• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Amenra / Black Elk

Weinig lichtpuntjes.
13 november 2009, dB's, Utrecht

Tekst: Diana Willms

Publicatiedatum: 17 november 2009

Black Elk trapt af met een bak herrie waar nauwelijks een etiketje op te plakken valt; wat op zich erg lovenswaardig is. Noise rock, punk, metal, hardcore: het kwartet uit Portland pikt overal wel wat van mee. Dat het resultaat niet altijd even interessant of samenhangend klinkt, is dan weer jammer. Een deel van het publiek - waarmee de band overigens totaal geen interactie zoekt - bekijkt alles dan ook met enige onverschilligheid.

Grote blikvanger van het gezelschap is frontman Tom Glose, die raast, tiert, piept, knort en schreeuwt. En af en toe zíngt hij zowaar. Hij smijt met de microfoonstandaard, spuugt op de grond en zijn motoriek is op z'n zachtst gezegd vreemd. Wat voor zijn mimiek eigenlijk ook wel geldt. Zulke verwrongen gezichten zie je niet vaak, tenzij je natuurlijk verloskundige bent of anderszins met pasgeboren baby's van doen hebt.

De gelaatsuitdrukkingen bij Amenra [foto] blijven vervolgens grotendeels een mysterie. Zanger Colin van Eeckhout slaakt zijn getormenteerde kreten zoals gebruikelijk met zijn rug naar het publiek en daarbij is het podium in de toch al donkere zaal uiterst spaarzaam verlicht. Alleen een stel zelfmeegebrachte tl-buisjes, sombere achtergrondprojecties en - redelijk storend - het groen en wit oplichtende nooduitgangbord voorkomen totale duisternis.

Muzikaal zijn er ook weinig lichtpuntjes te ontdekken, maar dat is ongetwijfeld niet anders bedoeld. Zo zwart en donker als de setting is, zijn ook de klanken van het vijftal. Althans, dat zou de bedoeling moeten zijn. Vanaf opener 'De Dodenakker' doet het slechte geluid in de zaal de band aardig de das om. Nuances in de langzaam opbouwende nummers verdwijnen en de vocalen zijn, vooral in het begin, juist te nadrukkelijk aanwezig. Dat maakt het iets moeilijker om je volledig over te geven aan de muziek, al lijkt men daar op de voorste rij minder moeite mee te hebben. Lang haar zwiept daar onophoudelijk op en neer op de traag beukende ritmes.

De nadruk in de setlist ligt duidelijk op het laatste album, Mass IIII, dat bijna geheel langskomt. De band weet daarbij, ondanks enkele slordigheidjes, een aardig intense performance neer te zetten die het publiek na afloop - overigens tevergeefs - om meer doet roepen. Dat het desondanks minder weet te raken dan normaal, is dan ook vooral toe te schrijven aan het matige geluid dat dB's deze vrijdag de dertiende teistert.

Foto door Wout Mager (cc).

http://www.kindamuzik.net/live/amenra/amenra-black-elk/19450/
Meer Amenra op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amenra