• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Amon Amarth / Carcass

Muzikaal fastfood van een keten met een Vikingthema.
08 november 2013, 013, Tilburg

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Martien Janssen

Publicatiedatum: 11 november 2013

Carcass als opener voor Amon Amarth; dat doet toch een beetje denken aan Ramones als support van Blink-182. De Britten maakten in de jaren tachtig en negentig een aantal klassieke albums, waarvan Heartwork als een van de funderingsstenen geldt van de melodieuze deathmetalsound waar Amon Amarth op voortbouwt. Daar komt dan nog bij dat Carcass' comebackplaat Surgical Steel door velen wordt beschouwd als de beste metalplaat van 2013. Door de krappe drie kwartier die Carcass heeft, worden veel liedjes van die plaat echter niet gespeeld, waaronder de toppers 'The Granulating Dark Satanic Mills' en 'Mount of Execution'.

Het wat intellectualistische Carcass moet het verder niet hebben van zijn podiumpresentatie. Gitarist Bill Steer - de man achter al die fantastische riffs - is zo bescheiden dat zelfs metalbladen hem nog wel eens over het hoofd zien voor een overzicht van beste gitaristen. Het andere originele bandlid, zanger/bassist Jeff Walker, houdt ervan in overeenstemming met de Engelse punktraditie af en toe een sarcastische sneer naar het publiek te geven. Bij Carcass is die sneer volgens traditie trouwens ook visueel: dit keer dienen foto's van de ergste penisproblemen uit het handboek urologie als achtergrondprojectie. Walker typeert de karakters van hem en Steer met een uitspraak die hij doet nadat er een pauze is gevallen omdat hij zijn bas moet stemmen, die Steer niet opvult met een praatje: "Bill is blijkbaar te verlegen om met jullie te praten."

Het zijn dus vooral de liedjes die het werk moeten doen bij Carcass. Helaas is het geluid erg modderig, maar wat wel doorkomt druipt wel van de klasse. Hopelijk volgt er snel een headlinetour.

Op het gebied van podiumpresentatie kan Carcass nog flink wat leren van de Zweedse vikingmetallers Amon Amarth [foto's]. Ze hebben de klassieke opbouw voor een grote metalband, met achter op het podium een verhoging met daarop de drums en trappen waar de gitaristen op en af kunnen rennen. Het plaatje wordt afgemaakt met een professionele lichtshow en een enorme backdrop in de bij dit soort muziek gekende Frank Frazettastijl. Zanger Johan Hegg heeft ook geen enkele moeite de uitverkochte grote zaal van 013 op zijn hand te krijgen.

Jammer genoeg is de muziek van Amom Amarth extreem voorspelbaar en daardoor al snel saai. Hoor de eerste twintig seconden van een nummer en je weet meteen hoe de volgende vier minuten zullen verlopen. Het begint met een opzwepend galopperend ritme, een jubelende riff en zang die tussen traditionele zang en grunten in zit. Halverwege het nummer wordt dan onvermijdelijk overgeschakeld naar een groovende passage op half tempo, meestal voorzien van een mee te schreeuwen strijdkreet. Garnering is een melodieuze gitaarsolo met veel omhooggaande patronen erin voor een extra triomfantelijk effect. Zelfs de titels van de liedjes vormen een vaste formule: 'Twilight of the Thunder God', 'Father of the Wolf', 'Guardians of Asgaard', 'Deceiver of the Gods'.

Die perfect uitgevoerde, bijna gestandaardiseerde manier van muziekmaken verklaart waarschijnlijk hoe Amon Amarth er zonder enige mediasteun in slaagt de 013 uit te verkopen: je weet wat je krijgt en je weet dat de uitvoering goed is. Het is muzikaal fastfood van een keten met een Vikingthema.

http://www.kindamuzik.net/live/amon-amarth/amon-amarth-carcass/24459/
Meer Amon Amarth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amon-amarth