http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Shannon Wright / Tamara Williamson

Folkverhalen en schreeuwtherapie.
22 april 2004, Botanique, Brussel (B)

Publicatiedatum: 02 mei 2004

Het moet niet simpel zijn om helemaal op je eentje op een podium te staan. Je hebt enkel je instrument en je stem en, tja, wat moet je ook altijd al zeggen tussen twee nummers door. Ze was helemaal van Canada gekomen om haar ding te doen en dat was naar eigen zeggen een hele onderneming geweest. Hoewel ze een beetje gespannen leek in het begin, hing het publiek toch al snel aan Tamara Williamsons lippen. Een frêle stem en zeer breekbare folkliedjes in combinatie met een zittend publiek: eigenlijk kon het ook niet mis gaan. Elk nummer had zijn eigen verhaal en soms werden de nummers ook ingeleid met wat uitleg. Er werd gebruik gemaakt van een resem voetpedalen, om wat subtiele effecten toe te voegen. Ze had ook door haarzelf ingezongen stukken opgenomen die ze afspeelde en waartegen ze dan een tweede stem zong. Best bevreemdend, maar zeer geslaagd. En nadat ze een Franstalige versie van een van haar songs had gezongen, had ze heel het publiek voor zich gewonnen.

Geheel onopvallend was Shannon Wright het podium opgeslopen en had plaatsgenomen achter haar Rhodes-piano. De helft van het publiek hing nog rond in de cafetaria en de zaallichten waren nog aan, toen ze het eerste nummer inzette. Het leek een rustig concert te worden. Niet dus. De gitaar werd omgegord en een drumster kroop achter de vellen. Het podium rondslenterend zette Wright een gitaarriff in en banshee-gewijs begon ze haar ziel bloot te schreeuwen. Geneuzel wisselde af met gebrul (vergelijkingen met PJ Harvey waren niet veraf), agressie en frustratie gulpten eruit. Tussen twee nummers door werd de gitaar nogal veel gestemd, maar om geen stiltes te laten vallen, was er een gitaarloop die telkens gestart werd. Met als resultaat dat er weinig of geen contact met het publiek was natuurlijk. Ergens leek dat ook wel te passen bij de songs en bij Shannon Wright tout court. Met haar gezicht meestal verborgen achter haar haren en de tekst uitbrakend op het publiek. Muziek lijkt voor haar meer therapie dan entertainment. Er werd een aantal keren plaatsgenomen achter de piano voor de meer introverte nummers, maar ook daar spatte de kracht vanaf. Tot tweemaal toe mocht ze terugkomen en dat was zeker niet onterecht. Krachtige show.

» Bezoek Tamara Williamsons website
» Bezoek Shannon Wrights website