• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2009: de zondag

Weg uit de lethargie, via kronkelige synthesizers naar indrukwekkende diva Jones.
23 augustus 2009, Lowlands festival, Biddinghuizen

Tekst: Jeroen Houben en René Passet

Beeld: Reinier Asscheman

Publicatiedatum: 26 augustus 2009

Gang Gang Dance
"Ik heb jullie hulp nodig bij dit optreden", verzucht zangeres Liz Bougatsos van het New Yorkse trio Gang Gang Dance. Ze ziet er vermoeid uit. Ook haar naaldhakken dragen de sporen van een slopende tournee die op Lowlands ten einde komt. Haar handen zijn gehavend. Ze pulkt tussen het trommelen door wat aan een blarenpleister, de fut lijkt eruit. Maar halverwege het concert begint de muzikale lsd ineens te werken en komt de psychedelische electrofunk met driedubbeldikke percussie subiet tot leven. Mede dankzij een schuchtere Chinees (fan? roadie?) die met een lullige vuiliszakvlag het podium op sluipt en zo Bougatsos én het publiek uit de lethargie trekt. (RP)

Vampire Weekend
Een jaar later dan verwacht misschien, maar nu staat Vampire Weekend [foto boven], de New Yorkse indiehype van 2008, dan eindelijk op Lowlands. De ideale schoonzonen spelen de liedjes van hun debuut, dat ze begin vorig jaar op de kaart zette. Nieuwere nummers als 'Cousins' en 'White Sky' worden net als de rest keurig meegezongen. En dat klinkt niet verkeerd, al is van een daverende liveshow ook geen sprake. Net zoals bloedbroeders The Shins, die twee jaar eerder op dezelfde plek een vlekkeloos maar weinig spannende show gaven, blijkt nu ook Vampire Weekend minder spannend dan op cd. Terwijl de Afrikaanse ritmes en Arctic Monkeyaanse accentjes schreeuwen om stennis en balorigheid, blijft de band braaf in zoutzakstijl spelen. Wat overblijft is erg goed gespeelde muziek die je eigenlijk ook gewoon thuis had kunnen luisteren. (JH)

The Whitest Boy Alive
Wat The Whitest Boy Alive [foto boven] voor elkaar krijgt lukt niet veel acts. Van de ruim 15000 voeten binnen en buiten de Bravotent blijft er geen één onbewogen. Niemand ontkomt aan de kronkelige synthesizers en strakke gitaarriffs die je haast verplichten om te dansen. De bandleden van deze Noorse formatie moeten van tevoren al flink hebben staan popelen, want ze houden het niet vol om tot 18:00 uur te wachten. Ruim 10 minuten voor de officiële aanvang tikken ze af, om door te spelen tot ze écht niet meer mogen. De charme van jarentachtigoutfits (witte broeken, strakke shirtjes en grote brillen) komt goed tot bloei in combinatie met de dansbare beats. Het is muziek die je live moet horen. Én zien, want die blanke danspasjes zijn hipper dan ooit tevoren, zo vindt ook rapper Dio die alles nauwkeurig volgt vanuit de coulissen. Tijdens afsluiter '1517' wordt deze samen met zijn entourage het podium opgetrokken door frontman Erlend Øye. Moeiteloos dirigeert Øye band én zaal, en laat als geen ander zien hoe je een publiek bij een optreden betrekt. En dat publiek kan er geen genoeg van krijgen. Als de band uiteindelijk écht moet vertrekken buldert nog minutenlang de koorzang van het afsluitende nummer door de zaal. (JH)

Luciano
Op papier klonk het natuurlijk als een fantastisch idee: geluid visualiseren en vervolgens de kleuren die dat oplevert als een audioschilder live met elkaar mengen. De Chileens/Zwitserse producer Luciano [foto boven] trok er de artiestenstal van zijn technoplatenlabel Cadenza voor leeg, regelde een hangspeler (een hang is een Zwitsers percussie-instrument van staal) en noemde het project Æther. Helaas pakt het ambitieuze plan in de Bravotent matig uit. Er staan hooguit een paar honderd mensen terwijl The Whitest Boy Alive eerder vanmiddag vijfduizend man aan het springen kreeg. De visuals hebben bovendien een geduchte concurrentie van de avondzon die via de zijkant naar binnen piept en de tribal beats vanaf het podium krijgen aanvankelijk alleen de heupen van dirigent Luciano in beweging. Later valt de groove wat beter op zijn plek maar het idee blijft dat deze set veel beter tot zijn recht zou komen in een zweterige, naar MDMA ruikende club ergens op een Spaans vakantie-eiland. (RP)

Peaches
Madonna on crack, dat is een eenvoudige omschrijving van zangeres Peaches. Met de tieten vooruit en altijd wel een fallussymbool bij de hand laat ze er geen gras over groeien: bij deze mevrouw draait het allemaal om seks. En om kostuumwisselingen, want tijdens haar optreden op Lowlands is ze te zien in velerlei verschijningen. Het hek is van de dam wanneer ze met haar pornopumps boven op het publiek klimt, en al staande verder zingt terwijl ze letterlijk op handen wordt gedragen. Na deze indrukwekkende gimmick zijn de crowdsurfers niet meer van de lucht. Terwijl de beveiliging machteloos toekijkt vliegen er in een half uur tijd ruim twintig man van voren naar achteren. Opvallend genoeg zijn het voornamelijk meisjes die zich aan de niet-toegestane surfpret wagen. Peaches' invloed op haar fans blijkt groot. Trekt ze een truitje uit, dan geschiedt bij velen hetzelfde. Toch schuilt achter al die stoute teksten en viespeukerij ook wat preutsheid. Want in tegenstelling tot haar bandleden is mevrouw zelf veelal bedekt en moet men genoegen nemen met slechts een karig decolleté. Een plastische tekst als "Sucking on my titties like you wanted me" blijft dus vooral grootspraak. (JH)

Grace Jones
Ze is al een kwartier te laat, Grace Jones [foto boven]. Tja, een diva die op tijd begint is natuurlijk geen echte diva. Maar Lowlanders zijn dusdanig gewend dat alles op tijd begint dat een kleine vertraging al tot boegeroep leidt, bang als men is de Arctic Monkeys straks te missen. Zodra de Jamaicaanse zestiger met een ravissante outfit in de nok van de Grolschtent verschijnt, smelt de frustratie razendsnel weg. Wat een entree, en wat een power komt er uit dat afgetrainde lijf. Is ze werkelijk 61? Ze ziet eruit als een atlete op de 800 meter en rent op torenhoge stiletto's rond alsof het sportschoenen zijn. Ieder nummer een ander hoedje, waarbij er steeds meer kledingstukken in de coulissen verdwijnen. Grace Jones heeft een geoliede band bij zich maar alle muzikanten blijven in de schaduw. De spotlights hebben vanavond enkel oog voor de kale zwarte dame, die een glas rode wijn achterover kiepert alsof het limo is om daarna 'La Vie En Rose' in te zetten, een van haar grootste hits en een ode aan zowel Astor Piazolla als Edith Piaf. De nummers van haar nieuwste album Hurricane blijven fier overeind naast klassiekers als 'Pull Up to the Bumper' (waarbij ze een rondje door het publiek maakt), 'Nightclubbing' en 'Slave to the Rhythm'. In dat laatste nummer houdt ze minutenlang een hoelahoep in beweging, met in de ene hand een stel zilveren belletjes en in de andere haar microfoon. Wat een koningin, wat een geweldige comeback en wat een droomafsluiting van Lowlands 2009. (RP)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/lowlands-2009-de-zondag/19050/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise