• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Alela Diane & Wild Divine / Dylan LeBlanc

Met band speelt Alela Diane saaie, zompige countryrock.
04 mei 2011, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Timo Koren

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 05 mei 2011

Er zijn singer-songwriters die beter af zijn met een band, omdat het de muziek de kleur meegeeft die het solo ontbeert. Bij Alela Diane is het andersom: zij is beter af zonder band, omdat juist in deze vorm haar kwaliteiten als artiest nauwelijks hoorbaar zijn. Ze speelde tijdens haar optreden twee jaar geleden in Paradiso al delen elektrisch, en nu ze met haar band, Wild Divine, net een plaat heeft uitgebracht, is het overgrote deel van de set elektrisch. Slechts drie akoestische nummers telt het optreden.

Voorprogramma is de folkzanger Dylan LeBlanc, een wat zonderlinge man met vet haar en een goed pak. Getooid met een akoestische gitaar en begeleid door een steelgitaar, brengt hij breekbare, hese nummers, waarbij hij een voorkeur aan de dag legt voor lange uithalen. De emotie die hij tentoonspreidt komt echter niet goed tot zijn recht, omdat hij gehinderd wordt door het bij voorprogramma’s gebruikelijke rumoer in de zaal. Het enige moment dat er gezwegen wordt, is tijdens de twee minuten stilte in het kader van dodenherdenking.

Toch is het één van de zeldzame keren dat het voorprogramma beter is dan het hoofdprogramma. Dianes eerste albums kenmerkten zich door mooie, integere folk. In deze bezetting wordt alles echter gereduceerd tot zompige countryrock van de vervelendste soort. Nergens wil het ook maar enigszins spannend worden. Haar stem lijkt zich minder goed te lenen te midden van elektrische gitaren, alsof ze er constant bovenuit moeten komen. De nieuwe nummers hebben op plaat al vaak weinig zeggingskracht, maar ook oude nummers worden om zeep geholpen: 'The Pirate's Gospel' klinkt ronduit potsierlijk.

Hoogtepunten zijn er wel: die drie akoestische nummers die ze speelt. Naast een Neil Youngcover, zijn dat 'The Rifle' en 'Oh! My Mama'. Het is hier dat Diane de intimiteit kan bewaren en rust in haar stem vindt, waardoor ze echt weet te ontroeren. Misschien nog wel meer dan bij een geheel akoestische set, vanwege het contrast. Sinds haar debuut-cd is Alela Diane steeds meer als band gaan klinken, terwijl dat juist haar minst interessante kant als artiest is. Ze excelleert als ze sobere folk speelt. Je zou wensen dat ze dat altijd was blijven doen.

http://www.kindamuzik.net/live/alela-diane/alela-diane-wild-divine-dylan-leblanc/21546/
Meer Alela Diane op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alela-diane