http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Walk The Line Festival 2012

Verrassend festival laat zien hoe het moet.
11 mei 2012, Diverse, Den Haag

Publicatiedatum: 15 mei 2012

Deze editie van het Walk The Line Festival zou wel eens de laatste kunnen zijn, omdat er flink wordt gesneden in de subsidies. Maar of het nu verdwijnt of niet, één ding is zeker: er zijn genoeg verrassingen die overtuigen op dit Haagse feestje, terwijl veel andere Nederlandse festivals enkel gevestigde namen programmeren.

The Hickey Underworld staat te vroeg geprogrammeerd en krijgt het publiek niet mee. Uit frustratie staat de drummer op en vraagt of het publiek naar voren wil komen. Als dat niet werkt, kan hij - gelukkig voor hem - losgaan tijdens 'Cold Embrace'. Dit nummer zorgt voor een lichte beweging onder de aanwezigen, maar helaas niet genoeg om de jongens van The Hickey Underworld de waardering te geven die ze verdienen. Het viertal had beter kunnen ruilen met de inhoudsloze sensatie Willy Moon. Je gunt het deze band niet om opwarmer van de avond te zijn, maar al met al is het een ijzersterke show op een te klein podium.

Rams' Pocket Radio is al volop bezig in de grote zaal van het Paard, dus even omschakelen van Antwerpse hardrock naar Noord-Ierse pop. Het viertal speelt voor een lege zaal (ongeveer vijfentwintig man), die later ook niet bepaald volloopt. Het publiek hangt namelijk rond op de Grote Markt, wat zo'n beetje het epicentrum van het festival is. Dit neemt niet weg dat de band weet te overtuigen en een geroutineerde show neerzet. Snow Patrol-frontman Gary Lightbody vroeg deze band niet voor niets als voorprogramma tijdens de Europese tour. Rams' Pocket Radio trekt alle aandacht naar zich toe, misschien ook omdat de band een behoorlijk highschool-gehalte heeft. Het rozegeverfde haar van de bassist vormt een leuk contrast met de muziek, die alles behalve punk is. Geslaagde band, maar hij moet nog even doorgroeien.

Mislukte James Brown
Bij Willy Moon [foto hierboven] duurt het lang voordat de soundcheck in orde is. Na een kleine vertraging bestormt de charismatische gitariste het podium en pakt de hele zaal in met haar spel. Het publiek denkt even dat deze lijn wordt doorgetrokken, maar dan komt er een mislukte blanke versie van James Brown achter het gordijn vandaan. Hij pakt de microfoon en begint benedenmaats te zingen. Ook de slappe Will Smith-achtige samples zijn van twijfelachtige kwaliteit en het is de vraag wat ze toevoegen. 'I Wanna Be Your Man' is een sterk nummer, maar de uitvoering is vanavond waardeloos. Doordat de percussie van de dj de drummer in de weg zit, pakt de performance rommelig uit. Conclusie: als de gitariste blijft en haar tweelingzus meeneemt als zangeres, kan het zeker nog iets worden.

Van Café de Supermarkt, waar Willy Moon zojuist liet zien hoe het niet moet, is het weer een kleine vijf minuten lopen naar het Paard. Daar wacht Moss in de ditmaal goedgevulde Grote Zaal op zijn publiek. De harmonieuze sfeer die de band creëert, slaat direct over op het publiek en het moment is aangebroken dat 'stelletjes' de dansvloer overnemen. Alle bandleden zijn naast elkaar opgesteld (inclusief de drummer) en het spelplezier spat van het podium af. Door de prachtige visuals die op de muzikanten en op een groot doek achter hen te zien zijn, lijkt het even of het Paard is omgetoverd tot het sprookjesbos van de Efteling. Moss gaat altijd voor de hoofdprijs.

Betoverend zonder durf
Hierna volgt The Magnetic North [foto hierboven] in het Nutshuis. Ook hier levert de lange soundcheck vertraging op, maar de voorbereidingen op het podium worden nieuwsgierig aanschouwd. Het optreden begint ongemakkelijk en de geluidsman speelt hierbij een ongelukkige rol. Veel gepiep en instrumenten die te zacht staan verpesten de eerste vijf minuten, zodat de zangeres een tikje verveeld lijkt. Gelukkig wordt het geluidsprobleem snel opgelost en vindt de zigeunerfolk toch zijn weg in de avond. Betoverend spel zonder durf, zo zou je The Magnetic North kunnen omschrijven. Tijdens het nummer 'Rackwick', een hoogtepunt, pinkt zelfs de niet-geïnteresseerde bierdrinker die met vrouwlief is meegekomen een traantje weg.

Vanuit het Nutshuis snel naar de publiekstrekker, Bombay Bicycle Club, die er op papier meestal niet goed vanaf komt als het om optredens gaat. Vanavond is dat anders. De band is versterkt met twee nieuwe leden en het is alsof de Bombay Bicycle Club-kinderen eindelijk alle liverecensies hebben gelezen en inzien dat ze niet meer op schoolfeesten spelen, maar rasmuzikanten moeten worden. Een strakke show in het Paard van de jongens, die even veel fans als haters hebben.

Verrassingen
De zaterdag zorgt wederom voor veel verrassingen, te beginnen met Diagrams. [bovenste foto] Een band met een grote bezetting die wat traag op gang komt. In een hoekje staan twee geweldige blazers en na ongeveer twintig minuten weet Diagrams de zaal in te pakken. Dit gebeurt als zanger Sam Genders zijn sampler inzet voor een paar leuke zangloopjes, waaruit vervolgens andere, onverwachte geluiden ontstaan. Het optreden kent hierna alleen nog maar hoogtepunten. Elk nummer werkt naar een uitstekende climax toe en het publiek zingt zonder de tekst te kennen uit volle borst mee.

Gang Colours [foto hierboven] zit al klaar in het Humanity House, waar zanger Will Ozanne samen met zijn dj de intieme zaal mag vermaken met zware bastonen. Na een klein incident - de Mac loopt vast - is het even opnieuw opstarten en de software lief aankijken. Als ze eenmaal bezig zijn, wordt al snel duidelijk dat ze geen eigen geluidsman hebben meegenomen. De lastig te controleren geluiden (vooral in een kleine ruimte) zijn niet goed afgesteld en de balans is ver te zoeken. De deuntjes van Gang Colours zijn leuk en het publiek is bij vlagen in extase, maar Will Ozanne moet nog werken aan een balans tussen experiment en goede composities. Ze zijn in ieder geval op de goede weg.

Geluid als munitie
Pond speelt in de Supermarkt en is absoluut het frisse hoogtepunt van dit festival. Het nevenproject van Tame Impala weet vanaf het begin te enthousiasmeren. De geluiden knallen de zaal in alsof er explosieven afgaan op het podium en na een half uur spelen ontstaat er dan ook een prachtig contrast. Zanger Nick Allbrook, die stil en verbaasd achter zijn toetsen staat, lijkt verstijfd en in trance terwijl de rest van de bandleden - zwetend als otters - hun instrumenten gebruiken als wapens met geluid als munitie. Spectaculair genieten van deze heren, petje af voor het Walk the Line-team, dat deze West-Australische groep naar Den Haag haalde.

De laatste uurtjes van het festival zijn voor Foreign Beggars, Mightyfools, Leroy Joy en Zombie Nation. Bij de eerstgenoemden gaat het er nog hard aan toe, maar rond half twee loopt de Grote Zaal van het Paard leeg. De officiële festivalafsluiter moet dan nog beginnen: Zombie Nation geeft namelijk om half drie voor het eerst een 3D- show weg. Veel te laat, want nog maar een kwart van de zaal heeft zijn geduld bewaard voor deze legende. Laten we zeggen dat Pond de officiële afsluiter is en Zombie Nation een podium krijgt om te experimenteren met zijn (overigens prachtige) 3D-visuals.