• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2011 dag 3: geen zorgen

Matige voorspellingen, maar alles komt goed.
21 augustus 2011, Festivalterrein, Biddinghuizen

Tekst: Martijn Kuijpers en Roberto Lobosco

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 23 augustus 2011

Met niet al te beste weersverwachtingen voor de avond, is het begin van dag drie voornamelijk zweterig. Uit voorzorg worden enkele grote bouwwerken deels ontmanteld, maar er is uiteindelijk geen reden tot paniek. Ook de eerder geuite zorgen over het programma blijken vandaag ongegrond.

Gezweet wordt er uiteraard in de sweat shop van De Staat (bovenste foto). Voor het eerst mag de band aantreden in de Alpha en dat grote podium staat de band goed. Er valt niks af te dingen op de soms prettig uitgesponnen uitvoeringen van de vierkant groovende nummers, die uiteraard weer op volle kracht én met opgestroopte mouwen worden gebracht. De act met de machine komt vandaag niet echt uit de verf en haalt zo de vaart uit het optreden, al blijft het natuurlijk een geinig schouwspel. Met die autotoeter van 'Ah I See' komt het toch nog goed. Geslaagd voor het hoofdpodium. (MK)

?uestlove is nog altijd de coolste neger op aarde. Zoals hij zijn band The Roots leidt, lijkt het alsof de trommels uit zijn lichaam groeien in plaats van dat hij achter een drumstel zit. Al vroeg mag hij dan ook laten zien wat hij in huis heeft door minutenlang een solo te spelen, daarbij zijn medebandleden aansporend hem te volgen en harder of juist zachter te spelen. Verder is er niet veel verschil met hun optreden in de Bravo van een paar jaar terug. Ook in de Alpha wordt hun grootste hit ‘You Got Me’ uitgebreid tot een versie van meer dan tien minuten waar vooral gitarist Cap’n Kirk mag uitblinken en het publiek natuurlijk meekrijgt als hij ‘Sweet Child O’ Mine’ van Guns ‘n’ Roses aanheft. Ook dit keer is er een mannetje in een tuba gepropt, die de muziek – bij gebrek aan Leonard ‘Hub’ Hubbard – van een baslijn voorziet. En ook nu komt ‘Seed 2.0’ langs en wordt een cover gespeeld van Gill Scott Heron en Curtis Mayfield. Van het meest recente album How I Got Over wordt slechts een track gespeeld. The Roots blijft een fenomenaal hiphopcollectief en met hun festivalset spelen ze de Alpha plat; voor de kenners is er echter weinig nieuws onder de zon. (RL)

Het transpireren gaat verder bij een zwoele set van The Kills (bovenstaande foto). Zangeres Alison Mosshart kronkelt over het podium en daagt het publiek en gitarist Jamie Hince constant uit. Met veel nadruk op het laatste album zet het duo een prima optreden neer, dat misschien wat harder zou mogen knallen. En de vraag is hoe ze zouden klinken met een complete liveband; die eeuwige drumcomputer blijft een statisch vehikel. Hoe anders is dat bij Warpaint. Met alle respect; het gebeurt niet vaak dat een vrouwelijke drummer het verschil maakt in een band. Maar Warpaint heeft dus zo'n drummer. Ze houdt je, samen met de bassiste, bij de les bij de subtiel golvende artrock, die de dames afmaken met perfecte samenzang en een enkele jam, waarin de psychedelische kant van de muziek mooi naar voren komt. Spannend, harmonieus en boeiend tot het eind. (MK)

Lykke Li (onderstaande foto) is uit Zweden overgekomen om met haar band de Grolsch om te toveren tot een eng en toch ook spannend sprookjesbos. Waar een donker gordijn midden op het podium wappert, twee mannen achter een dozijn trommels onheilspellende klanken voortbrengen en waar een mysterieuze vrouw zich om een microfoon krioelt en af en toe op haar eigen trommel en bekken mag slaan. Qua performance en sound balanceert Lykke Li tussen Roisin Murphy en Karin Dreijer van Fever Ray. De ene keer is ze sexy zoals Roisin, vooral wanneer ze haar zwarte cape afdoet en zich hotpants openbaren en ze wat meer aan de popkant van het muzikale spectrum beweegt, met zuivere en lange uithalen en opzwepende muziek. De andere keer is ze juist een donkere bosnimf als Karin, die echoënd en vaag dansend haar electroboodschap probeert over te brengen. Dit beleeft zijn hoogtepunt beleeft als ze ‘Silent Shout’ van The Knife coveren. Juist deze combinatie maakt Lykke Li verre van eenzijdig om naar te luisteren. Je zou haar het liefst een rockbitch willen noemen, ware het niet dat de muziek hiervoor gewoonweg te weinig rockinvloeden kent. (RL)

De een-na-laatste band in de Alpha straalt een sterk arbeidsethos uit. Interpol komt op, laat een uur lang zijn nu-wave door de tent uitwaaieren, plugt de gitaren uit en vertrekt weer. Geen praatjes, geen pauzes; werken voor je geld. En dat werpt zijn vruchten af. Paul Banks en collega's nemen de aanwezigen mee op een greatest hits-trip doorheen hun albums, met een niet aflatende gedrevenheid. De band doet er verstandig aan het laatste album links te laten liggen en kruipt gedurende de set steeds verder onder de huid om met een knallend 'Obstacle 1' af te sluiten. En uitklokken maar. Vlak ernaast volgt Wild Beasts de New Yorkers meteen op. De kamerpop blijkt live een stuk dansbaarder dankzij nadrukkelijker aanwezige bas en percussie, terwijl de kopstemmige zangharmonieën nog altijd prachtig naar voren komen. Een schitterende afsluiting van het Charliepodium. (MK)

Het is natuurlijk te gek als op zondagavond krakende oldschool acid wordt gedraaid in de Bravo. Dat iemand als Aphex Twin (onderstaande foto) op de historische tour gaat, maakt het dan meteen al wat minder. Bovendien is die engerd de laatste tien jaar al redelijk gedateerd geraakt met zijn eigen sound. Niet zo’n heel slecht idee dus om maar eens de X-Ray in te duiken om te kijken wat dat Kakkmaddafakka nu precies is. Dat is dus een feestband uit Noorwegen. Maar dan wel een feestband die verschillende stijlen onder de knie heeft. Leuke jochies met een gitaar, cello, synth en drums en twee belachelijk homo-erotische achtergrondroepers en dansers, die ook nog eens tweeling blijken te zijn. Maar feesten en rock-'n-rollen kunnen ze. Soms is het wel erg goedkoop ("Put your hands up in the air"), vaker is het echter ronduit grappig. Tenminste, als je kunt lachen om een songtitel als 'Is She Old Enough For Me' of voor een liedje zeggen dat je die opdraagt aan je moeder omdat het op die manier makkelijker wordt om na het optreden van bil te gaan. In ieder geval eet het Lowlandspubliek uit hun hand, dat voor de toegift spontaan minutenlang het 'Lowlands 2011-anthem' aanheft: "Waar is het feestje? Hier is het feestje!" (RL)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2011-dag-3-geen-zorgen/21987/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise