Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
'Wij zijn de lul!' Goeie naam voor een campagne rond genderspecifieke benadering in de gezondheidszorg. Of aangaande de voorzieningen voor dames op Lowlands. Maar niet echt een motto voor deze zonnige dag met fraaie muziek en een sprankelend side programme.
Allejezus onrustig zijn de weergoden vrijdagavond na de show van Slayer. De campings worden geteisterd in de nacht van vrijdag op zaterdag. Hele horden sjokken dan ook bijtijds terug naar hun tentjes. Op zaterdag dus allemaal vroeg op: al voor openingstijd - en dat is zeven uur 's ochtends - staan er rijen bij de damesdouches. Tijd voor een genderspecifieke benadering door Lowlands! Meer douches voor vrouwen en wel meteen vanaf editie 2014.
Zwierezwaaiend beginnen een paar honderd mensen de ochtend in de Bravo. Ed Wubbe, artistiek leider van Scapino, leert ons barok dansen aan het Franse hof met vier professionele dansers van zijn ballet. Prachtig gezicht hoe iedereen in koppeltjes zijn best doet om de stappen en buigingen uit te voeren.
Zwaarder op de maag vallen politieke kwesties. Anderzijds zijn de Lowlandsgangers nu nog nuchter genoeg om tijdens de LLowagenda [foto boven] een serie betogen aan te horen over fairtrade-kleding en uitstervende diersoorten. Vrouwen eisen een genderspecifieke behandeling in de zorg en lanceren de campagne 'Wij zijn de lul!'. Klinkt populistisch, maar het is goed onderbouwd. Kunstenaar Joris Staal houdt een wat drammerig verhaal over politieke kunst en zijn streven naar fundamentele democratie met New World Summit. Dan komt minister Jeroen Dijsselbloem op in spijkerbroek. Losjes vertelt hij dat hij geen gemakkelijke weg uit de crisis ziet, maar alleen één van botte keuzes en harde beslissingen. Helaas spreekt deze Realpolitiker wat te kort, omdat Heartless Bastards al achter hem staan te popelen.
De Texanen spelen countryrock van de verschroeide aarde. Zangeres Erika Wennerstrom trekt haar band door een serie trage songs over altijd maar onderweg zijn. Na de Heartless Bastards nog meer warmweermuziek, namelijk van reggaeformatie Seeed. Ze zetten de Grolschtent op z'n kop met hun gelikte Jamaicaanse potpourri. Geen wonder: het zijn Duitsers en dat verklaart meteen het Milli Vanillitrekje.
Verderop in de Bravo is Mount Kimbie aan zet. Het Britse producersduo heeft moeite om de halfvolle tent in beweging te krijgen, maar doet desondanks een dappere poging. Er wordt ook gebruik gemaakt van instrumenten naast de vertrouwde beats en samples, maar toch blijft het geheel een beetje vlak en eentonig klinken. En dat terwijl album Cold Spring Fault Less Youth wordt gekenmerkt door diversiteit. Een kleine tegenvaller op de prille zaterdagmiddag.
The Veils passen misschien beter op het affiche van Crossing Border of Motel Mozaïque, maar gelukkig kan de band ook op Lowlands rekenen op een stil en aandachtig publiek. En terecht: de prachtige, rustige gitaarliedjes van Finn Andrews en zijn bandleden verdienen een luisterend oor. De nummers zijn vol en divers en ze worden met de juiste energie gespeeld. Een zeer overtuigende show van een gevestigde band, die aan de jongere generatie laat zien hoe het moet.
Literatuur kan ook op Lowlands. Dichters Alexis de Roode, Ingmar Heytze en F. Starik lezen bruisende poëzie over de magie van het woord. Ondertussen tovert een echte magiër met vuur en daar overheen rapt Unorthadox, begeleid door een bijzondere groep met onder meer Niels Broos (Kyteman Orchestra). Een wonderlijke mix dus die prima uitpakt, als een ouderwets literair programma.
Miles Kane noemt zichzelf nog net niet de koning van de Britpop, maar hij gedraagt zich er wel naar. Of is het gewoon de enorme lading zelfvertrouwen die hem zo stoer maakt? Hoe dan ook, zijn verschijning en grote bewegingen passen goed bij de urgente en gladde rock-'n-roll die hij speelt. Het voelt soms een beetje opdringerig, maar meer kwade woorden kun je niet aan het optreden vuilmaken. De show is strak, de muzikanten zijn perfect op elkaar ingespeeld en ja, de hits vliegen je om de oren. Alleen de houding van Kane kan vervelend worden.
De beste stem van Lowlands moet die van Michael Kiwanuka [foto boven] zijn. De donkere Brit hangt een beetje schuin achterover met zijn hoofd: precies de goede positie voor bezwering. En dat lukt op Lowlands veel beter dan in het clubcircuit, omdat het geluid hard staat en tegelijkertijd loepzuiver is. Natuurlijk speelt de debutant van 2012 nog steeds het materiaal van Home Again en helemaal aan het einde van zijn wereldtour klinkt dit dan ook op z'n allermooist.
Empire of the Sun [foto boven] gaat kitsch en overdaad niet uit de weg. Alles aan het optreden van deze band is over the top: van hoofdtooien tot neongitaren en afgrijselijke visuals. Maar als je even door die troep heen kijkt, is de show van Empire of the Sun eigenlijk heel vermakelijk en goed. De door synths gedreven popsongs zijn aanstekelijk, heerlijk fout, en stiekem een beetje magisch. De overdadige aankleding is geen enkel probleem, als de liedjes maar op de voorgrond blijven staan.
Gebracht door het festival Le Guess Who en nu gecontracteerd door de grote Europese festivals: Unknown Mortal Orchestra [bovenste foto] is er klaar voor, ondanks de nerdy uitstraling van de groep van Ruban Nielson. Toch presteert deze zaaltjesband ook op een groot podium. De liedjes beginnen altijd lieflijk, daarna gaat er ineens een luikje open en dan ontspoort de groep bijna helemaal of net niet, vervolgens gaat het luikje weer dicht en begint de volgende melodie. Kwaliteit komt altijd bovendrijven.
http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2013-de-zaterdag/24206/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: