• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2012 - Vrijdag

El camino gaat alleen maar omhoog voor The Black Keys.
17 augustus 2012, Festivalterrein, Biddinghuizen

Tekst: Ronald Besemer en Lisa de Jongh

Beeld: Martien Janssen

Publicatiedatum: 20 augustus 2012

Voor veel bezoekers staat Lowlands gelijk met de beleving op de camping. Loop er om zes uur 's ochtends rond en je ziet duizenden tentjes naast en op elkaar in de dauw staan. De grafherrie is afkomstig van schoonmaakploegen die hun invasie starten op de hoofdweg naast de campings. Niet iedereen is dan al naar bed. Een dik, zwart gekleed meisje lult dronken tegen een frisse beveiliger in een felgroen shirt. Nooit zou ze het met twee vrouwen doen, grunt ze met kapotte stem. De douches gaan pas over dertig minuten open, maar de eerste jongens arriveren al. Verderop ligt iemand in de buitenlucht op zijn matrasje te pitten met een kerstmuts op z'n hoofd. Grolsch maakt dit alles mede mogelijk, zo blijkt uit ontelbare vertrapte groene blikjes verspreid in het gras. We zijn in het vredigste oorlogsgebied van de popcultuur.

The Black Seeds [bovenste foto] spelen hun niks-aan-de-hand-feestmuziek in de Grolsch-tent. Ze staan prima geprogrammeerd in de lome voormiddag, als de eerste blowtjes over het terrein waaien. Die lucht blijft beter hangen dan de liedjes van de Nieuw-Zeelanders. (RB)

Cloud Nothings opent op vrijdag de India-tent, helaas gebeurt dit niet op alle fronten overtuigend genoeg. Het begin van de show is stroef: het geluid is slecht en hard. De nerdy frontman Dylan Baldi opent met 'Fall in', een noisy grungetrack die geldt als buitenbeentje. Pas bij het vijftien minuten lange nummer 'Wasted Days' komt de ware aard van Cloud Nothings boven: gewoon heerlijk improviseren, lawaai maken, spelen met gitaren. Een band die er nog lang niet is, maar zich ondertussen prima vermaakt.

Refused liet het Belgische Groezrock deze lente achter in ademnood; het eerste Europese optreden na de reünie van de hardcore-punklegendes was onovertroffen. Op Lowlands laat de band inderdaad een niveau zien waar vele punkbands jaloers op zouden zijn. De energie en de kracht waarmee Refused de liedjes brengt, is haast overweldigend en vooral kneiterhard. Het anthem 'New Noise' is het hoogtepunt van de show. (LdJ)

The Sadists spelen een theatervoorstelling die ook op de Parade staat. Een post-apocalyptisch schouwspel over hel en verdoemenis, gebaseerd op een reis die de mannen naar het spookachtige zuiden van Amerika maken. Is het theater? Is het muziek? Doom-achtige shit is het zeker, al wordt het enigszins veraangenaamd door de locatie, de enige zaal met airco van Lowlands.

Duurzaamheidsprofeet Herman Wijffels heeft een boodschap die bij The Sadists aansluit. De wereld gaat aan consumptie, bevolkingsgroei en 'lineair denken' (lees: iets maken, gebruiken en weggooien) ten onder. Maar het goede nieuws is dat we ons in een transitie bevinden. Wijffels roept de Lowlandsgeneratie op duurzamer te gaan denken en leven. Dat is een mooie boodschap, maar het is de vraag of de festivalgangers nu minder troep zullen veroorzaken op hun campingplekken. (RB)

Django Django is een veelbesproken nieuwe band, die zomaar even de Bravo vult tot ver buiten de tentstokken. Deze indiepopsensatie zet een vermakelijke show neer, al is de podiumpresentatie helaas een beetje saai. De bandleden hebben identieke, zelfgemaakt T-shirts aan. Leuk voor een eindexamenreis naar Salou, een beetje knullig voor een bomvolle Bravo. Maar de vrolijke liedjes van Django Django, waaronder 'Default', 'Life's a Beach' en 'Waveforms', vormen de perfecte soundtrack voor het warme weer.

Nu de Charlie-tent een kwartslag is gedraaid, is de toestroom van de Alpha naar het kleine tentje iets minder geworden. Charlie is een intiem strandje geworden, een unieke locatie om bands te ontdekken te midden van een klein en geïnteresseerd publiek. Top. De eerste grote ontdekking aldaar: Alberta Cross. Deze band is al een tijdje bezig, maar met het album Songs of Patience op zak zou de doorbraak zomaar eens binnen handbereik kunnen zijn. Op Lowlands bewijst de groep in ieder geval hier helemaal klaar voor te zijn. De show vol ijzersterke rockliedjes is strak en boeiend van begin tot eind! Toegankelijk en diepgaand tegelijk. Ongetwijfeld volgend jaar in de Alpha. (LdJ)

The Gaslight Anthem is de eerste bijna-grote band op vrijdag en dat knalt er meteen goed in. Vol passie en snelheid, plus die prachtige stem van Brian Fallon. 'Great Expectations' opent deze show en dat werpt de vraag op of de muziek zich ontwikkelt naar stadionrock à la Kings of Leon - die inmiddels saai en ontzield is - of zo natuurlijk groeit als The Black Keys. Voorlopig scoren de mannen uit New Jersey een voldoende, ook al glijdt dat scherpe randje helaas langzaam van de sound af.

Lianna La Havas is een kleine sensatie in de jazz- en lichtesoulhoek. De frêle zangeres beschikt over een indrukwekkende techniek en heeft al enkele fijne liedjes geschreven, die op plaat nog wat gladjes klinken maar live prima werken of beter gezegd: kunnen werken. Voorbij de eerste tien rijen van de Lima tent komt deze frisse dame namelijk niet. Vanaf daar begint het grote ouwehoeren. Snel in een club gaan, zien deze ster in wording.

Jamie N Commons verrast vooral door de enorme bezieling die hij in de feitelijk über-traditionele rootsrock legt. Openingsnummer is een a-capellacover van The Staple Singers en daarna trekt en sleurt hij zijn band door een heerlijke set schurende bluesy rocksongs.

Het is een wonder hoe natuurlijk The Black Keys [foto onder] zich doorontwikkelen. Feitelijk is veel hetzelfde gebleven in hun aanpak en show, anderzijds zijn hun songs wel melodieuzer geworden, terwijl de heerlijke hooks in het repertoire zijn gebleven. En dat maakt ze nu razendpopulair. Het lijkt of heel Lowlands in het voorvak wil en het geduw en getrek neemt enge vormen aan. Goddank betalen de Keys elke zweetdruppel terug met twee meer. In een strak uur trekken louter tracks van Brothers en El Camino langs en wat een geweldige platen zijn dat! Na Lowlands zal het alleen nog maar verder bergop gaan voor Dan en Patrick. Met behoud van hun huidige vorm wordt dat nog one crazy ride. (RB)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2012-vrijdag/23133/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise