• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2011 dag 2: de grote namen worden niet gemist

Ook zonder Tool en Eminem een prima festivaldag.
20 augustus 2011, Festivalterrein, Biddinghuizen

Tekst: Martijn Kuijpers en Roberto Lobosco

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 23 augustus 2011

Op de vroege zaterdagmiddag houdt Junip het publiek nog even lekker rustig met zijn toch wel typische zondagochtendmuziek. Om de band van José González saai te noemen zou te ver gaan, want er wordt middels constant herhaalde mantra's wel een bepaalde spanning opgebouwd. Jammer genoeg leidt die nergens toe. Een voortkabbelend concert, dat dankzij de zoete stem van González net niet verveelt. Eenzelfde euvel kent het optreden van het Canadese Suuns (bovenste foto), hoewel deze band zich met zijn combi van minimale elektronica, krautrock, wave en wat dies meer zij in een heel andere genre bevindt. Een luid optreden met veel herhaling, die zelden tot een echte climax leidt. (MK)

Mayer Hawthorne kan er ook niets aan doen dat hij blank is. Dat hij dan van soulmuziek zijn metier maakt, is hem natuurlijk wel in de schoenen te schuiven. Maar goed, soulmuziek voor (en in dit geval door) blanken is niet iets nieuws. Is het hele succes van de honingzoete liedjes van Motown immers niet toe te schrijven aan het idee om zwarte muziek wat laagdrempeliger te maken zodat de blanken het ook konden ‘'oelen'? Mayer Hawthorne kan zo in de galerij van al die Motownhelden van weleer. Want ook zijn arrangementen klinken als een klok, zijn stem klinkt op het podium net zo zuiver als op de plaat en de heupen moeten wel wiegen in de Bravo op zaterdagmiddag, zonnetje erbij. Tel daarbij op zijn guitige voorkomen, een uitstekende liveband en catchy liedjes en een succesoptreden is daar. Toch gaat zijn soulsearching voor de zwarte muziekliefhebber lang niet diep niet genoeg en zal hij beter zijn best moeten doen om zijn pijn aan het voetlicht brengen. (RL)

"De gedoodverfde opvolgers van Kings of Leon" worden ze nu misschien al iets te lang genoemd. Gelukkig staat Mona (onderstaande foto) nog altijd wél fris en fruitig op het podium. De band speelt al vrij snel hits als 'Teenager' en 'Lines in the Sand', waarmee ze hun kruit vroeg dreigen te verschieten. De bewijsdrang en gedrevenheid spatten ervan af en zanger Nick Brown blijkt ook live een enorme scheur open te kunnen zetten; hij voorziet de nummers hier en daar zelfs van een soulvol a-capella-intro. Met een aantal nieuwe nummers blijken ze ook een flinke pot rock-'n-roll in de vingers te hebben, getuige een aan Johnny Cash opgedragen song. Die paar duizend mensen voor het kleinste podium hebben ze alvast overtuigd maar verder houden we ze misschien wel liever op clubformaat. Deze jongens moeten niet te snel arriveren. (MK)

Extreme laatbloeier Seasick Steve (onderstaande foto) is al een jaar of vijf voorbij de pensioengerechtigde leeftijd maar staat in de bloei van zijn carrière. De oude bluesman staat voor de opgave de grote Grolschtent voor zich te winnen met zijn rauwe, folky blues, geassisteerd door enkel een even bebaarde drummer. Dit is een man die het leven heeft geleefd, de zielenpijn nog prima kan oproepen, maar nu vooral lijkt te genieten van wat die pijn hem brengt: een tent vol sympathisanten die helemaal om gaat. Op veelal zelfgemaakte snaarinstrumenten (die allemaal worden voorgesteld, en zonder uitzondering "like shit" zouden klinken), battlet Steve er met zijn drummer op los. Want laat één ding duidelijk zijn: vergeet zijn leeftijd en zijn grappen en er blijft nog altijd een ijzersterk en retestrak optreden over. (MK)

Even wat toegenomen truttigheid van Lowlands tussendoor. Wat een slechte keuze om de Groovetube naar de zijkant van het festivalterrein te verplaatsen. Waar je normaliter altijd wel even binnenkwam om een geinig liedje mee te pikken al pendelend op het terrein van de Bravo en de India, is de tent nu weggestopt aan de zijkant, waardoor deze zijn glans in één klap verliest. Dat-ie ook nog eens plaats moet maken voor een Vietnamees restaurant met de afmetingen van Laos, is natuurlijk helemaal van de zotte. Nog zo'n flater is dat de 24-uurs tent om zeven uur 's ochtends dichtgaat. Vermoedelijk is die 24 uur verspreid over drie dagen? Volgend jaar of een andere naam of gewoon weer doorbeuken totdat het festivalterrein opengaat. Onder andere deze truttigheid heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de hanenkammen anno 2011 volledig uit het Lowlandsbeeld zijn verdwenen. (RL)

Het is inmiddels een traditie dat op de zaterdag al vroeg gepiekt kan worden in de Bravo. Memorabel in dit kader zijn eerdere optredens van electropunkers LCD Soundsystem, Soulwax, Vitalic en vorig jaar Bloody Beetroots. Dit jaar is het de beurt aan de Belgische formatie Goose om de touwen van de Bravo te scheuren en de welwillende toeschouwers in een uur het zweet in de onderbroek te spelen. Ze komen enigszins moeizaam op gang, met de titelsong van het nieuwste album Synrise, waarmee ze hun beukimago enigszins willen afwerpen, maar waar het Bravo-publiek eigenlijk helemaal geen zin in heeft. Fijnzinnig en verschillende lagen, daar luisteren ze wel naar in de auto of door de koptelefoon op het werk. Vandaar ook dat de krakers van hun album Bring it On de tent pas echt in vuur en vlam zetten. Bovendien nomineert Goose zich, niet nadat ze hun vrienden van Pukkelpop een hart onder de riem hebben gestoken, voor de langste outro van het festival. Waar ze ietwat overdreven op gitaren rammen en die presenteren alsof het waardevolle museumstukken zijn, terwijl die gitaren gedurende het optreden veelal ongebruikt achter hun synths staan. (RL)

Zanger Matthew Schultz van Cage the Elephant (onderstaande foto) heeft duidelijk nog wél wat duivels uit te drijven. De band vliegt erin en gaat vanaf minuut één in het rood. Schultz sleurt zich over het podium en schreeuwt het uit. Met enige moeite is er nog een aardige melodie te ontdekken in de rootsy garagerock, verder straalt er vooral bakken energie van het podium. Als op tweederde van het optreden een paar rustpuntjes worden ingelast blijkt Schultz ook nog een mooie stem te hebben. Het publiek gaat volaan mee, de uitgestelde hits worden luidkeels meegeblèrd. Met een stagedive zet de zanger uiteindelijk het toefje op de taart van een zeer geslaagd optreden. (MK)

Er is een aantal zaken dat je meegemaakt moet hebben op een editie van Lowlands. Dat een artiest opkomt en zegt: "Amsterdam, how you'e doing." Maar ook de spicey kippenvleugels (het liefst op zondag). En natuurlijk dat een band volledig in verlegenheid wordt gebracht door de uitzinnige reactie van het publiek. Dit laatste valt (in ieder geval) ten beurt aan Babylon Circus. Maar wat wil je ook als je een podium volpropt met een muzikant of acht, uitrust met trombones, trompetten en accordeons en vervolgens een supervrolijke mix van reggae, ska en gipsy speelt? Dat ze hun liedjes dan in het Frans zingen, neemt het Grolschpubliek op de koop toe en men schreeuwt de band terug voor een toegift. Die valt onmiddellijk in katzwijm voor het Nederlandse publiek en gooit nog een keer alle remmen los. (RL)

Het feest in de nacht is voor de liefhebbers van sexy houseparties en ongecompliceerde vierkwartsmaten voor de verandering niet in de Bravo, waar op de vrijdagavond pompende drum&bass en dubstep is geprogrammeerd en op de zaterdagavond een kaalslag plaatsvindt door technoboeren Sandwell District en Collabs van Speedy J en Chris Liebing. Daar wordt zo hard gebeukt dat de dansers nog wel bewegen, maar het veelal niet beseffen. De feestgangers moeten toch echt naar de X-Ray, die de hele avond en nacht dan ook uitpuilt. Wat dat betreft had de hele line-up van die avond beter in de India gepland kunnen worden, zodat mensen tenminste wat bewegingsruimte zouden hebben. Heel soms lijkt de bouwkeettaferelen aan te nemen van de tunnel bij de Loveparade in Duitsland, omdat je los van de grond komt. Maar goed, de muziek is er niet minder om. Zoals bijvoorbeeld Azari & III, die de legende van de originele Chicago-house nieuw leven hebben ingeblazen. Wat dus betekent soulvolle deephouse afgetopt met glitterende disco. Twee producers geflankeerd door twee donkere jongens met een microfoon en die de vertouwde sound van zalvende klanken voorzien. (RL)

Tom Trago niet lang daarna is vooral verrassend. Hij begint kosmisch, zoals we van hem gewend zijn van zijn twee albums, maar opeens is daar een hele scherpe groove die de twee totaal verschillende stijlen samenvoegt. En zo is zijn hele set opgebouwd. Niet voor niets mag Bas Bron (Bastian, Seymour Bits, Jeugd van Tegenwoordig) zijn vocoder inpluggen zodat hij de dampende beats van Trago van een geil randje kan voorzien. Dit doet hij overigens net lang genoeg, zodat het geheel niet ontaardt in een zoetsappige performance en je moet concluderen dat Tom Trago oneindig veel meer in zijn mars heeft dan een doorsnee houseproducer. (RL)

Afsluiter in de X-Ray op zaterdagavond is Rahaan die in wezen de hele voorbije avond in anderhalf uur samenvat. Deephouse, disco, boogie en soul zijn de kenmerken van de man uit Chicago, die in de jaren tachtig al zijn vinyl onder diamant legde. En zo kan het dat rond een uurtje of vier in de zaterdagnacht de zon begint te schijnen in de X-Ray. De soulvolle platen zorgen ervoor dat de handen in de lucht gaan en de mensen elkaar vreugdevol aankijken. Een unieke aanblik in de X-Ray en best een goed idee om volgend jaar te herhalen. (RL)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2011-dag-2-de-grote-namen-worden-niet-gemist/21986/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise