• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2012 - Zondag

The Shins als geheime headliner.
19 augustus 2012, Festivalterrein, Biddinghuizen

Tekst: Ronald Besemer en Lisa de Jongh

Beeld: Martien Janssen

Publicatiedatum: 20 augustus 2012

Niet politici maar jonge Lowlandsgangers stelen op een bloedhete zondagochtend de show in het ingelaste debat met de lijsttrekkers. Hoewel zij al dagen op de camping overleven en het zware festivalbestaan trotseren, stellen ze kwieke vragen aan de volksvertegenwoordigers die per dure taxi zijn aangevoerd en weer rap van het terrein verdwijnen. Opvallend aan dit debat tussen politici en jeugd is dat de usual suspects Groen Links en SP niet echt scoren en staatssecretaris Halbe Zijlstra van de VVD niet wordt weggehoond.

Jolanda Sap bekent in het lijsttrekkersdebat dat zij Simple Minds als laatste bandje zag (voor hun reünie nota bene). Dan had zij eigenlijk even bij Zulu Winter moeten kijken. Een vergelijkbare waveband met een breed uitwaaierende sound die in de bloedhete zandbak van Charlie redelijk blijft hangen totdat je denkt: en nu oplazeren met die Britse zoutzakken!

De Juliet-tent biedt naast airco een voorstelling van het Noord Nederlands Toneel over leven en werk van Captain Beefheart, starring Frank Lammers. De pafferige Brabander komt goed weg met deze rol. Hij is Beefheart, zichzelf en een soort derde verteller in een complex en poëtisch verhaal over het genie. Het helpt dat er een geweldige band achter Lammers staat met de broers Planteijdt en een weergaloze René van Barneveld op gitaar. Beefhearts muziek is nog steeds kakelvers en deze voorstelling zet je aan om al z'n platen achter elkaar te draaien. Een verdienste.

De opwindendste schrijver van het moment is James Worthy. Hij trekt met gemak een volle Titty Twister, 's nachts een ranzige club, overdag een keurige literair café. Niet dat de zelfgenoegzame Worthy erg literair doet. Integendeel. Maar zijn lul laten zien, zoals interviewer Dennis Storm voorstelt, gaat Worthy toch te ver. Het wordt een gaar half uurtje ongein met weinig van de brille en stijl uit Worthy's debuut. (RB)

Kunnen The Maccabees de grootte van de Alpha-tent eigenlijk wel aan? Het antwoord wordt gedurende de set niet helemaal duidelijk. Enerzijds is het spel van de heren van hoge kwaliteit en bovendien is het een levendige presentatie. Anderzijds zijn de liedjes van The Maccabees helemaal niet bestemd voor zo'n grote groep mensen. Zanger Orlando Weeks zingt vooral de liedjes van het album Given to the Wild met een zekere intimiteit, alsof hij allemaal geheimpjes verklapt. Al met al toch een vermakelijk optreden, inclusief indiehit 'First Love' als dansbaar hoogtepuntje.

Mark Lanegan en zijn band staan op een veel te zomerse dag in de Grolsch-tent. Dit is muziek voor een druilerige herfstdag, met het liefst veel onweer of een fikse hagelstorm. Lekker binnen wegkwijnen bij de duistere klanken van Lanegan en zijn compagnons. Maar wie de tent eenmaal betreedt, wordt vanzelf meegesleurd in de sombere gemoedstoestand van de Screaming Treeszanger. Hij bezit de gave om de luisteraar bij keel te grijpen en niet meer los te laten. Met een stem zo zwaar en onheilspellend als Tom Waits is het onmogelijk om weg te kijken. (LdJ)

Als Kyteman een heel eind in zijn set is en geconcentreerd met zijn orkest de Alpha-tent in hogere sferen brengt, begint helemaal aan de andere kant van het terrein en quasi-onverwacht één van de mooiste optredens: dat van The Shins. Bij ondergaande zon zingt James Mercer loepzuiver zijn perfectionistische popliedjes naar God. Vooraf werd hij nog overbodig en saai genoemd maar wat een miscalculaties zijn dat. Mercer zit nog steeds in dezelfde divisie als Alex Chilton en Brian Wilson. Soms om te huilen zo mooi, maar ook: zo moeiteloos. Misschien wel de geheime topact van Lowlands 2012. (RB)

The Cribs [foto onderaan] laten op de laatste plaat, In the Bully of Brazen Bull, een lekker rauw en ongepolijst geluid horen, dat we ook kennen van het allereerste materiaal van de band. Perfect voor een energieke liveshow, zou je denken. Helaas maken The Cribs de verwachtingen niet waar. Wat de broers precies hebben gebruikt is onduidelijk, maar het maakt ze rommelig, ongeconcentreerd en zelfs een beetje irritant.

Waar vorig jaar op Lowlands de headliners werden gemist, kan deze editie haast niet meer stuk met Foo Fighters als afsluitende act. Dave Grohl en zijn mannen staan zelfs voor een show van tweeënhalf uur ingepland op het blokkenschema. Al na enkele nummers heeft de zanger zich compleet in het zweet gewerkt en vooraan worden bosjes flauwgevallen bezoekers weggedragen. Zelfs voor ware festivalprofessionals als Foo Fighters houdt het dan een keertje op. De set stopt eerder, maar tot en met dat moment is het overtuigend, retestrak en vermakelijk. 'Learn to Fly', 'The Pretender', 'This Is a Call', 'Monkey Wrench': het repertoire van Foo Fighters bestaat eigenlijk uit alleen maar wereldhits. Grohl is binnen twee uur bevriend met de tienduizenden toeschouwers en stelt zich open op. Dat het een kortere show is dan op Pukkelpop, is ze dan ook vergeven. (LdJ)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2012-zondag/23135/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise