• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Les Nuits Botanique 2004: Dag 5

Teleurstellingen, revelaties - Les Nuits is als het leven zelf.
11 mei 2004, Botanique/Koninklijk Circus, Brussel (B)

Tekst: Dieter Craeye, Koen Mariën en Dave Roozendaal

Beeld: Anniek Bakkers, Koen Bauters, Thomas Bartosik

Publicatiedatum: 12 mei 2002

ORANGERIE :: Blonde Redhead, Coco Rosie
De vijfde festivaldag van Les Nuits Botanique moest en zou een topdag worden. Met namen als Miss Kittin, Amparanoia, Rokia Traoré op de affiche dwongen de organisatoren verschillende muziekliefhebbers tot het maken van een hartverscheurende keuze. Er hing dus magie in de lucht, al concentreerde die zich volgens velen tussen de vier muren van de Rotonde, waar de Deense revelatie Under Byen naar verluidt de sterren van de hemel speelde. Op datzelfde moment viel er echter ook heel wat te beleven in de Orangerie: er was de kennismaking met de Newyorkse sensatie Coco Rosie en rond negenen liep de zaal helemaal vol voor het langverwachte concert van Blonde Redhead. Een avond vol wondermooie etherische melodieën, scheurende gitaren en enigmatische godinnen.

Een van de meest verrassende platen die de afgelopen weken ons pad kruiste was La Maison de Mon Rêve van Coco Rosie. Achter deze knappe bandnaam steken Sierra en Bianca Cassady, afkomstig uit Brooklyn, herenigd in Parijs en wat ons betreft klaar om nu ook de rest van de wereld vertrouwd te maken met hun op het eerste gehoor eenvoudige en ietwat naïeve liedjes. Geschreven op akoestische gitaar, doorspekt met bizarre speelgoedgeluidjes, multifunctioneel keukengerei en andere surreële componenten en naar ongekende hoogtes gestuwd door het ongepolijste stemgeluid van de twee. De set die ze in Brussel neerzetten, verliep op technisch vlak allesbehalve vlekkeloos, maar wie met prachtsongs als 'Jesus Love Me', 'Not For Sale' of 'By Your Side' kan uitpakken, verdient Gods gratie. Het tweetal bediende zich - de tijd leek bij momenten wel een halve eeuw teruggedraaid - afwisselend van akoestische gitaar, accordeon, piano en harp (het betoverende 'Candy Land') en werd geflankeerd door een authentieke human beatbox die zich, hoewel lang niet altijd efficiënt, met hart en ziel van zijn taak kweet. In het intimistische 'Good Friday' bewezen de dames vocaal perfect complementair te zijn, hoewel je als leek eerder het tegenovergestelde zou denken. Tegenover het klassieke geschoolde instrument van Sierra - die meermaals bewees dat ze terecht aspiraties mag koesteren in de operawereld - stond de naar de strot grijpende, grofkorrelige spookstem van Bianca, die er ondanks haar jeugdige leeftijd glansrijk in slaagde om vrouwelijke iconen als Janis Joplin of Billie Holiday tot leven te wekken. Coco Rosie was niets minder dan een regelrechte openbaring en een keiharde zweepslag op de gelouterde ziel. Wie deze excentrieke dames nog aan het werk wil zien, kan op zaterdag 5 juni (gratis concert) terecht in de Gentse Vooruit (Kaffee).

Van een geheel andere orde was natuurlijk Blonde Redhead. Met hun recentste opus Misery Is a Butterfly (plaat nummer zes) lijken deze gitaarcoryfeeën eindelijk bevrijd van het Sonic Youth-stigma, serveren ze eigenzinnig raffinement van het zuiverste soort en lonken ze sporadisch zelfs naar de kille pracht van het Hoge Noorden (Sigur Rós en múm). Desondanks greep het trio rond de Italiaanse tweelingbroers Amadeo (zang, gitaar, bas) en Simone Pace (drums) en de energieke Japanse Kazu Makino (zang, gitaar, bas) in de Botanique opvallend vaak terug op het verleden. De band onderging in het anderhalf uur dat hen werd toebedeeld evenveel metamorfoses als nodig en maakte hiermee een nagenoeg perfecte inventaris op van tien jaar Blonde Redhead.

Geniale momenten werden afgewisseld met iets minder memorabele passages, al had Amadeo Pace in de bijzonder sterke opener 'Falling Man' reeds zijn uiterste best gedaan om het concert zonder kleerscheuren door te komen ("I'm just a man still learning how to fall"). Met pure uitwerkingen (de strijkers bleven achter in New York) van 'Doll Is Mine' en het in een verstikkende mistbank van wanhopige keyboards verzandde 'Elephant Woman' stofte Blonde Redhead alle symptomen van lentemoeheid uit het bevlekte lichaam en had het er in de aanvangsfase reeds alle schijn van dat de groep in topvorm verkeerde. 'Misery Is a Butterfly', het dromerige titelnummer was beklijvend, in het naar de eighties refererende en bijzonder melodieuze 'In Particular' vielen we voor de ontwapenende charme van Kazu Makano en het verpletterende 'Melody of Certain Three' had de ene puntige gitaarrif na de andere in huis, keurig gepareerd door de kurkdroge mokerslagen van Simone Pace. Daarna kreeg het instrumentale spectrum vrijgeleide met een lang uitgesponnen 'Futurism Vs Passeism Pt.2' en dook het gitaargezelschap nog iets verder de tijd in met het messcherpe 'Water', uit het zeven jaar oude Fake Can Be Just As Good. Strakker en ritmischer dan dit krijgen we Blonde Redhead allicht nooit meer te horen, maar het verzengende gitaarspel van Makano en Amedeo Pace had live iets beknopter en minder stereotiep gemogen.
Intussen had Makano zowat al haar duivels ontbonden. 'Suimasen' scheerde rakelings de langs geluidsmuur en in het avant-gardistische 'In an Expression of the Inexpressible' krijste en schreeuwde ze het voltallige brandweerkorps van het vlak om de hoek gelegen Schaarbeek bij elkaar. Toen ze voor de tweede bisronde in haar eentje de bühne besteeg, had de gedistingeerde vamp alweer plaatsgemaakt voor het broze engeltje ('Magic Mountain'). Jammer van het dipje ergens halfweg, maar zelfs dat kon niet beletten dat de rupsen zich met het vallen van de avond ontpopt hadden tot waarlijk prachtige vlinders. De drie mooiste exemplaren troffen we aan in de Orangerie en luisterden naar de naam Kazu, Amedeo en Simone. De lente kan niet meer stuk.
(dc)

MUSEUM :: Funkstörung, Miss Kittin
In het Museum was het vooral uitkijken naar het optreden van het Duitse duo Funkstörung. Zij brachten een bassist mee en twee van de vele vocalisten die meewerkten aan het nieuwe album Disconnected. Beginnen deden Michael Fakesch en de jarige Chris De Luca met het soort fucked up hiphopbeats waarmee het duo in de jaren negentig doorbrak, nummers die alleen lijken te bestaan uit hoekige ritmes en verknipte scratches. Wandelende beatbox Mark Boombastic mocht een nummertje meedoen, maar het was vooral Enik die de show probeerde te stelen. Met deze jonge Duitser erbij waagt Funkstörung zich zowel op plaat als op het podium aan een bastaardvorm van nu-soul. Live zorgde hij er vooral voor dat alle vaart uit het optreden verdween en de sound van Funkstörung gereduceerd werd tot onschuldige popmuziek. Dat Enik niet ongetalenteerd is, bewees hij in het begin van de avond met een kort solo-optreden, waarbij hij heftige electronica speelde met een leuke DIY-punk attitude. Maar de combinatie met Funkstörung werkt niet. Dat werd overduidelijk na het optreden. Na een kort beleefdheidsapplaus gingen de lichten aan en stroomde de zaal leeg. Tot Fakesch en De Luca ongevraagd opnieuw op het podium verschenen voor een extra portie old skool Funkstörung beats. Als afsluiter deden ze live hun remix van Speedy J's 'Something for Your Mind' over. De zaal ging compleet uit de bol, maar dat versterkte alleen maar het gevoel dat er aan Funkstörung vroeger meer plezier te beleven viel.

Een groot deel van de aanwezigen in het Museum zou het allemaal worst wezen. Zij waren gekomen voor Miss Kittin. Hoewel de Française net een nieuw album uitbracht, kwam ze jammer genoeg alleen om wat plaatjes te draaien. En ze deed dat in haar bekende stijl: redelijk hard. Meer techno dan electro, maar ze veranderde wel het Museum in geen tijd in een wilde, zwetende mensenmassa. De platen waren in de eerste plaats bedoeld om het volk aan het dansen te krijgen, en daar slaagde mademoiselle Kitten moeiteloos in.
(km)

KONINKLIJK CIRCUS :: Rokia Traoré, Amparanoia
De 27-jarige Malinese Rokia Traoré wordt alom beschouwd als een van de grootste vocale talenten van de huidige Afrikaanse muziek. Zij en haar band spelen traditionele Malinese klanken met vleugjes pop en hier en daar wat Arabische geluiden, een combinatie die onweerstaanbaar is. Zoals ook haar optreden in het Koninklijk Circus dat was: met zeven op het podium die met een even virtuoze als enthousiaste voorstelling het publiek in no time volledig voor zich wonnen. De immer lachende Rokia is onlangs geëerd met een prijs voor het beste album van 2003 tijdens de derde BBC World Music Awards, een titel die ze in de wacht sleepte met haar derde album Bowmboï. In Brussel bewees ze dat ze het meer dan waard is: of de band nu diepe spirituele songs speelde of swingende dansnummers, adembenemend bleef het altijd. Ook visueel werd spektakel geboden: Rokia en de tweede zangeres dansten alsof hun leven er van afhing, en de band, met al die prachtig klinkende instrumenten waar uw dienaar de namen niet van weet, swingde met hen mee.
Juffrouw Traoré was mij onbekend, maar dit optreden smaakt naar véél meer.

Na de schitterende show van de Afrikaanse was het de beurt aan de Iberische furie van Amparo Sanchez en haar band Amparanoia. Ook zij is een persoonlijkheid die schijnbaar zonder moeite de menigte aan haar voeten wist te krijgen. Haar band is een bonte verzameling muzikanten: een metaldude op elektrische en Spaanse gitaar, een boomlange gedreadlockte tweede gitarist, een stoere bassiste, een kleerkast van een trompettist, een studentikoze percussionist en een Jan-met-de-Pet op drums en cajón (een houten doos die in de flamenco wordt gebruikt als percussie-instrument). Met een al even bonte mengeling van reggae, ska, polka, rock, blues, mambo, flamenco en bossa nova was het niet moeilijk een feestje te bouwen, maar er was een behoorlijk storende factor: het werkelijk abominabele geluid. Amparanoia's geluidsman kreeg het voor elkaar een brij te produceren alsof we in een plee ergens drie hoog achter in De Pijp stonden. Amparo's stem klonk alsof ze door een telefoon zong, en de bas fungeerde eigenlijk meer als een voortdurende bromtoon. Op zich een hele prestatie in een zaal als het Koninklijk Circus, waar zelfs een achter op het podium gelaten scheet nog goed zou moeten klinken in de bovenste ring.
Het was toch feest, want de Andalusische uit Madrid vuurde het publiek zonder ophouden aan om te dansen en mee te zingen. En dat publiek, waaronder zich waarschijnlijk de voltallige Spaanse gemeenschap van Brussel zich bevond, deed gewillig mee. Maar diep van binnen bleef het bij ondergetekende knagen: als het geluid wat beter was geweest was de wervelende show waarschijnlijk een stuk beter tot zijn recht gekomen.
(dr)

» recensie Dag 4
» recensie Dag 7
» Ga terug naar de Les Nuits Live index

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=6348
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709