Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ben Kweller is in Amerika al bekend en geliefd voordat hij Changing Horses uitbrengt. Die plaat markeert een switch van het lichtere popwerk naar het doorwrochte repertoire van een singer-songwriter die zwaar leunt op de seventies. Kweller opereert nu in het verlengde van Harvest en dergelijke klassiekers die de jonge multi-instrumentalist, die Nils Lofgren als mentor heeft gehad, heeft opgezogen.
In het statige Hotel Congress aan de levendige uitgaangsbuurt rond Tucsons sixth avenue verdringt zich een groep jongelui die Kweller vooral kent van zijn eerdere platen en hem wellicht hebben zien toeren met The Lemonheads of Wilco. Kweller het popidool blijft een belofte. Vanavond, in de hippe club van het hotel, speelt hij 'Heart of Gold' van Neil Young en het vettere countrygetinte werk van zijn laatste cd.
Als hij een paar keer de naam Tucson in de liedjes laat vallen, is het publiek om. Ook de jonge grietjes vooraan die Kweller adoreren, kunnen zijn nieuwe koers volgen. Kweller en zijn drie begeleiders spelen strak en geroutineerd. De heren staan na een lange tour nog okselfris op het podium. Alleen de warme en terloopse charme van Changing Horses schiet er in deze context een beetje bij in.
Kweller speelt ook oudere liedjes, zoals 'I Gotta Move' en 'Nothing Happening', maar het leeuwendeel van de set bestaat uit de neo-country van Changing Horses. 'Gypsy Rose' bouwt lekker op tot iets groots en de toegift 'Fight' is een honkytonkende meezinger van jewelste. Of Kweller dieper in zijn roots duikt of niet, in Tucson is hij altijd welkom.
http://www.kindamuzik.net/live/ben-kweller/ben-kweller-6924/18789/
Meer Ben Kweller op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ben-kweller
Deel dit artikel: