• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Behemoth / Cradle of Filth / In Solitude / Inquisition / Svarttjern

Behemoth heeft de show, Inquisition het geluid.
18 februari 2014, 013, Tilburg

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Rob Funcken

Publicatiedatum: 26 februari 2014

Vijf bands met een dubbele headliner op een dinsdagavond betekent dat Svarttjern al om 17:45 moet aantreden op het podium van de grote zaal van 013. Het grootste deel van het publiek is dan nog onderweg of is nog aan het eten. De fans die er zijn, zijn grotendeels fanatieke Cradle of Filthliefhebbers die nog studeren of op school zitten. Ze zijn in hun zwaar begespte fluweel en latex gothoutfits gemakkelijk te onderscheiden van het meer reguliere metalpubliek in het onvermijdelijke uniform van zwart bandshirt en spijkerbroek.

Svarttjern speelt Noorse black metal en doet dat op een degelijke, maar totaal niet onderscheidende wijze. Een paar maanden terug was zanger Hans Fryste met zijn andere band Ragnarok ook muzikaal niet grensverleggend, maar wel een stuk overtuigender bezig. De Baroeg is dan toch iets gemakkelijker te bespelen dan een nog vrijwel leeg 013.

Bij Inquisition begint het al drukker te worden. Het duo uit Seattle leverde met Obscure Verses for the Multiverse dan ook een plaat af die in aardig wat metal angehauchte jaarlijstjes opdook. Ook heeft Inquisition de afgelopen jaren in kleinere zalen een geduchte livereputatie opgebouwd. Dat laat zich niet altijd vertalen naar het voor een tweetal immense podium van 013, maar Inquisitionfrontman Dagon heeft daar geen moeite mee: hij laat twee microfoons aan weerskanten plaatsen. Met inachtneming van alle trucs uit het handboek 'gitaarposes' wisselt hij hiertussen. De man is een ware riffmachine en dankzij een werkelijk briljant gitaargeluid komen al die riffs ook perfect de zaal binnen. Het afwisselende en nooit overheersende drummen van Incubus maakt het dan af. Muzikaal gezien blijkt het optreden van Inquisition dan ook het hoogtepunt van de avond.

Sister van In Solitude scoorde nog beter in de metaljaarlijstjes dan de plaat van Inquisition. Menig zine riep het zelfs uit tot plaat van het jaar. Helaas zakken de Zweden op het podium gigantisch door de mand met een enorm rommelig optreden, waarbij elk bandlid zijn eigen visie hanteert op het tempo waarin gespeeld dient te worden.

Na perslievelingen Inquisition en In Solitude is het de beurt aan Cradle of Filth, een band die meer een status heeft als die van Nickelback: al jaren intens gehaat door de 'kenners' en nauwelijks serieus genomen door de pers, maar desondanks met een voortdurende populariteit. Die populariteit bij dat type bands is dan vaak mede gebouwd op een stiekem uitstekende liveshow, maar dat valt bij Cradle of Filth nogal tegen. Frontman Dani Filth is wel energiek, maar als je ergens rond de 1,60 bent en je gaat driftig op en neer springen in een soort sm-pakje, dan is het effect vooral lachwekkend, zeker als je er ook telkens dezelfde gil bij slaakt. Muzikaal is het allemaal een rare potpourri van middelmatige black metal zonder echt goede riffs en kitscherige female fronted metal-stijl songs die nergens echt pakkend of bijzonder wil worden.

Het is dan al ongeveer twee uur geleden dat Inquisition het laatste goede optreden heeft gegeven, dus Behemoth [Zie foto's]heeft een schone zaak 013 weer tot leven te brengen. Dat lukt, omdat de Polen wel de gelikte show geven die al bij Cradle of Filth was verwacht. Behemoth is de Kiss van de death metal. Vooral aan de lichtshow kan menig stadionvullende band nog een puntje zuigen, maar ook de afdeling pyrotechniek en kostumering leveren goed werk af. Wat dat laatste betreft helpt uiterlijk ook wel. Waar Dani Filth een dwerg met een voorliefde voor sm leek, daar is de imposante Behemothbassist Orion in ongeveer hetzelfde soort outfit een Poolse commando met een diepgaande interesse voor kabuki, wat oneindig veel cooler is.

Helaas kiest Behemoth voor een mix met heel veel nadruk op de drums en vocalen en relatief weinig gitaar. Met de nadruk op 'kiest', want de geluidsman lijkt het echt zo te willen. Zoals bij de solo's, waar de gitaren wat naar voren worden gehaald. Het is ook niet waarschijnlijk dat een band als Behemoth die zo perfectionistisch is in zijn show - er worden geen gitaren gestemd of flesjes water gedronken op het podium - het op het belangrijkste punt van het geluid laat liggen. Eerder lijkt het doel door de combinatie van drums en de vaak meerstemmige en meer gescandeerde dan echt gegrunte zang het martiale aspect van de muziek te benadrukken. Dat lukt zonder meer: de muziek gaat als een pletwals over de zaal heen, daarbij behoorlijk geholpen door de stroboscoopartillerie. Maar ja, de klasse van Behemoth zit hem (zoals bij elke metalband) toch vooral in het gitaarwerk; het moet niet een soort akoestische versie van hardcore techno worden. Misschien moet frontman Nergal toch eens aan Inquistions Dagon vragen hoe hij dat gitaargeluid nog voor elkaar krijgt.

http://www.kindamuzik.net/live/behemoth/behemoth-cradle-of-filth-in-solitude-inquisition-svarttjern/24743/
Meer Behemoth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/behemoth