Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Net voor de toegift, als de band weer begonnen is met spelen, bolt opeens het zwarte gordijn achter het podium op. Een roadie rent erop af. Pete Doherty zwalkt eruit. Het hele optreden bestaat er al geen twijfel over de toestand van de frontman van Babyshambles; hij is op zijn minst ladderzat. Al na twee nummers gooit hij zijn gitaar met een boogje weg. Een roadie vangt hem nog. Doherty wankelt, begint al gitaar te spelen als deze nog niet is ingeplugd en neemt uitgebreid de tijd om een brief van een fan te lezen. De drie bekers die samen vermoedelijk een halve liter mixdrank bevatten, maakt hij tijdens het optreden nog soldaat. Maar - en dat is het eigenaardige - het maakt van het optreden geen aanfluiting.
Babyshambles kan inmiddels op een aardig repertoire bouwen en de nieuwste plaat, Sequel to the Prequel, is beslist niet slecht. De vriendschapsromantiek en geïdealiseerde liefdes die Doherty bezingt, laten zien dat achter die waas van drugs, drank en nonchalance een gouden hart schuilt. Hij is bovendien een van de laatste figuren in de popmuziek op wie men de klassieke rockstermythe nog kan projecteren, hetgeen zijn tragiek voorziet van een vernislaagje romantiek. Vanwege dat gegeven en het aandoenlijke en eerlijke dat in hem schuilt, ben je geneigd hem extra krediet te geven.
Het zijn de liedjes die ervoor zorgen dat Doherty zijn krediet niet verbrast. Dankzij een geduldige band die zich weinig van de fratsen van de zanger aantrekt, wordt het rommelige niet onaangenaam. De melodieën, de uithalen, de refreinen: ze missen hun uitwerking niet. Vooraan ontstaat al bij de eerste tonen van openingsnummer 'Delivery' een pit, achteraan gaan hier en daar wat handen de lucht in. Het is te makkelijk om Doherty enkel vanwege zijn fysieke toestand af te schrijven, want los van het feit dat het een wonder is dat hij nog gitaar kan spelen en de teksten van zijn nummers kan onthouden, schuilt er in dat zwalkende ook iets charismatisch. Iets ondefinieerbaars dat ervoor zorgt dat mensen nog steeds uit volle borst 'Fuck Forever' meezingen, wetende dat het zonder de prominente aanwezigheid van al die randzaken allemaal zoveel beter had kunnen zijn.
Foto uit het KindaMuzik archief door Renate Beense
http://www.kindamuzik.net/live/babyshambles/babyshambles-3784/24634/
Meer Babyshambles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/babyshambles
Deel dit artikel: