiki Matsuura, kent zelfs opvallend veel popelementen. Waar My Bloody Valentine in de basis ook échte liedjes speelde, maar die drenkte in lagen fuzz en noise, stelt The Big Pink het rockende of dansbare popnummer centraal. Hard en compromisloos, zeker, maar vooral neigend richting bijvoorbeeld The Smashing Pumpkins in dynamiek en dubbelloops gitaargeweld. Of The Cure; zo sprankelend melodieus. Shoegazer dus, met een dikke dot pop en duchtige rock; deze hernieuwde kennismaking met The Big Pink smaakt op slag naar meer. Veel meer. Groots en meeslepend, verslavend.
Foto door Daniel Paxton @ O2 Academy oktober 2009 (cc).
http://www.kindamuzik.net/live/big-pink/the-big-pink/19371/
Meer The Big Pink op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/big-pink
Deel dit artikel: