• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Amanda Fucking Palmer

Minder kan meer zijn, ook bij maximalistisch punktheater.
07 september 2011, Melkweg (Oude zaal)

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Frederik Noordhuis

Publicatiedatum: 10 september 2011

Amanda Palmer is al lang niet meer de 'pianodame en stem' van The Dresden Dolls. Palmer, inmiddels overigens ook de eega van best-selling author Neil Gaiman, staat sinds het uiteengaan van het illustere cultpunkcabaretduo fier op eigen benen. Althans, met hulp van Jason Webley wist zij als Evelyn Evelyn de grote zaal van de Melkweg behoorlijk te vullen en nu verkoopt zij tijdens het Amsterdam Fringe Festival de Oude Zaal met gemak uit. Dat betaalt zij de bezoeker dubbel en dwars terug met een uren durende revue over freaks and ghouls.

Jason Webley opent het bal en The Jane Austen Argument zet de ingezette lijn voort. Folky, duister, straatmuzikanterig, maar ook innemend en met genoeg meezingmomenten. Het is niet alleen Elbow's Guy Harvey gegeven om alle aanwezigen met één geste de handen in de lucht te laten steken. Een buikdanseres vult de changeover naar mevrouw Palmer. Theatraal? Zeker, de toon is gezet.

Amanda Palmer werd eerder dit jaar opgepakt op de Dam. Nu speelt zij, opnieuw slechts gehuld in beha, 'Fuck tha Police', uiteraard in een aangepaste, welgekozen vorm. Het zal niet de enige cover zijn deze avond. Ook Regina Spektor, Radiohead en Brel (geen Palmershow in de Nederlandse hoofdstad zonder 'Dans le Port d'Amsterdam') komen langs. Evenals 'foute' jarentachtighits, inclusief dito dansjes door alle bandleden. Tweeënhalf uur speelt Amanda Palmer vanavond en dat is lang.

Palmer verstaat de kunst van less is more niet. Zij is van de maximalisatie. Bevriende artiesten op het podium. Nog eens een cover, en nog een, en nog een. Dat heeft zij niet nodig; zij heeft zelf meer dan genoeg briljante nummers.

Dat haar man - geen zanger maar schrijver, Neil Gaiman - 'The Problem of Saints' live komt spreekzingen is meesterlijk; grootmeesterlijk zelfs. Evenals de manier waarop zij met haar nieuwe band nummers van The Dresden Dolls en haar solowerk brengt.

Dat is echter niet genoeg voor Palmer. Het moet en zal meer, grootser en theatraler: maximaal theater. Dat gaat op den duur meer dan jeuken. Over the top was La Palmer al: solo, als Evelyn, Evelyn, met The Dresden Dolls, nog in toom gehouden door haar compagnon Brian Viglione op de drums... Wat zou het een geschenk zijn haar weer eens klein te zien. In een tent op Lowlands, zij achter een (digitale) piano en haar man in de literaire tent. Beide keren samen, klein gehouden.

Hoe theatraal en literair Palmer ook moge zijn, Goethe leerde al: "In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister." In een gecondenseerde show van een dik uur is zij magistraal (en daar heeft ze haar man niet eens voor nodig!). Nu meandert het theater tussen aandoenlijk amateurgekneuter, geniaal literair werk en indringende pop- en rockmuziek naar Brechtiaans punkcabaret in optima forma (en alles daartussenin). Meanderen in maximalisatie, maar minder kan soms juist meer zijn. Amanda, doe dat dan, alsjeblieft! Genoeg is genoeg. Te veel is te veel.

http://www.kindamuzik.net/live/amanda-palmer/amanda-fucking-palmer/22054/
Meer Amanda Palmer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amanda-palmer