• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2010: de vrijdag

Van oude skatoppers en piepjonge seventiesrockers.
20 augustus 2010, Lowlands Festival, Biddinghuizen

Tekst: Jeroen Gelissen, Tijs Heesterbeek en André Rozendaal

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 24 augustus 2010

De vrijdag komt wat langzaam op gang tijdens Lowlands 2010. Want wie heeft Triggerfinger nou niet al eens gezien afgelopen jaar? Het toneelstuk van Jakop Ahlblom met livemuziek van Alamo Race Track blijkt voor velen toch te vaag. En voor I Am Kloot is het nog veel te vroeg. Pas in de namiddag komt er een beetje schwung in het programma.

Frightened Rabbit wordt aangekondigd als een indierockbandje waar het isolement van Selkirk in Schotland doorheen klinkt. Dit isolement wordt omgezet in de grootse gebaren die je tegenkomt bij een Arcade Fire, Saybia of een, godbetert, Counting Crows. Van die laatste band heeft zanger Scott Hutchison dan ook de snik geleend. Gelukkig is het wel een gezellige boel op het podium, wat het allemaal wat ongecompliceerder maakt dan voornoemde bands. Hopelijk blijft dat ook, en behouden de Schotten hun charme. (TH)

Dat Broken Bells [bovenste foto] in de Alpha staat heeft zuiver te maken met het feit dat het een samenwerking is tussen Danger Mouse en James Mercer (The Shins). Maar de band toont aan dat het bij elkaar steken van twee knappe muziekkoppen niet altijd opwindende muziek oplevert. In ieder geval niet van die muziek die gedijt op een groot podium als de Alpha. Broken Bells verzuipt in de grote tent en weet niet te boeien. De samenzang is loepzuiver en de arrangementen zijn puik, maar de muziek is ontdaan van alle rafelrandjes. Hierdoor gaat het concert als een nachtkaars uit op een te groot podium in te warm weer. Grote namen betekent niet altijd een memorabel optreden in de Alpha, Lowlands-organisatoren. (TH)

De loopbanden uit hun veelgeprezen videoclip ontbreken op het podium, maar voor de rest is het lachen geblazen bij Ok Go in de Indiatent. Althans, dat is vast hun bedoeling. Ze slepen een soort altaar met kaarsen en klokken het podium op, doen een dweilnummer in het publiek, de zanger gaat nogmaals het publiek in, en een meisje mag op het podium komen. Toch zijn deze fratsen niet bepaald geslaagd te noemen tegen de achtergrond van de muziek die ze het publiek voorschotelen. Fut- en fantasieloze punkfunk die geen moment overtuigt. Een muzikaal bepaald niet verheffend optreden. (AR)

Waar Broken Bells verzoop in de Alpha, laat Band of Horses [foto hierboven] zien dat de Grolschstage de juiste omvang heeft voor dat soort bands. De band uit Seattle speelt de biertent plat. Alles aan de country-indierockers straalt urgentie uit. Ook hier is de muziek rijk georkestreerd en domineert het grote gebaar, maar bij Band of Horses grijpt het wel naar je ballen. Met zwart aandoende achtergrondzang, kreunende orgeltjes en dramatische gitaarsolo's komt de groep zelfs verrassend soulvol uit de hoek. De band toont aan klaar te zijn voor de grotere festivals. (TH)

Misschien laat de nieuwe plaat iets te lang op zich wachten en werd er daarom her en der gevraagd wat de noodzaak van het Engelse duo The Ting Tings [foto hierboven] op Lowlands was. Maar bij opkomst worden Jules De Martino en Katie White ontvangen als een verloren zoon en dochter. Het duo doet er bij dat enthousiasme van het publiek zelf nog een schepje bovenop door 'Great DJ' extra dik aan te zetten en langer door te laten gaan. De nieuwe plaat blijft verder nog een groot mysterie, de band speelt vooral werk van hun eersteling. Maar wat deert het, de flinterdunne popliedjes gaan erin als koek. (TH)

Jónsi [foto hieronder] kan het ook zonder zijn eveneens wereldvreemde muzikale vrienden van Sigur Rós. Hij bewees het met zijn geslaagde soloplaat Go en laat het publiek in de Grolsch ademloos toekijken bij een sprookjesachtig optreden. Met op de achtergrond stemmige beeldprojecties van een mistig bos, waarin het ook nog eens sneeuwt af en toe, brengt hij de trage composities met gesloten ogen voor het voetlicht. Wanneer hij zijn falsetstem flink opzet klinken die het indrukwekkendst. Naarmate het concert vordert, gaat het tempo van de nummers wat omhoog, om uit te monden in een lange improvisatie met postrockranden. Jónsi draagt inmiddels een soort indianentooi, maar van enig effectbejag is geen sprake. Wellicht had het optreden nog meer mensen een brok in de keel bezorgd als het buiten de tent donker was geweest, maar ook zo stijgt Jónsi naar eenzame hoogte. (AR)

Caribou is in de X-Ray bezig met een recente Engelse erfenis. De Madchestersound is ook doorgedrongen in Canada. De psychedelische en doordreunende beat hint veel naar de Happy Mondays en Stone Roses in hun piekjaren. Wanneer de band minder instrumenten gebruikt en teruggrijpt op geluiden uit een doosje, neigt het meer naar Underworld en wordt het ook minder interessant. Toch past de muziek uitstekend in de uitpuilende en zweterige X-Ray. (TH)

Net wanneer de avondschemer valt trekt het Franse duo Air eropuit voor zijn maansafari. Al bij de eerste gevleugelde klanken van deze diplomaten van de dromerig zwoele popsongs wordt duidelijk dat de heren op een routinetrip zijn. Een rondvaarttocht door hun oeuvre via een keurig vooraf uitgestippelde koers, waarin nergens een avontuurlijk uitstapje of een onbezonnen verkenning van het sterrenstelsel wordt gewaagd. Wie zijn ogen sluit wordt slechts sporadisch meegevoerd op deze hemelse onderneming, maar wordt nog voor hij de dampkring verlaat alweer door een eenvoudig "merci beaucoup" met beide benen terug op aarde gezet. (JG)

Met een act als Mark Lanegan mis je een kleine tent zoals de Lima vroeger was (of nog vroeger, zegt opa, de Charlie). Lanegan gaat op in een zee van gekeuvel op het kleine buitenpodium. Toch weet de kreuner, na een valse start door stroomproblemen, het publiek goed te overtuigen. Zijn stem is - mede door de sobere begeleiding van alleen een akoestische gitaar - het grootste instrument, en Lanegan is goed bij stem. Een van de hoogtepunten van de eerste dag is ook meteen een van de soberste. (TH)

Als de zon nog net rust op de horizon is het tijd voor een van de meest spraakmakende reünies van vorig jaar, die van The Specials [foto hierboven]. Vanuit de UK kwamen louter positieve geluiden aangewaaid over deze ska-revival en dus kon een optreden op Lowlands niet uitblijven. Dertig jaar na hun split keren de giganten uit Engeland terug om de nieuwe lichting ska-fans een lesje 'feestvieren' te geven. "We waited until you had grown up to come back!", roept gitarist Lynval Golding later nog gekscherend. De strak in het pak gehulde pork pie-hoeders geven vanavond een meer dan geslaagde masterclass. Ruim een uur lang is het motto 'alle voetjes van de vloer en handjes de lucht in' op de aanstekelijke mix van ska, rocksteady, reggae en punk. Werkelijk elke song is raak; 'Too Much, Too Young', 'Enjoy Yourself', Herb Magidson en Carl Sigmans 'It's up to You', ze gaan er in als Ketellapper. Zelfs de verveelde blik van frontman Terry Hall kan het goede humeur van de overige bandleden niet wegbannen. "Last time we played here, many of you were not even born!", meldt Golding zich weer, alvorens de Lee Perryklassieker 'A Message to You, Rudy' wordt ingezet en opnieuw een enorme golf van herkenning door de tent dendert. Een oorverdovend gejuich doet de band hierna nog terugkeren om uiteindelijk met 'You're Wondering Now' definitief als een van de hoogtepunten van dit weekend te eindigen. (JG)

De naam Tame Impala stond bij sommige media hoog in het rijtje 'potentiële verrassingen van Lowlands 2010'. De piepjonge Australiërs hebben met Innerspeaker in ieder geval een sterke plaat vol psychedelische seventiesstoner in de zak. Maar dan met het gevoel voor melodie van The Beatles. Deze combinatie levert een dampend optreden op, vol gruizige grooves, lijzige zang, muzikaal vernuft en lome gitaarriffs. Het geluid is helder, maar blijft daardoor helaas ook wat dun. De drummer jaagt de overige bandleden aan met een prachtige speeltechniek. De drie gitaristen staan als dromedarissen op het podium en hebben nauwelijks contact met elkaar. Wat betreft podiumuitstraling valt er nog winst te boeken, muzikaal is het allemaal pico bello wat Tame Impala laat horen op het Charliepodium, inclusief fraaie improvisaties aan het eind. (AR)

Blink-182 [foto hierboven] zorgt voor de dagafsluiting in de Alpha. Maar zelf lijkt de band niets te willen doen om die afsluiter ook echt gedenkwaardig te maken. Vooral Tom DeLonge maakt een stierlijk verveelde indruk. De band is geheel gefundeerd op de kwaliteiten van drummer Travis Barker. Hij krijgt dan ook ruim baan voor zijn drumsolo's ("Do you like great drumming?", vraagt Mark Hoppus aan het publiek, waarna Barker de vaart weer uit de show haalt met nog een kunstje) en zelfs de cameraman is verliefd op het drummende schetsblok van de plaatselijke tatoeëerder. Zelfs de toegift (één nummer en een halve cover van 'Every Rose Has Its Thorn' van Poison) is ongeïnspireerd. Blink-182 maakt een uitgebluste indruk. Afserveren! (TH)

Met een indrukwekkende lichtshow vol groen en rood zoeklicht, luidt Groove Armada de eerste Lowlandsnacht in. De Bravo gaat plat voor de uiterst effectieve elektronische feelgoodmuziek van de Britten. De jaren tachtig laten zich gelden en op het podium zijn de bandleden drukke baasjes. Het publiek hapt na anderhalf uur stuwende muziek naar adem. En het bleef nog lang onrustig in de Bravotent. (AR)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2010-de-vrijdag/20550/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise