http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Killers & The Dallas Explosion

goed voorprogramma, teleurstellende hoofdact.
29 juni 2004, Botanique, Brussel (BE)

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 08 juli 2004

Jonge mensen, overal jonge mensen. Zelfs in de duistere Rotonde der Botanique. Wie of wat jaagt deze kinderen van Moeder Aarde de zonovergoten parken van de Belgische hoofdstad uit? Eén antwoord: The Killers.

The Dallas Explosion, een Waalse band met een Amerikaanse frontman genaamd Dallas Geoffrey (gekke Amerikanen!), zorgt voor de opwarming. En ze doen dat goed. Achteraf bekeken rocken ze zelfs steviger dan de hoofdact. Omdat ze echter slechts het voorprogramma zijn, beperk ik mij in deze bespreking tot een case-studie van de bassist, waar ik toevallig het dichtst bij stond. Wat een kerel! Vliegensvlugge vingers huppelen moeiteloos over de bashals, terwijl Morris Raymond zich funky doch natuurlijk over de bühne beweegt. Alsof hij daarmee nog niet genoeg bewezen heeft, schuilt er bovendien een heuse human beatbox in dit lichaam. En een achtergrondkoortje! Hoera! Ze zijn slechts met z'n drieën, maar wát een band, wát een enthousiasme, wát een geluid! Leve The Dallas Explosion! Sluit ze in uw armen!

Over naar het hoofdprogramma, de Las Vegasiaanse band genaamd The Killers. Het is hun eerste optreden op het Europese vasteland en dat verdient champagne! De mannen lijken op het eerste gezicht een tikkeltje arrogant, maar dat blijken bij nader inzien de zenuwen te zijn. Gelukkig maar, want veel reden tot arrogantie heb ik persoonlijk niet opgemerkt. Inderdaad, ik had er meer van verwacht. De nieuwe hype in Groot-Brittannië, vergelijkingen met The Strokes en The White Stripes, een mens zou van minder beginnen hopen. De confrontatie met de werkelijkheid is hard. The Killers spreken Engels en brengen iets dat ruwweg onder de noemer 'rock' kan geplaatst worden, maar is er niet iets meer nodig om opgehemeld te worden? Waar is de spanning, de onweerstaanbare drang om op te springen en eens met het hoofd te knikken of, nóg gewaagder, met de heupen te bewegen? Was het de stress? Waren mijn verwachtingen te hoog gespannen? Had The Dallas Explosion haar werk te goed gedaan en het hoofdprogramma overstegen? Of zat het irritante ijle stemmetje van zanger Brandon Flowers (die gelukkig wel juist zong, ere wie ere toekomt) er voor iets tussen? Wie zal het zeggen? Eén ding staat echter vast: The Killers moeten nog veel oefenen om boven de massa uit te stijgen.

» Bezoek The Killers' website
» Bezoek The Dallas Explosions website

Deel dit artikel: