• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2010: de zondag

Van koffieconcerten, chemistry en een femme fatale.
29 augustus 2010, Lowlands Festival, Biddinghuizen

Tekst: Tijs Heesterbeek en André Rozendaal

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 25 augustus 2010

De zondag van Lowlands laat meestal de grootste namen zien. Zo ook dit jaar: het is rennen van tent naar tent, schrappen en keuzes maken. Gelukkig blijft het onweer uit het zuiden de bezoekers bespaard en blijft de regen tot een minimum beperkt, zodat ook de zondag een succes kan worden.

Een koffieconcert met Serj Tankian [bovenste foto]. Doordat de zingende sik van System of a Down het complete Metropole Orkest meebrengt, moet je natuurlijk wel als eerste beginnen in de Alpha. De bombast blijkt een ideale manier om de slaap uit de ogen te krijgen. Tankian staat zichtbaar genietend op het podium, keuvelt wat met de dirigent en laat hem uitleggen wat 'cunt' nu precies in het Nederlands betekent. Dat de stem van Tankian niet altijd de volle kracht heeft om te overtuigen (het is nog geen Mike Patton, hoe hard hij ook een gooi doet naar diens troon), deert niet. De dramatiek en melancholie, vermengd met maatschappijkritiek, doen op hetzelfde moment zeer aangenaam aan. De tent blijft dan ook tot het eind toe gevuld met enthousiaste luisteraars. (TH)

Het programma in de Grolschtent begint met de glorieuze intocht van Moss [foto rechts]. Veel bezoekers vonden vorig jaar hun album ook de beste Nederlandse gitaarplaat, want de tent is vol. Tot verbazing van zanger Marien Dorleijn, die dat bedeesd laat weten. Hoewel het geluid bij de snellere songs wat dun klinkt, klinken de rustigere nummers juist voller. Het songmateriaal blijft met gemak overeind en het publiek klapt en zingt uitgebreid mee. Een groep extra percussionisten geeft sommige songs net de juiste injectie tegen saaiheid en eenvormigheid. Het optreden van Moss is zonder meer een van de hoogtepunten van Lowlands 2010. We liked the chemistry! (AR)

Er hangt een buzz rond Surfer Blood, dus de verwachtingen zijn hoog. De zonnige, met Beach Boys-achtige passages vermengde indiepop die doet denken aan Weezer en Fountains of Wayne, klinkt op papier als een succes. Live komt het echter maar moeilijk van de grond. De band heeft een wat afwachtende houding en zanger John Paul Pitts oogt slaperig en sullig. Pas wanneer hij zijn stem laat scheuren bij 'Swim (To Reach the End)' komt het concert wat los. Waarna de zanger toch nog euforisch in het publiek eindigt. Met de hakken over de sloot. (TH)

De loftrompet over Odd Blood van Yeasayer [foto links] wordt unaniem gestoken. De band ontpopte zich op deze plaat als muzikale kameleon voor wie geen gedaante te gek is. Met meer elektronica geven de New Yorkers hun expansiedrift vorm in ingenieuze songs, die soms wel naar muzikantenmuziek neigen. Op het podium van de Grolschtent blijkt echter dat de angst voor ontoegankelijkheid ongegrond is. Met een schitterende lichtshow en een helder, naar bombast neigend geluid weten ze de aandacht vast te houden. De brom in het basgeluid is hinderlijk, maar de vindingrijke ritmes vergoeden veel. Alles valt op zijn plaats, maar het had misschien wel wat speelser gemogen. (AR)

De zelfmedelijdenpop van The National [foto hieronder] zorgt voor een volle Grolschtent. Voorganger is zanger en anti-ster Matt Beringer, die niet alleen met zijn eikenhouten zangstem Ian Curtis in herinnering roept. Ook bij hem is de microfoonstandaard zijn steun en toeverlaat, en ook hij sluit vaak zijn ogen. Terwijl buiten de regen begint, geeft The National een enerverend optreden. Extra muzikanten, zoals een violist en een trompettist, ondersteunen het lijden. Hoogtepunt is een inktzwarte uitvoering van 'Bloodbuzz Ohio'. Naarmate het optreden vordert, gaat Beringer iets blafferiger zingen, zodat een uur loutering voor sommigen toch een lange zit is. (AR)

Zaterdag werd de arbeider vertegenwoordigd door The Gaslight Anthem. Op zondag vertegenwoordigt Against Me! de vakbondsgroep voor goudeerlijke punkrock. De band hanteert de tactiek van schaarste creëren. Na drie jaar komen ze pas met een nieuw album en de optredens op het Europese vasteland zijn ook schaars. De band wordt dan ook hartelijk ontvangen. Na het plagerige "hi, we’re AC/DC" van zanger/gitarist Tom Gabel gaat het publiek los. Er kunnen naast Against Me! maar weinig bands in Biddinghuizen zeggen dat ze een circle-pit hebben gehad. (TH)

Onder een waas van schimmig rood en paars licht zijn de leden van The xx nauwelijks zichtbaar in de Grolschtent. Kennelijk gaat het hen eerder om het overbrengen van stemmige sferen en gevoelens dan om personen. Waarvan je misschien, op basis van hun erotiserende debuutplaat, zou kunnen verwachten dat ze elkaar ook op het podium bespieden en beloeren. Maar vierde in hun belangrijkste muzikale inspiratiebron - de new wave - ook niet de afstandelijkheid hoogtij? Ze laten de interactie wellicht bewust achterwege om hun verlangens de vrije loop te laten, zonder daadwerkelijk contact te hoeven maken met de ander. Kortom, er klopt heel veel aan dit optreden van The xx: onder andere presentatie, licht, sfeer en teksten. En de muziek natuurlijk. Het sterk aan The Cure refererende gitaarspel van Romy Madly Croft klinkt helder en minimalistisch, en met Oliver Sim wisselt ze zwoele zangpartijen af. Met een weergaloze uitvoering van 'Infinity' bekroont de band een subliem concert. (AR)

Vorig jaar had Lowlands Brokencyde: rave vermengd met elektronica en platte teksten. Nu is er 3oh!3 [foto links] en ook nu staan de crunkcorekids tegen de Charlie aangeplakt voor deze aalgladde Amerikanen. Was Brokencyde goed voor een what the fuck-moment, 3oh!3 doet alleen aan heel flauwe rapmetal met teksten als "I’m gonna have a houseparty in my house / I’m gonna pour booze down my mouth". Snel vergeten. (TH)

Gezien alle aandacht rond Hot Chip valt de opkomst in de Bravo nog wel mee. De band zet dan ook een degelijke set neer, maar niet een die kan opboksen tegen het dansgeweld dat elders staat geprogrammeerd. Jammer, want het gebruik van de instrumenten (vooral Joe Goddard en Alexis Taylor wisselen naadloos van synthesizer naar drums en gitaar) is indrukwekkend en de funk en jaren-tachtig-invloeden zijn perfect verweven. Misschien wel té perfect, waardoor een wat nasaal zingende Goddard iets te veel opvalt. (TH)

Ze horen zo langzamerhand bij het meubilair van elk alternatief popfestival: Placebo [foto hieronder]. Altijd bereid om een goed geoliede liveset neer te zetten. Vandaag in de Alpha bijgestaan door een femme fatale op viool en toetsen en nog eens een extra toetsenist. Tien jaar geleden stonden ze nog gewoon met zijn drieën op het podium en waren de songs beter. Nu klinkt Placebo door de extra toetsen meer dichtgeplamuurd. De tent wordt pas echt wakker tijdens pogo greatest 'Every You Every Me'. In 'Meds' zingt Brian Molko op de automatische piloot. Placebo is een degelijke band geworden. Geen goed nieuws voor de gewezen hedonisten. (AR)

Met de schemering achter het knusse Charliepodium kunnen de psychedelische rockers van Sleepy Sun zich geen beter decor wensen. De band uit San Francisco heeft veel gemeen met een Black Mountain: samenzang van man en vrouw op een bed van zware psychedelica vab de jaren zeventig. Maar bij Sleepy Sun deinen de gitaarwolken nog verder uit en raakt de luisteraar nog verder in vervoering. Heel soms lijkt de band zelf ook de richting kwijt te zijn in de nevel van galm en distortion. Maar wanneer je als luisteraar denkt de grip definitief te verliezen, zet de band je weer vast aan de grond. Sleepy Sun is een uitstekende gids in een betoverend woud van riffs en bezwerende samenzang. Een perfecte opwarmer voor wat er daarna in de Alpha komt. (TH)

Massive Attack blijft live zelfs na vele jaren nog ongrijpbaar. Met op de achtergrond de wonderlijkste Nederlandstalige teksten geprojecteerd (onder anderen Gerard Joling, Carice van Houten en Octopus Paul passeren de revue), nemen de veteranen uit Bristol het publiek mee op een duistere trip langs beats, scherpe gitaren en elektronicalandschappen. Horace Andy en Martina Topley-Bird stelen vocaal de show. Met een zorgvuldige opbouw in de setlist brengen ze het publiek langzaam in trance. Een meer dan waardige afsluiter van het programma in de Grolschtent. (AR)

De eer is aan Fool's Gold om het programma van het Limapodium af te sluiten. De band bouwt een feestje met Afrikaanse ritmes, Hebreeuwse zang en repetitief gitaarspel. Bijna iedereen in het publiek danst uitbundig mee, waarbij de saxofonist en de zanger de boel nog eens extra opstoken. Als de vrienden van Local Natives ten slotte ook nog een deuntje komen meespelen, is het feest compleet. (AR)

Queens of the Stone Age [onderste foto] als afsluiter van Lowlands in de Alpha? Ook hier kunnen vraagtekens bij gezet worden. Het laatste wapenfeit van de band dateert alweer uit 2007, en was niet echt materiaal om de Alpha mee op slot te doen. Maar bij de eerste tonen is alle twijfel weg. De band stopt de peper meteen ferm in de reet met 'Feel Goed Hit of the Summer' en laat deze opvolgen door 'The Lost Art of Keeping a Secret'. QOTSA is op oorlogspad en Josh Homme heeft er duidelijk zin in. De frontman keuvelt wat met het publiek en hij zweert dat hij het meent wanneer hij zegt dat hij blij is om weer terug te zijn in Nederland. QOTSA laat in een uur zien nog steeds ferm aan de top van de alternatieve rock te staan. Alleen jammer dat de band een kwartier te vroeg ophoudt. Maar aan de andere kant ook weer stoer dat ze niet terugkomen voor een toegift. (TH)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2010-de-zondag/20554/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise