http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Air

Van een eigenzinnige, vernieuwende acts als Air verwacht je meer.
07 februari 2004, Koninklijk Circus, Brussel (B)

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 11 februari 2004

Een dag na de start van hun wereldtournee in Amsterdam stond het Franse elektronicaduo Air zaterdagavond in een uitverkocht Koninklijk Circus (Brussel). Wie Air zegt, denkt in de eerste plaats aan ijle, zweverige popsongs, galant verpakte elektronica en intelligente melodieën met een onmiskenbare Franse touch.

Op hun pas verschenen Talkie Walkie bedienen Jean-Benoît Dunckel en Nicolas Godin zich echter ook van akoestische gitaren en strijkers, waarmee ze grotendeels teruggrijpen naar het veelvuldig geprezen concept van hun fantastische debuut uit 1998, Moon Safari.

Het tweetal uit Versailles werd in Brussel omringd door een opvallende verschijning achter de drumkit en een extra kracht op keyboards. De omvang van de digitale apparatuur had ronduit indrukwekkende proporties aangenomen en het was voor Jean-Benoît Dunckel dan ook een hele klus om z'n verfijnde elektronica in een veilige baan om de aarde te piloteren. Nicolas Godin hanteerde bas en gitaar en nam samen met Dunckel ook het vocale gedeelte voor z'n rekening.

Toen iets na negenen opener 'Radian' – één van de zeldzame hoogtepunten uit het donkere en slechts matig bevredigende 10.000 Hz Legend – uit de speakers knalde, werd duidelijk dat de Fransen al hun energie opgesoupeerd hadden in de muziek. Wie gekomen was om zich te laten onderdompelen in een magisch bad van oogstrelende visuals, was eraan voor de moeite.

Achteraf gezien bleek dit toch een aderlating, want op het podium viel er nauwelijks wat te beleven. Het duo zelf heeft immers de uitstraling van een kamerplant en dus viel het te hopen dat het vaak erg filmische, sfeervolle karakter van de doorsnee Air-song overeind zou blijven tussen het bataljon synthesizers en andere futuristische soundscapes. Dat bleek – vooral bij de nieuwe nummers – slechts zelden het geval.

'Alpha Beta Gaga', alleen dat nummer zou al een gegronde reden moeten zijn om de nieuwe plaat aan te schaffen, was live amper een schim van zichzelf en kreeg het zonder de zo aanstekelijke banjo's hard te verduren tussen een verwoestende elektronische pletwals. 'Cherry Blossom Girl' was in hetzelfde bedje ziek en bleef ver onder het niveau van de nochtans sublieme plaatversie.

Songs als 'Run' en 'Another Day' bleven wél in het geheugen steken, al was dat eerder omwille van het succulente Franse accent in Dunckels Engelse songteksten dan om het feit dat ze zo onweerstaanbaar waren. Het is leuk dat beide heren vocaal de touwtjes in handen genomen hebben, jammer genoeg kwamen ze er live erg bekaaid vanaf.

'Kelly Watch the Stars' was ongetwijfeld koren op de molen van fans die op zaterdagvond graag eens de benen strekken, maar had in wezen iets van een radarmonitor die het spoor van een op hol geslagen ruimtecapsule volledig bijster was. Het was hoe dan ook de eerste keer dat het publiek unaniem door de knieën ging, en dit pas toen het concert reeds de slotfase naderde. Gelukkig was dit de Parisiens evenmin ontgaan, met een zinderend 'People in the City' (inclusief een ontketende drummer) tot gevolg.

Zou het tij uiteindelijk toch nog in gunstige zin keren? Allleszins niet voor het einde van de reguliere set, want nog vóór het concert de grens van één uur overschreden had, zat Air reeds in de coulissen. Heel wat gefronste wenkbrauwen zochten elkaars gezelschap, waarbij 'ontgoocheling' zich stilaan op de voorgrond drong ten nadele van 'bewondering'.

Hoewel we alle hoop op een goede afloop stilaan opgegeven hadden, kon de korte bisronde wel beklijven. 'Sexy Boy' ontsteeg de grijze middelmaat van het concert op miraculeuze wijze en ook 'La Femme d'Argent' (uit het debuut) had iets bezwerends. Jammer genoeg kon Air ons het voorafgaande uur ternauwernood uit onze slaap houden met een zoutloos en weinig geínspireerd concert dat niet of nauwelijks wist te boeien. Daarvoor misten de songs de nodige punch en werden ze vermurwd door te kille, afstandelijke synthesizers die iets te nadrukkelijk aan de oppervlakte kleefden.

Dunckel en Godin hebben het recht om de prille aanvangsfase van hun tournee als excuus in te roepen, maar van een eigenzinnige, vernieuwende act als Air had we (veel) meer verwacht, ook al schuilt Talkie Walkie al een dikke maand onafgebroken in onze cd-lader.