• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

10 Days Off 2005 :: Day 00

Mathew Jonson, M.I.A. en Jamie Lidell trappen de 10 Days af in grote stijl.
15 juli 2005, Vooruit, Gent (B)

Tekst: Koen Mariën, Vincent Romain en Edward de Keyser

Beeld: Seppe Bromley

Publicatiedatum: 16 juli 2005

Batbeats Room
De eer om de elfde editie van 10 Days Off af te trappen ging dit jaar naar de Antwerpse dj Snof. In de Batbeats Room liet hij de eerste feestgangers langzaam opwarmen met gezellige technoplaatjes. Het was nog veel te vroeg om er al zweep op te leggen en dat gebeurde dan ook niet. Maar de gewrichten werden alvast gesmeerd voor wat komen zou. Al moet je wel eerst wennen aan de blitse aankleding van de hoofdzaal, die dit jaar gebeurde door een Amerikaans rum-consortium. Snof stond in een rode dj-booth die eruitzag alsof er op elk moment vuurwerk kon uitspringen, of halfnaakte go-go danseresjes met veren in hun achterste.

Techno was het thema in de Batbeats Room en dus stond er na Snof een Brit die mee het geluid van techno bepaalde in de jaren negentig. Cristian Vogel kwam een live set geven en deed dat op zijn eigen, knetterharde manier. Adrenaline, daar draait het bij Vogel om. En dus werden de onvermoeibare beats en de geschifte geluiden afgewisseld met mooi opgebouwde climaxen. Het was charmant om even opnieuw te proeven van de sfeer van de techno-hoogdagen maar Vogel bevestigde tegelijkertijd dat die hoogdagen al lang achter ons liggen.

Met een pompende selectie waarin slechts een heel klein beetje electro, veel analoge 303 en 808 geluiden uit de tijd dat eurodance eigenlijk gewoon acid house was en nog meer Detroitse technoklassiekers creëerde Rafael een illusie van onsterfelijkheid in de grote zaal. Wij loven de heilige Rafael alvast voor het feit dat hij in bijna elke dj-set die hij doet op 10 Days, Fade II Black van de nu bijna vergeten Jay Denham verwerkt. Een bekend geluid voor velen, ongetwijfeld. Maar het is kunst en kunde om daarbij als dj niet voorbij gedonderd te worden door de retrofactor die inherent is geworden aan deze muziek. Rafael viert de teugels strak en laat overduidelijk zien dat hij dit ambacht beheerst.

Ball Room
Spacid is een van de vele vaste klanten op 10 Days Off en ook dit jaar ontbrak de Gentenaar niet. Toen we aankwamen in de Ballroom weerklonk er echter niet zijn typische electro sound, maar denderden er breakcorebeats door de zaal. Van ver klinkt het alsof iemand vijf verschillende platen over elkaar aan het draaien is, maar de hectische beats blazen wel pure energie uit de boxen.

Nog meer energie en vooral nog veel meer lawaai met The Bug, van wie we het laaste kwartier meepikten. Daverende raggabeats afgewisseld met snijdende geluidserupties zijn ons deel en de mc doet er nog een schepje bovenop met vage teksten en kreten. De zaal staat dan ook al in vuur en vlam als M.I.A. (foto boven), na een iets te lange wachtpauze, in gezelschap van een andere vrouwelijke mc maar zonder slang het podium bestijgt. De Srilankaanse schone doet waar ze voor gekomen is: ‘Pull Up The People’, ‘Galang’ en 10$’ worden uit de speakers afgevuurd en de twee dames doen hun ding op stuiterende electro-, ragga- en grimebeats. Weinig spectaculair maar zéér effectief én zeer succesvol. Spijtig dat de muziek voor maximaal effect iets te stil stond.

Jamie Lidell is het afgelopen jaar echt doorgebroken. Zijn optreden vrijdag was het derde al dat hij dit jaar in onze streken kwam geven. En nooit stelt hij teleur. The Voice was in grote form en haalde weer zijn trukendoos helemaal open. Met compleet geschifte beats, een ongeëvenaard gevoel voor ritme, bakken soul en vooral met zijn weergaloze stem onderhield hij de goedgevulde Ballroom met de unieke Jamie Lidell Show.

White Room
The White Room was vandaag het toneel voor zomaar eventjes twee keer Mathew Jonson (foto links). Na een wat vreemde, ietwat te eclectische opwarming door het Nederlandse PR Soundsystem mag hij met twee maatjes aantreden als Cobblestone Jazz. Zachte house- en technobeats en jazzy keyboardgeluiden maken het hoofdbestanddeel uit van het trio's live-set. Af en toe wordt er iets teveel genoedeld maar ze weten steeds op de juiste moment er de nodige strakke ritmes onder te smijten zodat het hier niet louter cosmische techno betreft die alle kanten opgaat, eerder laten ze zien dat techno ook best spannend kan zijn als er geen kwade loops maar wel melodieën aan te pas komen. De mannen zelf lijken zich in elk geval enorm hard te amuseren en ze slagen erin om dat gevoel over te dragen op de nog niet zo talrijk toegestroomde dansers.

Dat laatste was wel even anders toen een uur na afsluiten van Cobblestone Jazz, Mathew Jonson zelf het podium bestijgt en plaatsneemt achter de apparaten. ’s Mans reputatie is hem blijkbaar vooruitgesneld en het kleine zaaltje barst dan ook van het volk dat techno’s nieuwste hoop wil meemaken. De set wordt voornamelijk opgebouwd rond ‘Return of the Zombie Bikers’ en ‘Freedom Engine’. Vooral van het eerste (de laatste Jonson-single) zwermt de loop doorheen alle stukken van het optreden, maar ook de bijna een kwartier in beslag nemende versie van het tweede is één van de hoogtepunten van het concert, dat op zichzelf al het hoogtepunt is van deze avond. Jonson haalt de meeste verbazingwekkende en unieke geluiden en effecten uit zijn doosjes en lijkt af en toe wel een soort kosmische electro te maken in plaats van techno. Hij bouwt geduldig op, last de nodige climaxen in geeft al op de eerste dag de Vooruit waar hij voor gekomen is: techno. Een vroeg hoogtepunt.

En dan verder. Het mag bewondering afdwingen dat meer dan de helft van de acts op deze avond live-acts waren. Maar waarom de White Room, die helemaal over het kookpunt ging door het fantastische optreden van Mathew Jonson, ineens zonder geluid zetten in de overgang naar dj Aardvarck? Gevolg, Aardvarck die voor een peulschil van de opkomst voor Mathew Jonson zijn set begint. En meteen al wat krediet verspeelt door een lauw ontvangen selectie hip-hop. Niet dat het niet gensterde en knetterde, want een man die nog eens Earth People van Dr. Octagon uit de kast haalt, weet echt wel waar hij mee bezig is. Binnen het halfuur maakt het aardvarken echter met de vingers in de neus een tempowisseling naar zijn tegenwoordigheid van vuige technopoep en ranzige electro-jazz. En hij blijft met gemak bokkesprongetjes maken tussen gebroken en recht, traag en snel, weinig en veel en dan nog meer. Zo wordt dit een sterke dj-set, voor een tiental geïnteresseerden, waarvan de helft op de zetels. Maar speelde Aardvarck nu voor zichzelf of voor het publiek? Een retorische vraag wanneer we bemerkten dat om zes uur nog welgeteld twee (2!) mensen, waaronder ondergetekende, het einde van Aardvarcks set meemaakten. Jammer.

foto's met dank aan 5 voor 12

 Bekijk en beluister de streams op Mine.be

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=10075
Meer 15 Days Off op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/15-days-off