http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

De Nachten 2004 - Dag 1

De eerste avond van De Nachten is een klinkend succes.
30 januari 2004, deSingel, Antwerpen (B)

Tekst: Koen Mariën, da volgaBabe en Dave Roozendaal

Publicatiedatum: 31 januari 2004

TRAPPENPODIUM
Nauwelijks hadden wij de Antwerpse cultuurtempel betreden, of onze aandacht werd getrokken en voor het volgende uur stevig vastgehouden door de jongens van Firewater, de band van ex-COP SHOOT COP-voorman Tod Ashley. Het overduidelijk olijke zestal (zang en gitaar, drums, harmonica, bass en twee koperblazers) speelde de trappenzaal naar huis met hun pretentieloze mix van zowat elk genre dat wij met goede rockmuziek associëren. Wij hebben flarden gehoord van de onderbuiklevensliederen van The Pogues, Tom Waits en Jacques Brel. Maar evenzeer deed de zwierige podiumprésence van de groep denken aan de late bluesy TC Matic en de vroege Arno. Het feestgehalte was torenhoog, ook al omdat het blazersduo (trombone en sax) voor de nodige koperen jazz-invloeden instonden. Maar ook vingen we echo's en subtiele invloeden op van vroege woestijnrock (genre Them) en de cabaret-/circusmuziek van Nick Cave en zijn Bad Seeds. Met andere woorden: muziek die vertelt over de tristesse van de ruwe en ondankbare grootstad en tegelijkertijd wil ontsnappen aan het nuffige en altijd vervelende plattelandsdorpsplein. Een revelatie én een verademing wegens hun ontstellend gebrek aan pretentie en grenzeloos spelplezier. Firewater saves!
Met de volledig uit charme opgetrokken Stijn (broer van onze bekendste elctro-dj Raphaël) heeft België nu ook zijn electro-ster in wording. De jongeman kwam de trappen afgedaald in een witte kaftan genre Polyphonic Spree met daarnonder witte hoge hakken, waarbij hij meteen een jongmens uit het publiek verraste met een gratis 12-inch. Hij communiceerde op onweerstaanbare wijze met het publiek alsof hij nooit iets anders had gedaan. Zijn muziek grijpt, zoals het in deze tijden de gewoonte is, terug naar allerlei stijlen uit het verleden, maar voor ons leek hij wel Prince ten tijde van The Revolution met Ayro op vocals. Af en toe deed het gesputter ook wel denken aan de knutselwerkjes van iemand als Harco Pront. Maar zijn electro rockte als de beesten (hij parafraseerde 'I Wanna Be Your Dog', vandaar) en de teksten waren persoonlijk (één van zijn nummers was opgedragen aan een onlangs overleden medewerker van De Nachten) en zowel in het Engels als in het Antwaarps gesteld (vooral het ongelooflijk catchy 'WieZEdDeGij' vond veel weerklank bij het uiteraard overwegend Antwerpse publiek). En ongedwongen dat de mens over het podium struinde: hij ging zijn techniek in orde brengen terwijl hij een praatje maakte en deed allerlei swingende en sexy dansjes achter zijn apparatuur. En toen hij met een grijns aankondigde het volgende nummer over te willen slaan (over welk nummer het ging, zullen we nooit weten) moesten we ook nog besluiten dat Stijn humor als één van de sleutelelementen van zijn muziek beschouwt. Deze jongen gaat het nog ver brengen. Zeg dat da volgaBabe het gezegd heeft.
(DVB)

FOYER RODE ZAAL
Noorwegen was naast Kaizers Orchestra (zie verderop in het artikel - red.) ook vertegenwoordigd door Xploding Plastix. Het duo liet een duister klinkende wall of sound door de foyer rollen. Hun instrumentale muziek - een mengeling van jazz, rock en electronica, van analoge en digitale klanken - ademde een donkere en filmische sfeer uit.
(KM)

RODE ZAAL
De Rode Zaal liep na de tweede voordracht van Bart Moeyaert van de avond zo mogelijk nog voller voor de legendarische ex-Big Star- en Box Tops-voorman Alex Chilton en zijn gelegenheidsband The Bangkok Trio bestaande uit Mauro Pawlowski (tevens initiatiefnemer van het project), Pascal Deweze en Karel De Backer. Hoewel niemand precies wist wat voor repertoire de band zou gaan spelen (zelfs de drie Vlaamse bandleden hadden tot begin deze week geen idee) verwachtten en hoopten de meeste Chilton-fans op een sentimental journey naar de tijden van #1 Record en Radio City. Maar, zo kondigde de goed geconserveerde oude rocker aan na het spelen van de naar eigen zeggen onvermijdelijke song 'In the Street' (het nummer wordt gebruikt als themasong voor de populaire sitcom That '70s Show), pas als het écht niet anders kon, zou de band "een horoscoop maken" voor het publiek. Geen 'September Gurls' dus. En ook geen 'The Ballad of El Goodo' of 'Thirteen'. In plaats daarvan verraste het kwartet De Nachten met een selectie covers van jazz-, soul-, rock- en popnummers als '634-5798' (vooral bekend van Wilson Pickett) en 'Autumn in New York' (o.a. Frank Sinatra). Toch was er nog plaats voor een nummer van Big Star, te weten 'Bangkok', en ook het recent door Chilton geschreven 'Claim to Fame' (waarbij de Amerikaan tien euro beloning uitloofde voor degene die de song kende, zo obscuur achtte hij het) kreeg een plaatsje in de set. De uitvoering was niet altijd even spannend en hier en daar kon je merken dat het viertal slechts een halve week had gehad om de nummers te repeteren, maar het klonk allemaal goudeerlijk en soms simpelweg wonderschoon. Bovendien maakte het feit dat Alex Chilton op het podium stond alleen al alles bij voorbaat goed. De man zelf had er plezier in, en dat liet hij merken in het laatste nummer, 'Too Late to Turn Back Now' van The Cornelius Brothers, toen hij bij wijze van afscheid de bandleden voorstelde en de zaal aan het lachen bracht met de vier zinnetjes Vlaams die hij geleerd had ("ik hou van jou", "wat de boer niet kent dat lust-'ie niet"). De komende maanden zal de groep ook in Nederland optreden en het zou ons verbazen als er dan niet gevlamd zal worden, want we hebben het hier over vier uitstekende muzikanten die als ze eenmaal beter op elkaar ingespeeld zijn de pannen van het dak kunnen spelen.
(DR)

BLAUWE ZAAL
Op literair vlak viel in de blauwe zaal vooral romanschrijver Yves Petry in de smaak. Hij las een stuk voor uit zijn nieuwste boek (De laatste woorden van Leo Wekeman) en koos voor een fellatio-scène op een toilet van een krantenredactie. De manier waarop de Vlaming de meest pijnlijke en genante details bijna achteloos vertelde, op het randje van cynisme en vaak ver daarover, maakte dit het meest amusante schrijversoptreden. Daarvoor mocht Bart Moeyaert zijn ding doen, met gedichten uit zijn bundel Verzamel de liefde. Met onder meer het bekende gedicht 'Betekenis' bracht hij vooral het vrouwelijke deel van de zaal in vervoering. Daarnaast vormde mc Luc Janssen met zijn mitrailleursalvo's van woorden een literair hoogtepunt op zichzelf, maar dan van een heel ander genre dan Moeyaert.
De zaal zat afgeladen vol voor wat als één van de te ontdekken groepen was aangekondigd: Kaizers Orchestra uit Noorwegen. De muziek van de Noren is een unieke mengeling van hoempa, zigeunerklanken, punk, Noorse zang en vooral veel herrie afkomstig van olievaten en een brandsirene. Muzikaal was het misschien niet altijd even boeiend, maar Kaizers Orchestra maakte vooral indruk met de energieke show die ze presenteerden. Het optreden was in ieder geval één van de spektakelmomenten van vrijdag.
(KM)

In het kader van de door Compost opgezette hommage aan een van de Grote Meesters van de filmsoundtrack Ennio Morricone verzorgde Raw Deal aan het einde van de avond een geheel nieuwe soundtrack bij de door Sergio Leone geregisseerde klassieker A Fistful of Dollars, die oorspronkelijk van muziek voorzien was door de legendarische Italiaan. De opening van de spaghettiwestern begeleidend met White Stripes' 'Seven Nation Army' dook de Britse dj/producer diep in de jaren zestig en zeventig, met een uitgekiende en op sommige momenten uitmuntend getimede selectie van jazz, funk en rock, die de beelden verrassend goed ondersteunden. Bij een van de scènes aan het begin, als hoofdrolspeler Clint Eastwood aankomt in het dorp waar het verhaal zich afspeelt, toverde Raw Deal zelfs het hevig dubbende 'Knocking Version' van Jacob Miller en Augustus Pablo tevoorschijn, terwijl hij bij de vele schietscènes vooral koos voor ruige rockers als Hendrix' 'Spanish Castle Magic'. Het feit dat het oorspronkelijke geluid van de film niet te horen was stoorde niet, behalve toen de man die de dvd-speler bediende in zijn oneindige wijsheid besloot de ondertiteling uit te schakelen. Gelukkig zat Raw Deal er bovenop en na zijn stille maar hevige protest kwam het allemaal snel in orde. Er kan geen twijfel over bestaan dat de oorspronkelijke soundtrack niet snel overtroffen kan worden, maar Raw Deal deed zijn werk heel behoorlijk, en hij nam na afloop dan ook volkomen terecht het applaus van het handjevol kijkers en luisteraars in ontvangst. Dat belooft wat voor de tweede avond, als Florian Keller de Dario Argento-film The Bird With the Crystal Plumage van muziek voorziet.
(DR)

» Surf naar Mine.be voor streaming audio/video van De Nachten

» Ga terug naar de De Nachten startpagina

Deel dit artikel: