• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2010: de zaterdag

Van gemaskerde mannen, eten uit Ierse handen, en paarse luchten.
21 augustus 2010, Lowlands Festival, Biddinghuizen

Tekst: Jeroen Gelissen, Tijs Heesterbeek, Roberto Lobosco en André Rozendaal

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 24 augustus 2010

Voor de zaterdag op Lowlands 2010 moet je vroeg uit de veren of een nachtje overslaan. Tim Knol speelt al voor twaalven, en de eerste hoogtepunten dienen zich al snel aan. Zo blijkt uit de oogst van een volle maar enerverende Lowlandszaterdag.

Het is nog geen dringen geblazen in de X-Ray als aan het begin van de middag Walls aantreedt. Het Brits-Italiaanse producersduo trakteert het publiek op een afwisselende set minimalistische elektronische muziek. Met op de achtergrond fraaie, abstracte visuals in heldere kleuren, schuiven ze maar raak tussen technodrones, hallucinogene soundscapes en dansbare beats. Het optreden is het boeiendst als Walls live zang en shoegazegitaarlijnen toevoegt aan het toch al volle geluid. Een spannend en trippy begin van de dag. (AR)

Echt experiment en harde muziek is altijd ver te zoeken op Lowlands. De komst van And So I Watch You from Afar [foto boven] wordt dan ook aangegrepen door de spanningzoekers om vroeg op te staan en zich naar de India te begeven. Maar de instrumentale postrock brengt moeiteloos iedereen in vervoering. Meeklappen wordt wat vreemd door de abrupte tempowisselingen. Maar het publiek eet uit de hand van de Ieren en de band rijgt hoogtepunt aan hoogtepunt. Dat eindigt voor de overenthousiaste gitarist in het publiek, waar hij al surfend over de hoofden van de toeschouwers zijn stukken speelt. En al die hoogtepunten bij elkaar zorgen ervoor dat dit optreden al vroeg op de zaterdag bijgeschreven kan worden als een hoogtepunt van Lowlands. (TH)

Finntroll [foto rechts] staat vervolgens in de Grolsch voor de broodnodige metalinput in het programma. Maar het is uiteindelijk een freakshow waar het goed metalheadje-kijken is. De muziek van de Finse polkametallers is in ieder geval minder interessant. (TH)

De zon schijnt en het is tijd voor lekker ongecompliceerde popmuziek. Daarvoor kun je uitstekend terecht bij het Londense Graffiti6. Hun hit 'Stare into the Sun' en de knappe kop van zanger Jamie Scott trekken veel jonge meisjes aan voor het Limapodium. Zijn soulvolle stem komt prima uit de verf, de band straalt enthousiasme uit, en de songs hebben leuke tempowisselingen. Maar bovenal klinkt de radiovriendelijke poprock spanningsloos. Willen ze geen one hit wonder worden, dan is het wellicht goed om dieper onder de oppervlakte te graven. (AR)

Wanneer donkere wolken zich samenpakken boven het Lowlandsterrein wandelt in de Grolsch de vrolijke Jamaicaan Winston Rodney, alias Burning Spear [foto boven], het podium op voor een zonnige dosis roots-reggae. Deze goedgemutste grijsbaard komt fier voor de dag en heeft er zichtbaar lol in vandaag. Een aanstekelijkheid die onmiddellijk zijn weerslag heeft op het publiek. Met weinig middelen weet hij de tent compleet op zijn kop te zetten en lukt het haast niemand om nog stil te blijven staan. Op een strakke riddim haalt zijn gitarist af en toe uit met puntige Santanaiaanse solo's en behendig bewerkt hij zijn bongo's. Al rondspringend, skankend en toastend brengt hij tegelijkertijd met krachtige, heldere stem zijn teksten. "Shout it out loud and clear, talk to me! I’ve been playing this music since 1969, until this day! Do you want some more?" levert een uitzinnig, volmondig "Jaaaaaa!!" op, waarop hij nogmaals zijn bongo's onder handen neemt. Wanneer na afloop de lucht in tent bezwangerd is van de aangename kruiddampen en bol staat van de dikke baslijnen, hebben de wolken buiten plaats gemaakt voor het zonnetje en verlaat iedereen met een glimlach op zijn gezicht de tent. (JG)

De in maagdelijk wit uitgedoste mathrockers van Foals overdonderen vanaf het begin. In een moordend tempo jassen ze hun songs erdoorheen. Van afraffelen is echter totaal geen sprake, ze voeren bewust een muzikale Blitzkrieg. Met hun gitaren hoog voor de borst klopt alles aan hun hypnotiserende spel. Het geluid is perfect in balans: zelfs de synths zijn goed te horen. Zanger Yannis Philippakis vliegt wel eens vocaal uit de bocht, maar dit geeft de songs nog meer emotionele lading mee. Uitschieter is het dwingende 'Balloons'. En de Bravotent zag dat het optreden een hoogtepunt van de dag werd. (AR)

Benen buiten bij de X-Ray voor Jack Parow. Zuid-Afrika is ontdekt als hiphopland met Die Antwoord en Jack Parow. De beats zijn hard en ook hier zijn de Ninja's niet van de lucht. Toch vraag je je af hoe lang deze rage blijft bestaan. (TH)

Mumford & Sons [foto boven] weet vervolgens een propvolle Alpha in extase te brengen met hun folk. Het beproefde Mumford & Sons recept – het rustig opbouwen van nummers om uiteindelijk te exploderen in een goed meezingbaar banjo-refrein – gaat erin als koek. Het applaus, vooral na 'Little Lion Man', is oorverdovend. Frontman Marcus Mumford lijkt nog steeds verrast door de publieksreactie, maar als de band zo doorgaat, is deze hard op weg een echte festivallieveling te worden. (TH)

Ook dit jaar is weer duidelijk dat in de X-Ray het meeste muzikale avontuur te halen valt. Het Amerikaanse jongenmeisjeduo The Hundred in the Hands noemt zijn muziek housegaze, waarin het melancholieke elektronische tonen vermengt met shoegaze en wavegitaarspel. Live gaat de subtiliteit van hun ep This Desert deels verloren door een te hard en onzuiver afgesteld geluid. Het weerhoudt het publiek er niet van om het op een dansen te zetten op de verleidelijke klanken. Niet alle songs zijn even sterk, maar het boeiende gitaarspel vergoedt veel. Met een beter geluid moeten ze ook grotere zalen in beweging kunnen krijgen. (AR)

Maakte gisteren Blink 182 al een vermoeide indruk, Fat Mike van NOFX doet daar nog een schepje bovenop. De frontman van de oerskatepunkers zegt dat dit zijn eerste show in de tour is die hij nuchter meemaakt. En dat maakt het publiek ook mee, want Fat Mike zucht en steunt. Ook de rest van de band is niet strak. Maar het blijft NOFX en ook nu zijn de grappen en grollen vermakelijk. De muziek ertussendoor ook. Kijk, Blink 182, zo kan het ook! (TH)

De bandleden van The Gaslight Anthem [foto links] laten zich er graag op voorstaan dat ze de mannen van de gestampte pot van de rock-'n-roll zijn. Flinke tattoos, rechttoe rechtaan punky rock en teksten over de belevenissen van de werkende man. En zo staan ze ook op het podium van de Grolsch: met een over-Amerikaanse air, die na verloop van tijd een beetje op de zenuwen gaat werken. Maar muziek maken kunnen ze. Brian Fallon zingt erg goed, en zou hiermee ook makkelijk de achterste rijen van de Alphatent kunnen imponeren. De nadruk ligt op werk van hun doorbraakplaat The '59 Sound, met het gelijknamige nummer als hoogtepunt. Als dank krijgt Fallon slipjes toegeworpen uit het publiek. (AR)

The Bloody Beetroots [foto rechts] heeft zich maar een doel voor ogen gesteld, vroeg op de zaterdagavond: de touwen van het dak spelen. Producer Bob Rifo, sidekick dj Tommy Tea en live-drummer Edward Grinch beschouwen hun uur op Lowlands als een grote finale. Vanaf de eerste minuut trappen ze het gaspedaal volledig in, uiteraard met kraker 'Warp 1.9', met die reusachtige knipoog naar Human Resources 'Dominator'. In die richting (rave, electropunk) moet je het ook zoeken. Snoeiharde bassen, dreigende opbouw met synths en gitaren en verpletterende climaxen. De drie gemaskerde mannen verzorgen een uniek uur in de Bravo, waarin het kleddernatte publiek van voor tot achteren non stop springt, bijna altijd met twee armen in de lucht. (RL)

Het is goed toeven bij Local Natives in de Indiatent. De Amerikanen veroorzaken met hun sympathieke uitstraling, ritmische folkpop en aanstekelijke bewegingen menig glimlach op gezichten in het publiek. De prachtige samenzang en de ragfijne gitaarweefsels komen door het hoge geluidsvolume beter uit de verf dan op plaat. Het gevolg is een bijna euforische sfeer bij zowel band als publiek, die tot een schitterende ontlading komt in de hechte en gepassioneerde afsluiter 'Sun Hands'. (AR)

Twaalf jaar geleden werd ze nog bekogeld met eieren op Pinkpop. Anouk was toen al voor een aantal mensen niet welkom op Pinkpop. Lowlands zou in 1998 helemaal een no-go area zijn. In 2010 staat ze er. En zonder enige reden. Geen tour of plaat in het vooruitzicht. Misschien dat ze daarom nogal slonzig over het podium sjokt en oncharmant in het rond spuugt. De muziek klinkt als een klok. Maar de reden voor aanwezigheid van Anouk is na het optreden nog steeds niet duidelijk. (TH)

Zijn vierde keer op Lowlands is James Murphy [foto boven] met zijn nog grotere band de Bravo inmiddels ontgroeid. Terecht natuurlijk, want LCD Soundsystem neigde altijd al meer naar rock dan dance, hoewel menig rockband zal watertanden (of juist gruwelen) bij het zien van zoveel percussie. Van levensbelang bij een concert van LCD is – naast de koebel – of aan alle voorwaarden van Murphy is voldaan. Het breken van een snaar kan het humeur van het wonderkind verpesten, waardoor hij opeens veel minder zin heeft in het zingen van 'Daft Punk is Playing at My House', ditmaal overigens in een koddige, lang niet zo stomende maar toch prettige remix. Gelukkig klopt alles dit keer, waarbij 'All My Friends' van het tweede album wel erg betoverend is in samenwerking met de paarse luchten boven de Grolsch. (RL)

De concurrentie van het op hetzelfde tijdstip spelen van zowel LCD Soundsystem als Snow Patrol laat zich voelen bij Beach House [foto rechts] in de India. De tent is matig gevuld, maar wel grotendeels met liefhebbers van dromerige, zomers melancholieke muziek. Die hun devotie tonen door gesloten ogen en rustig meewiegende hoofden. De band staat ver achter op het podium, gehuld in nevelig licht in blauwe, rode en paarse pasteltinten, die extra benadrukt worden door lichtpiramides. De muziek klinkt door het piekfijne geluid minder blikkerig dan op plaat, zodat er toch wat van de afstand tussen band en publiek weggenomen wordt. Met als uitschieters 'Silver Soul' en '10 Mile Stereo' zorgen ze voor een boeiend uurtje zweefmuziek. (AR)

De X-Ray is tijdens Lowlands 2010 vaak te klein, maar voor Holy Fuck blijkt hij precies de goede omvang te hebben. De krautrock-achtige dance doet soms filmisch aan. Dit zeker ook door de ijzersterke visuals op de achtergrond. Het totaalplaatje van de band klopt dan ook perfect. (TH)

Gek genoeg is het rustpunt tijdens de beatsnacht op zaterdag (01:30) in de X-Ray. Daar staat een lieve Britse jongen achter twee draaitafels en een uit de klauwen gegroeid mengpaneel zijn (eigen) soulvolle plaatjes te draaien, af en toe aandoenlijk de oranje loods in kijkend. De rest van de tijd besteedt Floating Points om een dromerige set, vol groove en soul aan elkaar te mixen. Daarbij neemt hij de luisteraar mee op een warme reis, die je zijn persoonlijke en tedere interpretatie van het elektronische instrumentarium kunt noemen. En dus hoor je soms hiphop en r&b, maar net zo makkelijk lichtvoetige, funky house, gloeiende disco en dikke dubstep. En zelfs een geruststellend hammondorgeltje steekt af en toe de kop op. Met geestverwanten Flying Lotus en Hudson Mohawke in de buurt is de nieuwe beatsgeneratie ruim vertegenwoordigd op Lowlands. En reken maar dat Floating Points de volgende keer ook in de India mag staan. (RL)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2010-de-zaterdag/20552/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise