Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op 21 februari speelden D.B. Harris en Jesse Dayton in de kleine zaal van Vredenburg. Stipt om half negen omgordde de eerste kandidaat zijn westerngitaar, zong een paar korte liedjes en verliet bijna ongemerkt het podium. We weten niet of u er bij was, maar het was geen onmisbare voorstelling. D.B. Harris had er een redelijk excuus voor: hij was niet zo goed bij stem. Naar eigen zeggen zingt hij normaal gesproken als een Roy Orbison. Deze keer hadden we echter pech en was hij in stembereik gedaald naar dat van een Lee Hazlewood, aldus de netjes geklede en immer bescheiden rockabillycowboy uit het land van duizendenéén mogelijkheden. Vandaag kwam het nieuws tot ons dat het optreden van D.B. Harris op dinsdag 24 februari in de Schalm in Westwoud, dat ergens in de buurt van Hoorn schijnt te liggen, niet door kan gaan wegens een keelontsteking. We waren allerminst verrast. De avond voor het optreden in Vredenburg, toen hij en vakcollega Sonny George in De Tichel in Amsterdam speelden, was volgens D.B. Harris heel geslaagd. Erg spijtig dat we er niet bij waren.
Laten we niet moeilijk doen: in een zaaltje waar iedereen onderuitgezakt naar het podium staarde, kon het toch niet heel moeilijk zijn om aandacht te krijgen. Maar D.B. Harris was in opperste concentratie om zijn verwonde stem in goede banen te leiden, waardoor het pijnlijk was om hem aan te horen. Telkens weer bekroop ons het gevoel dat het op plaat beter moet klinken. Een cover van Buddy Holly schroefde het tempo iets omhoog, maar de swing kwam er niet in. Een andere keer gooide hij het nogmaals over een andere boeg met Hawaïaanse geluiden in een liedje van Marty Robbins. Op zich was het niet oninteressant om eens ander geluid te horen, zij het dat D.B. Harris aan zijn lot was overgelaten met slechts een akoestische gitaar. De blazers en andere instrumenten mochten we er zelf bij bedenken. Oké, we zijn de beroerdste niet: D.B. Harris mag na een ziektebed aansluiten in de rij voor muzikanten die doorgaan voor een eerlijke herkansing.
Over Jesse Dayton ga ik kort zijn. De afgelopen weken liet onze jonge countryheld zich van zijn beste kant zien in zowat ieder gehucht in Nederland. In Vredenburg was het niet veel anders. Alleen die rode stoeltjes stonden in de weg. Dayton stoorde zich er niet aan. Hij en band brachten een uiterst strakke en uitstekend opgebouwde countryrockshow voor hun redneck buddies from Holland. De enige kritiek zou misschien op zijn onopvallende stemgeluid geuit kunnen worden, maar dat wordt direct gecompenseerd met een enthousiaste podiumperformance en de vaak levensechte songteksten van de man himself. Een van die nummers is 'Creek Between Heaven and Hell', een song waarmee hij zich nu al onsterfelijk heeft gemaakt. De allesomvattende finale, waarin onder andere 'The Race Is On' van inspirator George Jones en 'White Freightliner Blues' van de betreurde Townes Van Zandt voorbijsnelden, kreeg het gezelschap van jaarabonnementhouders alsnog uit die vreselijke stoeltjes van het congresgebouw.
http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=5255
Meer D.B. Harris / Jesse Dayton op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/d-b-harris-jesse-dayton
Deel dit artikel: