Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Afgelopen dinsdag stond in het Koninklijk Circus (Brussel) een concert geprogrammeerd dat we reeds weken op voorhand met dikke fluo aangestipt hadden: Beth Gibbons & Rustin’ Man. Je moet immers weten dat we wel een boontje hebben voor vrouwen die zich staande weten te houden onder de harde wetten van de muziekbusiness. Louise Rhodes (Lamb) en Roisin Murphy (Moloko) zijn één van hen, maar zeker ook Beth Gibbons. We kennen haar vooral als de stem van Portishead, waarin ze nu al jaren als onmisbare rechterhand van Geoff Barrow functioneert. Het succes van Portishead spreidt zich over twee studio-albums en een keigoede live-plaat. De langverwachte follow-up van het in 1999 verschenen Portishead zit inmiddels in de wachtkamer, Alien. In afwachting hiervan waagde Beth Gibbons vorig jaar haar eigen kans met het ronduit sublieme Out Of Season, een bekroning van haar vriendschappelijke band met Paul Webb, ooit aan de bas bij Talk Talk. Deze veertiger gaat vandaag schuil onder de naam Rustin’ Man en voorzag Out Of Season van arrangementen en dito meer. Het zou doodzonde zijn om afbreuk te doen aan de kwaliteiten van Rustin’ Man, maar dit is toch vooral hét kindje van Beth Gibbons. Na vanavond kan daar niet langer twijfel over bestaan.
Het concert van Beth Gibbons & Rustin’ Man was helemaal uitverkocht. Elke zichzelf respecterende muziekfreak heeft Out Of Season dan ook al enige tijd in huis. Geen pubers in de foyer van het Koninklijk Circus, zij zitten over de boeken gebogen of zijn nog steeds niet uitgepraat over de recente wervelstorm die Sum 41 recent veroorzaakte enkele honderden meters verderop. Ach, we zijn in een milde bui en laten we het erop houden dat we ook zestien geweest zijn. De verwachtingen voor het concert zijn hooggespannen, temeer omdat de concerten van Gibbons’ hoofdbezigheid Portishead doorgaans synoniem zijn voor mysterieuze, niet-alledaagse maanwandelingen, met de zangers als bonafide aantrekkingspool.
De uitgebreide begeleidingsband (zes stuks inclusief Rustin’ Man) van Beth Gibbons trok het optreden omstreeks halfnegen op gang. We hadden reeds een vermoeden dat het een concert van kort duur zou worden en zo geschiedde, amper één uur later knipten de zaallichten aan. Jammer, want op het einde van het concert leek de groep net onder stoom te komen. Het lag het misschien aan de centrale verwarming in de coulissen, maar feit was dat Beth Gibbons en Rustin’ Man niet meteen op kruissnelheid geraakten. Van de heimelijke, donkere sfeer die de studioversie van openingssong ‘Mysteries’ kenmerkt, bleef enkel de ruwbouw intact. Het interieur van de song was om onverklaarbare reden overhoop gehaald, puin ruimen was de boodschap! Dus vergokten we al onze zuur verdiende centen op die andere uitschieter van Out Of Season, de onvolprezen single ‘Tom The Model’. Helaas leek het erop alsof de muzikanten schrik hadden om de geluidsmuur te doorbreken, zodat de song ergens bleef hangen halfweg de zaal. Iets meer ‘power’ had beslist geen kwaad gekund. ‘Drake’ (een ode aan) klonk dan weer wel verbijsterend mooi. Met hun tweetjes wisten Gibbons en Webb een kleine vijf minuten lang te beklijven. Rustin' Man voorzag de song van behaaglijke contouren en Beth Gibbons stuurde het nummer – op de haar bekende wijze – in de richting van een glinsterende sterrenhemel.
Het hoogtepunt van het concert werd eerder verrassend ‘Funny Time of the Year’, met een spetterende climax aan het einde. Gibbons stak de keyboardspeler zowaar een handje toe en mede door haar toedoen had de gecontroleerde chaos iets weg van GY!BE in vederlichte verpakking. Een sobere, maar hoogst effectieve rode gloed in het decor wrong het nummer in een herfstig, haast idyllisch kleedje.
Met het verstrijken van de tijd trok de Britse het laken volledig naar zich toe en cijferden de zes muzikanten zich volledig weg voor hun chanteuse. Als een hongerige leeuwin greep ze zich vast aan haar microfoonstandaard, die ze enkel maar zou loslaten voor een kort avontuur aan de akoestische gitaar. Beth Gibbons is namelijk één van die zangeressen die tijdens haar nummers, als het ware, volledig verdwijnt in de muziek. Het was mooi om zien hoe ze de wijde wereld met gesloten ogen steeds verder van haar afduwde. Dat ze naast het podium en in het dagelijkse leven een doodeenvoudige girl next door is, werd pijnlijk duidelijk tussen de songs door, toen ze ietwat giechelend en zichtbaar compleet onwennig de leemte opvulde. Hier had ze per slot van rekening geen houvast als Geoff Barrows om op terug te vallen.
Na amper vijfenveertig minuten verdween het septet naar de kleedkamers, precies de tijdsduur van de plaat dus. Op één nummer na, waren alle songs van Out Of Season dan ook aan bod gekomen. Toegegeven, zo gek veel verschilden de live-versies nu ook weer niet van het origineel. Vooral de arrangementen weken amper af van het album, zodat de vraag zich opdringt als het allemaal niet een tikkeltje ‘losser’ had gemogen. Gelukkig dweepte Beth Gibbons spontaan met haar rijke stemgeluid, een opportuniteit die ze niet zelden aan haar neus voorbij ziet gaan binnen haar vocale beperkingen bij Portishead.
Uiteindelijk schonken Beth Gibbons & Rustin’ Man het publiek nog twee toegiften, met een uitstekend ‘Candy Says’ van Velvet Underground als opener van de bisronde. Dit zou dan ook het enige nummer worden dat niet van de plaat afkomstig was. Afsluiter “Show” was dat natuurlijk wel en plaatse in stijl een orgelpunt op een concert dat vanzelfsprekend veel te kort was. Iets meer flegma en zelfverzekerdheid was dit optreden ongetwijfeld ten goede gekomen, maar desondanks tekenden Beth Gibbons & Rustin’ Man voor dé perfecte soundtrack bij een kille en pikdonkere winteravond. Laat de zomer nog maar een tijdje in de koelkast!
http://www.kindamuzik.net/live/beth-gibbons-rustin-man/beth-gibbons-rustin-man-perfecte-soundtrack-op-een-kille-winteravond/2453/
Meer Beth Gibbons & Rustin Man op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/beth-gibbons-rustin-man
Deel dit artikel: