http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Sun Dial / Incense

Teleurstellend voorprogramma voor een van Nederlands beste bands.
19 maart 2004, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Joop van Vlerken

Publicatiedatum: 22 maart 2004

Helaas weet Sun Dial het publiek niet echt te boeien in 013. Of het komt door het slechte geluid, of het grote verschil met het hoofdprogramma is onduidelijk. Potentieel heeft de band zeker wel, maar het komt er niet echt uit vanavond. Er worden veel fouten gemaakt, door alle bandleden, en dit is samen met het slechte geluid fataal. De solo's van frontman Gary Ramon zijn wel spannend. Met zijn wahwah-pedaal haalt hij Hendrix-fratsen uit, die de aandacht wel verdienen. Sun Dial maakt psychedelische rock met een poprandje, maar dat laatste randje kunnen ze beter weglaten. Als deze jongens gewoon herrie maken, is het beter te versmaden. Wat opvalt is dat de ritme-sectie achterblijft, zij kunnen qua kwaliteit hun frontman niet bijbenen.

Incense Incense daarentegen weet wel te beklijven. Ze starten met een Fu Manchu-achtig nummer en verbazen daarmee het publiek. De ingetogenheid is afgeworpen en het speelplezier spat er vanaf. Deze band staat er vanavond gewoon. Incense speelt veel nieuwe nummers in het begin van het optreden en je ziet het publiek af en toe vertwijfeld kijken bij de nieuwe richting die Incense ingeslagen is. Het rockt aanzienlijk meer, maar er is nog steeds veel ruimte voor improvisatie en lang uitgesponnen nummers. Ze lijken de Motorpsycho-fase volledig te zijn ontgroeid.
Dat Incense voor het eerst in drie maanden optreedt is niet te merken. De band met toetsenist (Henk Jan Heuvelink) is volledig op elkaar ingespeeld en weet een enthousiaste en harde show neer te zetten. Oude nummers worden in een nieuw jasje gegoten en dat allemaal met het gemak of er kopje koffie wordt gezet. Zo symfonisch als op hun laatste plaat On Tip of Wings We Walk klinken ze niet meer, maar daar treurt niemand om. In tegenstelling tot het voorprogramma is het geluid bij Incense wel in orde.
De voorzichtigheid of ingetogenheid die Incense op plaat heeft, hebben ze live laten varen, en dat doet de band goed. Af en toe duiken er nog rustige pareltjes op, maar ook deze monden uit in totale explosies. Ontdaan van opsmuk klinkt Incense het best, rauw en ongepolijst. Na een uur spelen met één ietwat mislukt toegiftnummer verlaat de groep het podium en hebben ze laten zien dat Incense nog steeds een van Nederlands beste bands is.

Deel dit artikel: