• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2011 dag 1: business as usual

Een enkele herdenking, veel Britse toppers.
19 augustus 2011, Festivalterrein, Biddinghuizen

Tekst: Martijn Kuijpers en Roberto Lobosco

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 23 augustus 2011

Op deze Lowlandsvrijdag lijkt het business as usual. Bij de opening wordt een verklaring voorgelezen dat het festival uiteraard meeleeft met de zuiderburen. Daar zal niemand iets tegenin brengen maar na dit korte, officiële gedeelte gaat het gewoon ouderwets los. Een andere mogelijkheid lijkt er niet, zo had het op Pukkelpop ook moeten zijn.

"Hé, ik heb nooit een draadloze microfoon", begint Fucked Up-zanger Damian Abraham het optreden in een aanvankelijk uitgestorven India. Vervolgens hobbelt hij een minuutje over het podium, onder de eerste klanken van prijsnummer 'Queen of Hearts' van het laatste album, David Comes to Life, om daar gedurende de rest van het concert niet meer terug te keren. Abraham zien we drie kwartier lang te midden van een circle pit, met een plastic zak over zijn kop op de foto gaan met fans en rondjes buiten de tent rennen. Al zingend, welteverstaan. De in een hardcorejasje geperste shoegazenummers zijn niet altijd even goed van elkaar te onderscheiden, maar een show is het wel. (MK)

Het weidse stemgeluid van Anna Calvi galmt een uur later door dezelfde tent. De Britse geeft een heel eigen draai aan girl power, ze heeft een uitstekende gitaarbeheersing en wordt slechts ondersteund door een drummer en een percussioniste/trekzakspeelster. Veel reverb en flamenco-achtig gitaarwerk plus een stem die de tent vult. Maar toch weet ze de aandacht niet tot het einde toe vast te houden. Het eerste echt overtuigende optreden komt van invallers The Horrors (bovenstaande foto), die in hun zwarte skinny jeans de jarentachtigwave terugbrengen. Hoewel de zon naar binnen straalt, is het binnen duisternis wat de klok slaat, met snijdende synths, machinaal voortbonkende drums en een goed verstaanbare zanger. Horen we daar Bowie? (MK)

Het blijft toch een beetje een uithoek van het festivalterrein, de Charlie. Zonde, want dit kleine buitenpodium heeft genoeg interessants te bieden dit jaar. Zoals Smith Westerns, een van de snoepjes van deze editie. Het getuigt van een bijzondere spirit om je een dag na de ramp op Pukkelpop gewoon present te melden, zeker nadat je apparatuur verwoest is. Het optreden, grotendeels met behulp van geleende apparatuur, begint met een minuut stilte voor de slachtoffers in België. Het zal er aan bijdragen dat het geluid niet best is en de zang tegen het valse aan. Neemt niet weg dat er een paar indiepophitjes van deze zomer voorbij komen, waarbij vooral 'Weekend' de voetjes van de vloer krijgt. Miles Kane (onderstaande foto) heeft zich ontegenzeglijk langs Arctic Monkeys' Alex Turner omhooggewerkt, maar ondertussen is zijn set stiekem veel boeiender. De zonnige jarenzestigsound, met fijne retrogitaren en toch dat heerlijk houterige Britse geluid, zorgt voor een vroeg feestje in een haast te kleine India. Net als het optreden wat dreigt in te kakken, zorgen de hitjes 'Come Closer' en 'Inhaler' voor honderden handjes in de lucht. (MK)

Discomuziek is niet per definitie homomuziek. Een gedeelte van het publiek loopt na een paar nummers de Bravo uit, mopperend op de homomuziek (wat dat ook mag zijn) van Chromeo. De overblijvers worden getrakteerd op een staaltje ongekende disco, met de voor Chromeo zo typerende vocoder. Zelfs het intro van Dire Straits' 'Money for Nothing' wordt op het podium ingezet. Disco in de Bravo, een unicum in de dancetent van Lowlands, die dit jaar knalroze is en bovendien een kwartslag is gedraaid. Dat laatste komt de doorloop in de tent overigens niet ten goede, omdat nu aan beide zijden opstoppingen ontstaan. Ondanks dat speelt Chromeo een zuivere festivalset, funkend van het begin tot het eind. Minpunt is dat P-Thugg en Dave 1 tijdens het optreden in de veronderstelling zijn dat het publiek speciaal voor hen naar Lowlands is gekomen. Wanneer ze hits als 'Fancy Footwork' en 'Tenedroni' inzetten, kijken ze enigszins beteuterd wanneer blijkt dat alleen die paar hippe jongens en meisjes vlak voor het podium de moderne p-funk woordelijk kennen. Hopelijk komt daar snel verandering in. (RL)

Tom Barman komt in zijn eentje het Alphapodium op, om het optreden van dEUS (onderstaande foto) op te dragen aan de slachtoffers en nabestaanden van 'zusterfestival' Pukkelpop. Hij besluit zijn korte voorwoord met de opmerking dat de enige sirene die vanavond te horen is van een 'fucking viool' afkomstig is. Daarna gaat de band van start met een aanvankelijk loom 'Suds & Soda'. Die loomheid is snel verdwenen en een uitermate gefocust dEUS laat zien in de vorm van zijn leven te zijn. De band heeft een bijna enge beheersing en bouwt zijn nummers laag voor laag op, met een glansrol voor drummer Stéphane Misseghers. Met omzichtige gebaren bezweert Barman zijn publiek en medebandleden en het valt wederom op hoe complementair zijn stem is aan die van Mauro Pawlowski. Het publiek mocht de setlist vaststellen door vooraf te stemmen, wat uiteraard tot een greatest hitsshow leidt. En wat zijn ze great. Van een zwoel 'Sister Dew', via een magistraal 'Bad Timing' en een heerlijk wringend 'Roses' tot een trap- en eindeloos opbouwend 'Instant Street', dat het concert van een ziedend slot voorziet. (MK)

Het is altijd verraderlijk en je loopt de kans jezelf in de vingers te snijden als je op vrijdagavond een hoogtepunt van het weekend aanwijst. Wat dat betreft was het beter geweest om Fleet Foxes op zondag te programmeren. Want hoewel frontman Robin Pecknold niet eens helemaal bij stem is, haalt de folkband een ongekend hoog niveau. Niet alleen spelen ze een explosieve mix van hun twee albums, ook snappen ze hoe je een festivalpubliek van begin tot eind boeit. Natuurlijk staan de echte fans er ook, maar die hoef je niet te overtuigen. Het is juist die overgrote groep die de band niet kent die overredingskracht nodig heeft. Dus begint het zestal - de sinterklaasbaarden zijn grotendeels getrimd - furieus rockend en instrumentaal. Pas na twee nummers stopt de muziek volledig om te laten horen wat ze zo uitmuntend kunnen: harmonisch zingen. Het zal de weifelende, toevallige voorbijganger gedwongen hebben om te blijven staan. Maar ook aan de liefhebbers is gedacht. De repetitieve harmonieën, die na het beluisteren van de plaat dagenlang in je hoofd blijven galmen, worden op het podium geïsoleerd en a capella gezongen, zodat je niet alleen de tekst kunt verstaan, maar eveneens uit volle borst kunt meegalmen. Entertainers zullen het vermoedelijk nooit worden. Tussen de nummers dooft het licht, klooit iedereen aan zijn instrument en zegt iemand schuw: "Thanks for listening." Daarna snel door met het volgende nummer, want bij Fleet Foxes gaat het kennelijk alleen om de muziek. (RL)

Arctic Monkeys (bovenste foto) komen voor de derde keer hun britrock aan de man brengen op Lowlands. Hits genoeg en voldoende volk, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Alex Turner oogt frisjes, met een leren jack en een vetkuif. De band brengt een degelijke show, die helaas wel blootlegt dat de songs weinig reserves kennen en verrassingen blijven dan ook uit. Een nummer van The Last Shadow Puppets was leuk geweest, maar maatje Miles Kane komt alleen opdraven voor een bijdrage op gitaar tijdens toegift '505'. (MK)

"Are you guys ready to go hard or what?" Er staat een man met een megagroot Sideshow Bobkapsel achter een draaitafel. De krochten van de muziek, daar heerst de The Gaslamp Killer, die zichzelf het liefst The Motherfuckin' Gaslamp Killer noemt en in de India een dj-set van een uur mag weggeven. Dansen is welhaast uitgesloten, afgezien van een pogo hier en daar en twee vuisten in de lucht, nadat je een van de honderden samples herkent die de man uit Los Angeles uit zijn soundsysteem tovert. Zijn enthousiasme is aanstekelijk, hij stuitert als een vleesgeworden Muppet over het podium en geeft tussen de sampleflarden een vurige show weg, voornamelijk ondersteund door gloeiende dubstep en glitch. Veel anders dan zijn optreden op Pitch is het echter niet (ook op Lowlands komt de Snoop Doggsample 'Biaatch!' voorbij), wat het vooral voor diehardfans en oningewijden tot een echt gedenkwaardig optreden maakt. (RL)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2011-dag-1-business-as-usual/21985/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise