• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

10 Days Off 2005 :: Day 10

Who Made Who en DJ Hell maken brokken op een zoals gewoonlijk te gekke laatste avond.
25 juli 2005, Vooruit, Gent (B)

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 27 juli 2005

Zoals de laatste jaren gebruikelijk is geworden leveren we van de laaste avond geen zaal-per-zaal-verslag in. Net als vorige jaren lieten we ons op de slotavond leiden door ons buikgevoel. En dat vertelde ons dat we vooral zo weinig mogelijk mochten missen van de Strijd der Titanen die zich in de concertzaal afspeelde. DJ Hell vs. Tiefschwarz stelden alvast niet teleur maar eerst zullen wij u ook even onderhouden met de drie liveoptredens die we op deze slotavond mochten smaken. En die smaakten respectievelijk naar niks, naar vroeger en naar feest.
Ter verwelkoming in The White Room bracht het Belgische viertal Mascotte, ondanks een overrompelend geluidsniveau, nogal makke synthrock. Het ontlokte een kennis van mij de opmerking dat “het waarschijnlijk nog te vroeg was”. Hetgeen wel eens zou kunnen want wij vonden hun mengeling van rock met vet geluid maar slapjes, hoezeer zij hun best ook deden. Een tijdige herinnering aan het feit dat de jaren tachtig en al wat die met zich meegesleept hebben naar het nieuwe millennium niet per se altijd naar meer smaken.

Daarna werden wij weer naar vroeger teruggezogen door het optreden van TB Frank en Dirk Da Davo oftewel The Neon Judgement [foto]. Het Leuvense duo – nog steeds met onafscheidelijke zonnebrillen – kwam in The Ball Room zijn oude hits spelen tot groot jolijt van het talrijk toegestroomde publiek (waartussen zich trouwens veel ‘vleermuizen’ bevonden) dat duchtig meedanste op Belgisch momumentaal erfgoed als ‘Too Cold to Breathe’, ‘Nion’, ‘The Fashion Party’, ‘Tomorrow in the Papers’ en ‘TV Treated’. Aangenaam om deze jongens nog eens te mogen meemaken. Dan vergeten we for ol’ times sake maar even de slecht afgestelde vocalen en het feit dat die ritmes uit de vroege jaren tachtig nu wel een beetje gedateerd en nogal mager klinken.

Echt feest werd het pas met het optreden in The White Room van het ultra-sympathieke Deense trio Who Made Who. Het drietal trad aan in wit ondergoed en dat mocht er dan wel redelijk onnozel uitzien, grappig was het wel, en de lol die er zichtbaar afspatte zou tijdens heel hun optreden een constante blijven. Als eeuwige jongelingen en gewapend met louter gitaar, bas en drums staken ze het vuur aan om het gedurende een klein uur niet meer te laten doven. De meeste nummers van hun te verschijnen debuutalbum (Who Made Who) op Gomma werden op funky rockende wijze gespeeld en daarbij viel vooral op met hoeveel spelplezier de heren hun ding doen. Zelden zagen we rock en moderne dansmuziek zo perfect samengaan, zelfs als ze hun Beach Boys-koortjes over de strakke grooves heen lieten dwarrelen. Publiekstrekkers waren hun covers van ‘Flatbeat’ en ‘Satisfaction’, tijdens het laatste nummer werd er zowaar even gecrowdsurfd, een fenomeen dat we normaal gezien meer met de wei van Werchter associëren. Gevolg: een stomend feestje en de zekerheid dat u nog van Who Made Who gaat horen.

Allemaal goed en wel, maar dat belet niet dat wij hier vanavond voornamelijk zijn om electropeetvader DJ Hell de muzikale degens te horen kruisen met de Keizers van het Vet Geluid, Tiefschwarz [foto]. Tiefschwarz trapt af, maar spijtig genoeg in mineur, want het geluidsniveau staat veel te laag en het ontbreken van een pompende bas speelt de stijl van de broertjes nogal parten. Het feest begint pas als Hell pontificaal zijn plaats inneemt achter de draaitafels, de volumeknop een ruk naar rechts geeft en Soulwax’s ‘NY Excuse’ erop smijt. De broers zouden zich later nog herpakken, maar Hell laat de heersers van het vet geluid toch maar even zien hoe het echt moet. Niks aanmodderen of rustig opbouwen in die grote zaal. Nee, goeie platen draaien tegen een onhoudbaar volume, verdomme! Hetgeen de baas van Gigolo natuurlijk als geen ander kan en dan ook met grote klasse doet.
Als de broers Schwarz daarna terugkomen hebben ze hun lesje blijkbaar geleerd en ze komen dan ook heel wat gespierder uit de hoek. Vet-geluid-schijf na vet-geluid-schijf vult de zaal en het publiek gaat nu echt los. Een eerste keer ontploft de zaal als Tiefschwarz ‘French Kiss’ oplegt en het nummer met grote verve manipuleert. Toch valt het op dat er hoger gesprongen wordt en harder gekrijst als Hell de zaken weer overneemt. Hij vertrouwt ook veel minder dan de broers op het effectenkastje en laat de opbouw van zijn set eerder leiden door een aaneenschakeling van te gekke platen. Respect voor Tiefschwarz, maar Hell had vannacht gewoon nog dat tikje betere platen bij zich (onder andere de Eulberg-remix van 'Cosmic Sandwich' en de Carl Craig-remix van 'Airborne') en was ook technisch net dat ietsje meer ervaren. Wij verlaten om kwart voor zeven ’s morgens, na de zoveelste ‘NY Excuse’, de terreinen. Na zeven dagen van de elf is het weer eens mooi geweest.

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=10175
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten