http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Suzanne Vega / Martyn Joseph

De eenvoud van het lied.
16 juni 2004, Nighttown, Rotterdam (NL)

Publicatiedatum: 24 juni 2004

Suzanne Vega speelde zomaar in Rotterdam. Er was nauwelijks aanleiding voor een tournee, behalve een onweerstaanbare drang naar optreden, aldus Suzanne. Weliswaar werd van het beste van Suzanne een goed jaar geleden gemakshalve een plaatje samengesteld, maar haar laatste studiowerk dateert alweer uit 2001, de zoveelste remix van 'Tom's Diner' even niet meegerekend. Niemand wist dan ook precies wat er gaat ging gebeuren in Nighttown. Aan zulke spontane optredens kleven vaak veel verrassingen. Het enige nadeel van dergelijke stiltes is het risico om in de vergetelheid te raken, maar daar had Suzanne Vega nauwelijks last van. Op een voetbalavond had ze het voor elkaar gerkegen om Nighttown bijna uit te verkopen, al kwamen de meeste mensen op allerlaatste moment binnenvallen. De zaal was dus goedgevuld en zowat iedereen wachtte in spanning op de eerste noten. Een eenzaam drumstel op het podium verraadde misschien al dat het niet om intieme soloperformance ging. Toen iets over negenen de kleine zangeres en haar drie begeleiders vanuit de duisternis en achter elkaar het podium op wandelden, bleken die vermoedens juist te zijn. Gelukkig bleek later dat de elektrische versterking geregeld backstage verdween om Suzanne alleen te laten met haar akoestische gitaar. Dat leverde een paar heel gelukzalige momenten op voor de muisstille menigte, die aan haar lippen hing.

Het openingsnummer was een verfrissend opwarmertje uit haar latere en minder bekende repertoire, waarin de meegenomen bandleden een professionele rol vervulden en vanaf de allereerste tonen loepzuiver hun dankbare werk deden. Bij tweede nummer hoorden we de vertrouwde en geliefde Suzanne. Haar 'Marlene on the Wall' raakte precies de juiste snaar op een doordeweekse avond. Het bleek weer eens een tactische zet om zo'n onbetwiste popklassieker als tweede nummer in het programma op te offeren. Zelfs op een voetbalavond, waarin de helft van Nederland aan de buis was gekluisterd, kreeg ze het in de eerste minuten dik voor mekaar om het collectieve jeugdsentiment aan te wakkeren en pakweg duizend mensen rond haar vinger te winden. Even vond een aantal mensen het nodig om meteen verzoeknummers in te dienen, maar haar lijflied 'Luka' en het rappende 'Tom's Diner' werden haast even tactisch bewaard voor het laatste kwartiertje.

De gans in het zwart geklede zangeres zag er ook nauwelijks ouder uit. Ondanks veel te weinig slaap en de keuze voor een paar minder sterke songs, waarin soms heel beperkt en lichtelijk wanhopig hedendaagse invloeden ronddwaalden, was dit duidelijk dé Suzanne Vega van 'Luka' en 'Marlene on the Wall'. Het was ook de sobere dame die vaker dan nodig haar songs voorzag van een populaire en toegankelijke aankleding, waardoor sommige nummers rusteloos bleven dobberen in degelijke folk en geforceerde popmuziek, zoals de Rotterdamse bezoekers constateerden met haar zoete ballade 'The Queen and the Soldier' en haar perfecte versie van de klassieker 'The Look of Love'.

Martyn Joseph Een heel uitdagende of opvallende houding nam ze niet aan het op het podium, maar naarmate het redelijk lange concert vorderde en de interactie met het publiek alsmaar beter werd, verliepen ook haar babbels steeds vlotter en kreeg ze nog veel meer zin in het optreden. Een opmerkelijk praatmoment was onder andere de aankondiging van 'I'll Never Be Your Maggie May', waarin ze de openingsregels van het briljante Rod Stewart-nummer nader bestudeerde, hetgeen de inspiratie opleverde voor haar eigen nummer. Suzanne Vega is een ontzettend sympathieke zangeres met een grote liefde voor Leonard Cohen en de eenvoud van het lied. Ze werd dan ook tweemaal terug geroepen voor een onvermijdelijke toegift. Haar 'Small Blue Thing' werd zelfs op verzoek van iemand uit het publiek uit de oude doos gehaald en afgestoft, toen waren licht en muziek al even aangegaan.

Bijna even succesvol was het verrassende voorprogramma van Martyn Joseph. De vriendelijke jongeman uit Wales had voldoende aan een akoestische gitaar om de confrontatie aan te gaan met publiek. Eerlijke arbeidersliedjes, zoals een bloedstollende versie van Bruce Springsteen 'The Ghost of Tom Joad', zorgden bij de vroege concertgangers al snel voor een brok in de keel.

» Bezoek Martyn Josephs website
» Bezoek Suzanne Vega's website