• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Anna Calvi

Gladdere blues dan dit kan zelfs Gillette je niet beloven.
04 oktober 2011, Melkweg (Oude zaal), Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 06 oktober 2011

De Engelse Anna Calvi geldt al voor het verschijnen van haar debuutalbum als een sensatie in wording. Immers: niemand minder dan Nick Cave neemt haar mee als voorprogramma, Rob Ellis verleent productionele diensten en Brian Eno noemt haar het beste dat de rockwereld sinds Patti Smith is overkomen. Het is aan de ranke Calvi om de hooggespannen verwachtingen waar te maken en op plaat lukt dat bijzonder aardig. Van de bovenzaal van Paradiso tot Lowlands zakt de strengkijkende jongedame echter danig door het live-ijs. In de Melkweg blijkt er geen verbetering te bespeuren.

Een zeker gevoel voor pathos en drama kan Calvi niet ontzegd worden. Ze zingt met een zwaar aangezette, bijna opera-achtige stem, speelt een venijnige mop gitaar en heeft een podiumuitstraling van het soort: als-blikken-konden-doden. Tot zover het goede nieuws.

Anna Calvi heeft ontegenzeggelijk talent, maar ze wedt op slechts één paard: haar vervaarlijk uithalende vocale kracht. Dat kunstje brengt haar spetterende singles naar grote en grootse hoogten. Jammer genoeg halen de andere nummers het qua zeggingskracht in de lyriek of muzikale dynamiek niet bij de prijsnummers. Dan blijkt een uur lang Anna Calvi voornamelijk een almaar voortdurende herhaling van zetten.

Ze is geen Lotte Lenya of PJ Harvey; daarvoor mist haar stem een rauwe rand. Ze heeft zo veel minder literaire klasse dan Patti Smith dat je gaat denken dat dit damesblaadjesblues is voor diegenen die de Vinexpoëzie van Spinvis hogere dichtkunst noemen. Ze komt in de buurt van Jeff Buckleys territorium (in vocalen en gitaarspel), maar lijkt onvoldoende ware pijn te hebben gekend om naar de strot te grijpen. Ondanks haar vampierachtige, scherpe hoektanden, bijt Calvi niet. Ze kleurt braaf binnen de piketpaaltjes van de gebaande paden en vliegt nooit uit de bocht. Zoals geen haar op haar hoofd verkeerd zit, vastgeplakt met een dikke laag brillantine.

Waar is het vuur in Anna Calvi? Moet er eens wat naars gebeuren met haar? Moet ze de duivel op het kruispunt tegenkomen en een Faustiaans pact aangaan om uit deze lethargie te breken? In haar muziek broeit het en er gloeit een groot talent. Bezwering in hypnotiserende repetitie, zoals The Velvet Underground die (niet in het minst door de staccatodrums van Moe Tucker) kon brengen, ligt op de loer, maar komt niet tevoorschijn uit de mist van een schimmenrijk aan eenvormige en eentonige nummers. Dan mis je een knuppel in het hoenderhok in de vorm van stuwende basgitaar, dissonante gitaar of krassende John Calevioolpartij.

Anna Calvi zal vast meer in haar mars hebben dan ze nu brengt. De tijd zal het leren, maar over het product Anna Calvi anno 2011 is lang nagedacht, elk braampje is er zo nadrukkelijk vanaf geschaafd dat er onder de streep voornamelijk dodelijk saaie poppy bluesdeunen resteren die gladder zijn dan Gillette je ooit kan beloven.

Foto uit het KindaMuzik archief door Bart van den Hoogenhoff

http://www.kindamuzik.net/live/anna-calvi/anna-calvi-1326/22137/
Meer Anna Calvi op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/anna-calvi