• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2009: de vrijdag

Van broeierige liedjes tot geile aciddiscohouse.
21 augustus 2009, Lowlands festival, Biddinghuizen

Tekst: Jeroen Houben, Gerben de Louw en René Passet

Beeld: Reinier Asscheman

Publicatiedatum: 25 augustus 2009

Roosbeef
Na jarenlang te boek te hebben gestaan als zijnde 'nieuwe belofte' is het na de release van de langverwachte debuutplaat eind vorig jaar, dan toch eindelijk de beurt aan Roosbeef om op Lowlands te spelen. En wel als opener. Terwijl het gros van de bezoekers de eerste muntjes inslaat of zelfs nog met haringen staat te klooien, is de India-tent toch zeer behoorlijk gevuld. Van een spetterende opening kan niet gesproken worden. De opener 'Boerderij Deel II' gevolgd door 'Onder Invloed' zijn nou niet direct de zomerse evergreens waarbij je je de klitten in het haar headbangt. Wie achteraan in de tent staat ziet vooral mensen peinzend over hun programmaboekje turen of het ontbijt wegkauwen. Na deze onbeholpen start herpakt de band zich gauw, en weet met stampers als 'Te Heet Gewassen' en 'De Bouwvakkers' alsnog de gewenste aandacht op te eisen. Het immer charmante verbale gestuntel van zangeres Roos Rebergen breekt uiteindelijk het ijs, en het publiek kan met een gerust hart het weekend in. (JH)

Bon Iver
Ook al niet de meest zonnige artiest, maar daardoor niet minder bejubeld, is Bon Iver [foto rechts], die met zijn vierkoppige band zijn nog altijd groeiende schare fans het hof maakt in de grote Grolsch-tent. Zijn anders zo winterse liedjes, die je eigenlijk het liefst een een klein zaaltje zou horen, klinken broeieriger dan we gewend zijn van de songwriter. Het vuige gitaarwerk van zijn band in combinatie met een aandachtig meezingend publiek geven de anders zo minimalistische liedjes iets warms. Wanneer het eerste nummer al meteen uitbarst in een chaotische brei van oerharde gitaren en experimenteel gefreak laat de getergde muzikant zich van een andere kant horen. Een gewaagde zet maar het valt duidelijk in de smaak. Voor liefhebbers een fijn contrast met zijn eerdere shows in Paradiso, en zonder meer kandidaat voor menige Lowlands top-3. (JH)

Beirut
Zach Condon heeft goed opgelet bij Bon Iver. Na zijn collega te prijzen om zijn teerhartige optreden, doet hij het met zijn band Beirut [foto links] nog eens dunnetjes over. De zachte kant van de New Yorkse formatie komt zo nu en dan eens bovendrijven, al krijgen de uptempo liedjes duidelijk voorrang. En zo bewijst Beirut bovenal toch een liveband te zijn. Met voortreffelijke muzikanten, dat staat buiten kijf. Volle blazers, lakse ritmes en vrolijke zigeunermelodieën brengen het publiek in een trance en gelden tevens als prima dansgelegenheid, wel op blote voeten natuurlijk. (JH)

Stijn
Stijn, die op Dour ook al wist te verrassen, opent op dag één de Lima. Hoewel het 13:00 is en het festivalterrein pas net open is staat de kleine tent al goed gevuld. De Belgische variant van Tiga laat de aanwezige vroege vogels vanaf het begin af aan dansen en in de 45 minuten die Stijn heeft laat hij zich van zijn beste kant zien. De Belg zingt over dat hij wil trouwen met de mooiste vrouw op de wereld, namelijk zijn moeder, geeft een ode aan Michael Jackson en laat enkele straffe dansmoves zien op het podium. Ondanks dat Stijn vanavond nog moet optreden op Pukkelpop in Hasselt laat hij het publiek weten zo lang mogelijk op Lowlands te blijven. Omdat hij het hier zo leuk vindt. De sexy popprins staat dan vroeg onstage, misschien zouden hij en zijn synths op een wat later tijdstip beter uitpakken, toch is hij de perfecte opener van deze warme eerste dag. (GdL)

The Juan Maclean
Ze hebben altijd al een groot, kloppend discohart gehad maar op hun laatste album The Future Will Come is de vierkwartspuls dominanter dan ooit. Maar disco live? Is dat geen kansloze missie? Niet als je uit New York komt, op het label van LCD Soundystem zit en daarvan zangeres Nancy Whang in de gelederen hebt. De kleine Aziatische heeft vanmiddag een gouden hansopje en dito leggings aangetrokken. Dat helpt ook mee. Jammer is dan weer wel dat het belangrijkste ingrediënt van The Juan Maclean, de moddervette baslijnen, uit een doosje blijken te komen. Gelukkig maakt het virtuoze thereminspel van voorman John Maclean veel goed. Hij wappert z'n handen razendsnel voor de zilveren stokjes, alsof er duizend vliegen omheen zwermen. Toch valt pas bij het laatste nummer, het kwartier durende 'Happy House', alles op zijn plek. Dan worden de zoete liedjes ineens een groove en gaat de X-Ray los op de geile pruttelende aciddiscohouse uit de Big Apple. (RP)

Crystal Fighters
De nieuwste aanwinst op het hippe Franse label Kitsuné is het Spaanse bandje Crystal Fighters. Ze zijn voor het eerst in Nederland en in de late namiddag zetten ze met hun lawaaierige electro de hele X-Ray op z'n kop. In het begin is het geluid niet optimaal en klagen de vier Spanjaarden dat de microfoon van de enige vrouw in het gezelschap niet werkt. De techniek lost het probleem op en binnen no time gaat het viertal op het kleine podium volledig los. Het klinkt alsof de Fighters zomaar wat doen en een boel improviseren. Eentje knalt gekke beats uit zijn laptop, de ander slaat maar wat rond met de houten stokken die hij in zijn handen heeft en de zanger en zijn chick zingen half schreeuwend een boel teksten door hun microfoons. Een dolle boel, maar ontzettend leuk. De X-Ray staat te stuiteren en met het hitje 'Xtatic Truth' eindigt de frisse band zijn optreden. (GdL)

Junior Boys
Er zijn van die groepen die je eigenlijk niet live moet zien. Draai Beyond Dull Care thuis en alles zindert en trilt van onvervuld verlangen. Maar op het podium van het half open podium van Charlie vervliegt de magie van de synthpop uit Canada net zo snel als de sigarettenrook van de mensen om je heen. Oké, toegegeven, 'Count Souveneirs' horen terwijl de avondzon door de schapenwolkjes prikt is bijzonder. En de kopstem van zanger Jeremy Greenspan blijft op het podium aardig intact. Maar de sobere liedjes van het duo (live aangevuld met een drummer) zijn eigenlijk te fragiel voor een grasveld vol bierdrinkende mensen. En als uitsmijter een nummer spelen dat een intro van minstens vijf minuten heeft, is gewoon niet slim. Op dat soort momenten klinken de Canadezen als System 7 die te veel Pink Floydplaten heeft geluisterd. (RP)

Clark
Hij verloor zijn voornaam, zijn laptop en is inmiddels ook de zwarte kraai kwijt die hem lange tijd op het podium vergezelde. Mooie mascotte trouwens, want donker is de muziek van Chris Clark zeker. Minder wereldvreemd wellicht dan labelgenoot Aphex Twin, zijn drumcomputer is wel net zo van het pad af. Op zijn nieuwe album Totems Flare zingt de Britse technomuzikant ook, maar op het podium durft Clark dat nog niet aan. Toch is het met vervormde stem gezongen 'Growls Garden' een van de hoogtepunten van zijn set. Met wreed scheurende synths en een prachtige melodie die voorzichtig door de muur van beats probeert te breken.Tegen het einde loopt Clarks set heerlijk uit de rails en komt er zelfs gabber voorbijrazen. (RP)

Rusko
"Geweldig!" schreeuwt een kaalkop met ontbloot bovenlijf en fikse tatoeage op zijn rechterarm tegen niemand in het bijzonder terwijl hij zijn vuist in de lucht steekt. DJ Rusko heeft net de zoveelste speakerverscheurende baslijn gedropt. Voorin de X-Ray is het een kolkende massa van armen en benen. Er wordt zelfs gecrowdsurft. "Mash up the place with fresh dubplate business!!," brult de MC door zijn microfoon na de zoveelste rewind. In het dubstepuniversum is Rusko [foto boven] de pimpelpaarse bulldozer die geen boodschap heeft aan subtiliteit. Sirenes, breakbeats en zelfs een vleugje gabber schieten voorbij in zijn ultra-energieke set die aangekondigd staat als 'live', maar verdacht veel op een dj-set lijkt. Dondert niet, het dak gaat eraf en de Brit gaat zelf dusdanig los dat de geluidsmensen zijn tafel uiteindelijk van het podium moeten rijden om plaats te maken voor zijn opvolger, dj Martyn. (RP)

Faith No More
"Reunited and it feels so good!" zingen Mike Patton en mannen op zwoele wijze voor een afgeladen Alpha-tent. Lekker lullig en met gepaste tronie opent Faith No More [eerste foto], op een podium vol Marshallversterkers en stoere gitaren, met het mierzoete 'Reunited' van Peaches & Herb. Een leuke knipoog om vervolgens snel van start te gaan met het echte werk. Want van begin tot eind zijn het hits die de mannen ophoesten. Van 'Midlife Crisis' tot 'Epic', waarmee het ooit allemaal begon. En met die berg hits is niets mis, zo vindt zowel de oude garde als de nieuwe aanwas. Die laatste groep maakt voor het eerst kennis met de onverbeterlijke Patton: goed bij stem maar arrogant en o zo prikkelbaar. Wanneer hij tijdens 'Evidence' wat vocale bijval zoekt, worden er zonder pardon klappen uitgedeeld aan eenieder die de tekst niet kent. Als later één iemand het waagt "boe" te roepen hapt Patton meteen toe. "What are you booing about, motherfucker?" vraagt hij gehekeld, om zijn toeschouwers er even later nog maar eens op te wijzen hoe verveeld ze eruitzien. Hen deert het nog het minst. De overvolle Alpha geniet met volle teugen van deze opvallende doch geslaagde reünie. (JH)

Grizzly Bear 21:00 uur. The Prodigy staat in de Alpha, en dus ook de rest van Biddinghuizen. Nouja, bijna dan. Een handvol indieliefhebbers biedt dapper weerstand en struint over het haast uitgestorven terrein richting de India. Daar speelt Grizzly Bear, de nieuwe indiebelofte uit Brooklyn die met het recente album Veckatimest alleszins klaar is voor een doorbraak. Of dit optreden daarvoor gaat zorgen? Het is alleen maar te hopen, want deze jongens geven alles wat ze in zich hebben om hun dromerige popliedjes vol tierlantijntjes tot hun recht te brengen. En toch ontbreekt er ook iets. Noem het magie, de interactie met het publiek, wellicht het feit dat de jongens er toch een beetje als stijve harken bij staan... Dit is niet hét Lowlandsmoment waar men misschien op had gehoopt. Wat overblijft is een zorgvuldige tentoonstelling van fraaie popliedjes, die op plaat misschien net iets lekkerder klinken. (JH)

Dixon
Wat hadden we er vooraf veel van verwacht en wat valt het tegen, het dj-debuut van Dixon op Lowlands. Ligt het aan het zachte volume (al jaren een euvel in de India na middernacht) of is de Berlijnse housemeester gewoon niet gewend te draaien op grote popfestivals? In ieder geval gaat de nuance en diepgang die zijn warme clubsets zo bijzonder maakt volkomen verloren op Lowlands. Het wiebelt lekker, maar echt schudden doet het nooit. Dat er tijdens de set van de Nederlandse dj Melon harder werd gejuicht om vers neerdalende baslijnen dan bij de Duitse topkok, is wat dat betreft veelzeggend. We gunnen Dixon graag zijn revanche tijdens het Amsterdam Dance Event in oktober, als hij gewoon weer tussen de vier muren van een zweterige club staat. (RP)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-de-vrijdag/19037/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise