• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dour Festival 2004

KindaMuzik vroeg Hans M. en R.Ve, twee van de meest geharde festivalgangers van de Benelux, om verslag uit te brengen van het befaamde Dour Festival in het zuiden van België. We kregen een met modder besmeurd blaadje terug.
15 juli 2004, Festivalterrein, Dour (B)

Tekst: Hans M. en R.Ve

Beeld: Katrien Schuermans

Publicatiedatum: 24 juli 2004

Eerst een paar algemene opmerkingen vooraf:
Het festival heeft de reputatie slecht geregeld te zijn, wel, dat slecht geregelde was dit jaar niet anders. Bv. het kaartje waar de situering van alle tenten opstaan. Waar de tent Le Petit Maison Dans la Prairie stond op de kaart stond dus Club Circuit Marquee. Erg vervelend als dan blijkt dat je in de verkeerde tent staat als net je favoriete band gaat spelen en je moet aan de andere kant van het terrein zijn.

Zo ook de t-shirts die men verkocht van het festival. Slim genoeg hadden ze wel het jaartal weggelaten, maar op het kaartje achterop het t-shirt stond er een Cannibal Blue Stage, eh ja... die was er niet dit jaar, vorig jaar nog wel. Ook de wc's waren dit jaar weer een bende en daarvoor moest je dan ook nog 30 eurocent voor betalen. Ze hadden nu wel pispalen neergezet maar wel op het wc-terrein, die al snel overliepen. Waarom niet die pispalen neergezet over het hele terrein? Nu deed men massaal hun behoefte overal waar het maar kon - ik ook, ik had geen zin om 30 eurocent te betalen of een pleurisend te lopen naar de perstent - met een weeë pisgeur tot gevolg.

Ook de douches waren een feest, 1,50 voor vijf minuten douchen, langer mocht niet. Dat was waarschijnlijk omdat er teveel mensen wilden gebruik maken van veel te weinig douches.

En dan heb ik nog niks gezegd over de gigantische bende over het hele terrein.

Maar dit alles valt toch in het niet bij wat dit festival moet kosten, iets van ca. 70 euro (met camping) voor vier dagen met rond de tweehonderd acts. De Stones een keer zien kost ongeveer net zoveel. En men heeft de weg naar de entree veranderd, in die zin dat ipv dat iedereen de weg over moest steken zoals voorgaande jaren, er een houten brug over weg was geplaatst, zodat het verkeer wat erdoor moet normaal kan doorstromen en het festivalpubliek niet onnodig ophoudt, en het ook niet voor eventuele ongelukken kan zorgen. Een duidelijke verbetering van de toegankelijkheid dus!

Dag 1

!!! (foto boven)
Dit is iets wat we zeker niet wilden missen. De meest gehypete band van het moment, dus onze verwachtingen waren hoog. Van het begin af aan gaat de zevenmansformatie er tegen aan met opzwepende ritmes, raggende gitaren en een paar emmers zweet, waarbij het geheel, zeker als de blazers invielen, behoorlijk doet denken aan Pigbag. Het halfvolle veld reageert enthousiast, zeker bij de hit 'Me and Giuliani Down by the Schoolyard'. Zanger Nic Offer duikt nog een keer het publiek in om zich dansend een weg door de pogoënde mensenmassa te banen. Al met al een puik optreden.

Audio Bullys (links)
De twee Britten kwijten zich zonder al te veel plichtplegingen van hun taak. Na wat technische problemen in het begin beuken ze er stevig op los voor een vol veld enthousiaste mensen, terwijl hun podiumpresentatie, met een man achter de draaitafel en een man die rustig gebarend rapt, behoorlijk statisch is. Een redelijk eentonig uur later eindigen ze met een nieuw nummer terwijl we toch heel erg zaten te wachten op de hit 'We Don't Care'. Jammer.

Ghinzu
Door een collega ben ik enthousiast gemaakt om naar deze band te gaan kijken. Voor een vol veld zetten de Brusselaars een strak optreden neer. De zanger gaat, zoals voorspeld, op het einde van het optreden op zijn keyboard staan. Persoonlijk werd ik er niet warm of koud van, maar weggelopen ben ik ook niet.

Dead Combo
Twee Finse rockers compleet met leren jacks en vetkuiven slingeren een gestoorde mix van Suicide en The Jesus & Marychain de zaal in. Beide bands zijn oude favorieten van me dus dat kan me wel bekoren. De zanger bespeelt de ene keer, hangend over de microfoonstandaard, een oud Moog keyboard, de andere keer gitaar. De ritmes komen uit een achter een gitaarversterker verstopte drumcomputer die halverwege het optreden nog een keer opnieuw opgestart moet worden. Zo plotseling als het optreden begon is het ook weer afgelopen. Maar het was wel tof.

Detroit Grand Pubahs
Om half drie 's nachts treden deze twee gekken aan. Paris the Black Fu getooid met een enorme baard en gekleed in een soort terroristenoutfit waarvan later blijkt dat de zakken gevuld zijn met stickers t.b.v. promotie van hun nieuwe plaat Galactic Ass Creatures from the Planet Uranus. Toefinger heeft een soort van Frankensteinmasker op dat hij het gehele optreden van een uur niet afzet (beetje warm lijkt me). De muziek bestaat uit minimale electro waar overheen gerapt wordt met schuine teksten die op de lachspieren werken. De anale fixatie van Paris wordt door hem onderstreept door meerdere malen z'n blote reet (met daarop met de slogan "skirts up, pants down") aan het publiek te tonen. Natuurlijk ontbreekt hun hit 'Sandwiches' niet en houd ik het moeiteloos tot het einde vol. Toffe afsluiter van een vermoeiende dag.

Dag 2

Robotobibok
Deze Poolse spacejazzformatie moet gezien het vroege tijdstip en de hete tent voor een handjevol mensen de klus zien te klaren. Dit lukt de kundige muzikanten moeiteloos. Met het geluid dat deze jongens produceren, goed in het gehoor liggende jazz soms à la Jimi Tenor met hier en daar electronische effecten met gitaar gespeeld, soms wat noise-uitbarstingen en mooie blaassolo's, is het fijn wakker worden. De muzikanten hielden elkaar goed in de gaten -wat duidt op veel improvisatie-, vooral de drummer leek de spil van de groep. Chapeau.

Oi Va Voi (rechts)
Oi Va Voi maakt furore in Europa, en dat zullen we weten ook: op alle festivals klinkt hun poppy zigeunermuziek (compleet met klaagviool). De nummers met de uitstekende zangeres vallen toch het meest in de smaak, omdat ze wat poppier zijn dan de instrumentale stukken. Vooral het nummer waarmee ze afsluiten is het hoogtepunt van het optreden.

16 Horsepower
Van 16 Horsepower kun je een bevlogen optreden verwachten, en dat kregen we dan ook. Maar halverwege werd het toch wat minder worden. De nummers beginnen op elkaar te lijken. Zanger David Eugene Edwards maakt soms vreemde gebaren om het bezwerende karakter van zijn teksten kracht bij te zetten, en verder valt op dat de band de nummers zó gekozen heeft dat er een vaste volgorde is van de instrumenten die Edwards bespeelt, gitaar-banjo-trekzak en weer opnieuw dezelfde volgorde. De band sloot af met een toegift, een verrassende cover van Joy Divisions 'Heart and Soul' met een tekst die Edwards zo zelf geschreven had kunnen hebben. Het hoogtepunt van het optreden toch ook wel vanwege de herkenning en de verrassing.

Señor Coconut Orchestra
Uwe Schmidt (ook bekend als Atom Heart) laat zich live begeleiden door een volledige band met marimba- en vibrafoonspelers, blazers en percussionist. De groep de van hun platen bekende, en soms hilarische Latin-versies van oa. Kraftwerks 'Tour de France' (hoe actueel!), 'Showroom Dummies', 'The Robots', 'Smooth Operator' van Sade, Deep Purple's 'Smoke on the Water' en The Doors' 'Light My Fire'. De Señor zelf staat het hele optreden bijna onbewogen bij achter zijn laptop, niet meer dan een knip van een vinger wordt aan hem ontlokt. Het maakt de Kraftwerk-associatie wel compleet. De rest van de band swingt als een tiet! Qua optreden was de timing en de locatie perfect; op het buitenpodium, lekker warm broeierig weer en dito publiek!

Dag 3

L'Enfance Rouge
Deze band speelt in de gebruikelijke drums gitaar bas setting, maar dat is er ook het enige "normale" aan. De muziek is een soort would-be arty noise à la Sonic Youth, met rustige gitaarriedels ertussen, de bassiste praatzingt in het Italiaans als een soort Lydia Lunch afgewisseld met zang van de gitarist. De drummer heeft het heel druk met rare bewegingen en bijna geluiden en zachte tikken tegen het drumstel in de zachte passages, bekkens laten draaien op de drumvellen etc.: overdreven moeilijkdoenerij mijn inziens. Zo komt de rest van de band ook op mij over. Niet heel erg boeiend en soms gewoon irritant.

Bollock Brothers + Special Guest
Een legendarische Schotse punkband. Qua muziek is het een ordinaire rockband, niks nieuws onder de zon. Alleen de attitude doet nog denken aan de oude punkperiode. De inmiddels aardig grijze zanger in een groen Schotse ruit pak laat duidelijk blijken Celtic-aanhanger te zijn. De special guest bleek de podiumpresentator te zijn, ik weet niet of dit gepland was, maar hij kwam halverwege 'Harley David Son of a Bitch' een aardig potje meebrullen. Als laatste schreeuwen de moddervette toetsenist en de bassist, die zijn bas liet bespelen door een nog redelijk jong meisje, zich naar het einde van het optreden. Een leuk optreden van eigenlijk vergane glorie, niet bijzonder interessant muzikaal gezien, maar dat deed er in wezen ook niet toe.

To Roccoco Rot
Veel valt hier niet over te zeggen: monotone knisperelectronica, ondanks de toevoeging van een live drummer is het een heel statisch gebeuren. Door gebrek aan melodie of een pakkende hook is het gewoon heel saai. Misschien dat zoiets thuis werkt op de koptelefoon maar live is het slaapverwekkend.

Lali Puna
Lali Puna doet steeds meer denken aan zusterband The Notwist. Het optreden is bij vlagen heel mooi, maar soms slaat de verveling toe, mede door de ingetogen, wat flauwe zang van zangeres Valerie Trebeljahr die toch niet altijd even goed uit de verf komt. Op plaat klinkt het gewoon beter. De wat hardere nummers komen er live wél goed uit.

Explosions In The Sky
Op zich een goed optreden, met alles wat daarbij hoort: mooie melodieën, beleving etc. en een zeer enthousiaste reactie van het massaal toegestroomde publiek, maar ik heb het gevoel naar een tweederangs Mogwai te kijken. Het hard/zacht-spelletje ken ik onderhand wel en werkt me enigzins op de zenuwen. Wat me ook stoorde was dat de harde stukken in de muziek loeihard waren. Natuurlijk, dat is ook de bedoeling is maar toch, je hebt hard en net te hard! Opvallend was dat, ondanks dat het publiek massaal om een toegift vroeg (ze waren notabene te vroeg gestopt), de band meteen de kabels uit de apparaten haalde en gewoon stopte, het applaus en gejoel in ontvangst nemend.

Pinback
Deze band een keer eerder gezien en daarvan was ik zeer onder de indruk, en ook nu zetten ze een weergaloos optreden neer. Vooral het perfecte samenspel van de gitarist, drummer en bassist (die zowat gitaar speelt op zijn bas), maar ook de zang en toetsen - alles klopte. Ze speelden twee nummers van het aankomende album en zo te horen is dat iets om naar uit te kijken. Opvallend was dat een toetsenist een arm in het gips had, waarvan alleen de wijsvinger en de duim vrij waren. Het ongemak weerhield hem er niet van een aardig potje mee te tingelen en later speelt hij zelfs nog een stukkie gitaar mee! Voor mij was dit een van de toppers van het festival samen met Sly & Robbie en Stijn.

Sly & Robbie
Sly Dunbar & Robbie Shakespeare zijn twee legendarische dubproducers die talloze platen hebben volgedrumd en gebast. Ze waren met een volledige band naar Dour gekomen om dub- en rootsreggae te spelen, waarvan vele klassiekers. De band begon 20 minuten te laat, maar het was het wachten waard. Het eerste half uur begint met moddervette dub compleet met echoénde drums, toetsen, galmende blazers en percussie. Het tweede halfuur speelt men met rootszanger Bunny Rugs, voorzien van een perfecte stem voor het genre een goede rootsreggaeset. Het eerste halfuur was geweldig, daarna zakte het wat in, maar het bleef goed. Dit optreden doet het gemakzuchtige, waardeloze optreden van The Wailers vorig jaar op Dour helemaal vergeten. Een topper!

Dag 4

Monster Magnet (links)
Een stevige dosis spacerock die gebracht wordt door een band die er wel zin in heeft. De zanger beweegt zich als een bezetene over het podiun en heeft speciale ventilator nodig om z'n kruis af te koelen. In een ras tempo gaan ze door het repertoire heen, alle hits omzeilend, om alleen als afsluiter 'Spacelord' te doen. Tegen die tijd hebben we al tientallen malen crowdsurfers in onze nek gekregen (Dour wil nog niet weten van pretbeperkende maatregelen als crowdbarriers en een crowdsurfverbod). Dat is echter de prijs die je moet betalen om bij een act als Monster Magnet vooraan te willen staan. Een aardig gevuld veld, mijzelf incluis, heeft een prima tijd gehad.

Donna Summer (aka Jason Forrest)
Donna Summer is zo'n beetje de afsluiter van het festival een heeft daarom alleen al een redelijk volle tent. Het is al laat en de mensen willen dansen. Dat is echter bij de verknipte samples en gestoorde beats van deze man niet eenvoudig, wat hem veel gejoel opleverd. Al het geluid komt uit een laptop met een kleurig overtrekje. Ongeveer alles is jatwerk wat er in een hoog tempo wordt doorgedraaid. Tussen en tijdens de nummers spoort dhr. Forrest iedereen aan te dansen ("Come on, everybody loves techno, even the punks!"). Zelf gaat hij compleet uit z'n dak door als een idioot over het podium te rennen. Het is al met al geen hoogstaand stukje muzikaliteit, maar wel entertainment. Ik zag er zelf de humor wel van in en heb me dan ook prima vermaakt.

Centro-Matic
Centro-Matic speelt een soort countryrock die doet denken aan een mix van Replacements en Songs:Ohia, waarbij de nadruk iets meer op de Replacements ligt. Mooie country-achtige zangmelodieën met hele mooie melancholieke tweede stemmen. Een degelijk optreden, een positieve verrassing! Ik vond het jammer dat er dit jaar niet meer van dit soort bands geprogrammeerd stonden, een beetje een gemis tussen al het DJ- en dancegeweld.

Stijn
Een Vlaming die zingt in het Vlaams, Engels en Frans en dat soms ook nog combineert in één nummer. Ik hoorde dat pas geleden nog zijn spullen gestolen waren na een optreden, maar het kan haast niet anders dat hij ze weer terugheeft. Wat een gesmeerd optreden was dat! Deze jongeman heeft vele talenten die niet alleen het muzikale behappen, hij praat de nummers achteloos aan elkaar, daagt het publiek uit en vermaakt het terwijl hij zijn analoge apparatuur omplugt en de geluiden instelt. Je moet je apparatuur wel heel goed kennen wil je dit zo doen. Hij houdt van Prince, dat is wel duidelijk; hij draagt een soort marinepakje met daaronder witte laarsjes met minimaal vijf centimeter hoge hakken. Hilariteit alom. Podiumangst is hem totaal vreemd, hij danst als een bezetene met Prince-pasjes inclusief bijna-spagaat, omarmt geil kijkend half ontkleed een tentpaal, kortom een rasentertainer! De muziek heeft dan weer veel minder weg van Prince, kale electropop die live gespeeld wordt met soms neigingen naar vroege Chicago house als Mr. Fingers, en ook zijn zang is niet bepaald ingetogen; gedurfd en sexy! Zoals gezegd, een van de hoogtepunten van het festival.

» Koen Bauters en Katrien Schuermans hanteerden voor KindaMuzik de fotocamera tijdens Dour. Ga naar de speciale fotopagina om hun beelden te bekijken.

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=6825
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709