Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Onder de naam Complexity biedt het Haarlemse Patronaat sinds begin dit jaar een welverdiend podium aan de meest uiteenlopende vormen van moderne, progressieve, technische en experimentele metal. Dat gaat van glitchmetal (The Algorithm) en blackjazz (Shining) tot posthardcore (Dance Gavin Dance) en brute techdeath (Obscura), zolang het maar heftig en complex is. Vanavond is het de beurt aan drie bands die op het eerste gehoor niet tot de heftigste uit de concertreeks behoren, maar met hoofdact Animals as Leaders is wel de allergrootste vis uit de djent- en progressivegroovemetalvijver binnen gehengeld.
Opener Plini [foto hierboven] toont meteen de belangrijkste valkuil van het populaire moderne subgenre: het is muziek van en voor gitaarnerds, en dat wil in een livesetting nog wel eens wat suf overkomen. Het gelijknamige bandbrein bevestigt met zijn warrige haardos, oversized shirt en timide presentatie het beeld van de vanuit de slaapkamer opererende eenmansband dat aan de scene kleeft. Tijdens de eerste nummers lijken ook de vingers nog niet helemaal wakker, maar dat komt in de loop van de set gelukkig goed, en de stemmige, fusionachtige shredinstrumentaaltjes van de jonge Australiër kunnen dan ook rekenen op de nodige bijval.
Dat ook een zekere inwisselbaarheid het genre niet vreemd is, blijkt wel uit het feit dat Intervals [foto hierboven] vanavond uit drie muzikanten bestaat die ook al bij Plini op het podium stonden; de enige nieuwkomer is drummer Nathan Bulla. Toch tapt de band van de Canadese gitarist Aaron Marshall wel degelijk uit een ander vaatje, wat al begint bij zijn enthousiaste en energieke uitstraling. Het is wederom instrumentaaltjes troef, maar Marshall schroomt niet om tussen de notentsunami's door af en toe eens lekker hard het gaspedaal in te drukken en er min of meer rechttoe rechtaan riffs, grooves en hooks uit te gooien: minder noodles, meer opwinding. Een hoogtepunt als 'Sure Shot' - van het laatste album, The Shape of Colour - doet zowaar denken aan stonerinstrumetalpioniers Karma to Burn, en tijdens de twin leads in het opzwepende oudje 'Momento' komt zelfs meneer Plini nog even echt los.
Het is makkelijk grappen maken over de nieuwe laptopgeneratie gitaarnerds - ze doen daar overigens zelf om het hardst aan mee - maar de muzikale gravitas van genreleider Animals as Leaders [foto's hierboven en onder] is onontkoombaar. Sinds 2009 ontwricht het trio rond meestergitarist Tosin Abasi wereldwijd onderkaken bij liefhebbers van progressieve metal, maar daarbij worden techniek, virtuositeit en polyritmiek slechts als middel gehanteerd. Waar de band uiteindelijk op mikt is pure extase, van het soort dat je associeert met wit licht. Op zijn best klinkt Animals as Leaders dan ook als de hedendaagse reïncarnatie van Mahavishnu Orchestra, de jazzrocklegende die met een beetje goede wil tevens de boeken in kan gaan als de eerste extrememetalband.
Het begin van de set van vanavond is adembenemend, met grote kanonnen als 'Wave of Babies', 'Kascade' en 'Tempting Time' direct in de aanslag. Het machtige 'Tooth and Claw' is zelfs een banger van jewelste; gesteld dat je de '1' tenminste weet te vinden. Toch is het niet alleen shock and awe wat de onnavolgbaar tikkende klok slaat: 'Lippincott' ontleent zijn pracht aan bijna highlife-achtig gitaarloopjes die Abasi's West-Afrikaanse achtergrond verraden, en combineert gracieuze lichtvoetigheid met het bekende Meshuggah-achtige stampwerk alsof het niets is. 'Mind-Spun' flirt met avant-gardenoise, terwijl 'Physical Education' juist weer een novelty-achtige riff bezit die zowaar luidkeels wordt meegezongen door het tot dan toe bewonderend toekijkende publiek.
Want het meest recente album mag dan The Joy of Motion heten, dat - wellicht ook met een knipoog bedachte - credo wordt door de fans duidelijk in louter musicologische zin geïnterpreteerd. Ook op het podium valt weinig beweging te ontwaren, en zoals zo vaak in dit genre wordt de aandacht visueel toch vooral getrokken door de drummer, de fabelachtige Matt Garstka. Abasi en tweede gitarist Javier Reyes concentreren zich volledig op het snarenwerk, wat gezien de complexe partijen ook bijna onvermijdelijk lijkt. Met de aanblik van de twee roerloze systeembeheerders tijdens de luid bejubelde slap and tap extravaganza 'The Woven Web' overschrijdt het geheel zelfs even de grens van goede smaak.
Maar dan is er natuurlijk altijd nog 'CAFO', het kroonjuweel van de djent en de gedoodverfde afsluiter van iedere Animals as Leadersshow. Iets tragisch heeft het ook wel: wat magiër Abasi in de toekomst ook nog uit zijn hoge hoed gaat toveren, hier zal hij toch nooit meer overheen gaan. Een toegift blijft dan ook wijselijk achterwege. Dat een volledig instrumentale, ingewikkelde en extreme band als Animals as Leaders in staat blijkt om de grote zaal van Patronaat op een haar na uit te verkopen is een hoopgevende constatering, dat een zachtmoedige, welbespraakte, smaakvol geklede Afro-Amerikaan de Eddie Van Halen van de 21ste eeuw is eveneens.
http://www.kindamuzik.net/live/animals-as-leaders/animals-as-leaders-intervals-plini/26812/
Meer Animals As Leaders op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/animals-as-leaders
Deel dit artikel: