http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Scout Niblett / Toby Burke

Scoutsmeisje met de ontstemde gitaar en het engelenhaar.
10 november 2004, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Frederik Van Rumst

Publicatiedatum: 14 november 2004

Muziek, artiestennaam. Twee woorden. Eerste woord: vier letters; tweede woord: vijf letters. Klinkt als: Tom McRae (maar zonder diens protestgehalte), Sam Beam (maar minder zoetgevooisd), Mark Kozelek (maar minder desolaat). Is hij een grootheid? Schudt van nee, speelt hij met band of solo? Houdt één vinger in de lucht en begint zelfs lichtjes luchtgitaar te spelen,… Geef het maar op, iemand als Toby Burke raad je nooit. Deze jongeheer is dan ook eenvoudigweg in het vakje ‘beginnend singer-songwriter’ te plaatsen, met alle kenmerken daarbij horend. Hij heeft enkele aangename liedjes, doch weinig noemenswaardig. Hij bracht een te pruimen Neil Young-cover onder de vorm van ‘Harvest’. Hij had een paar leuke anekdotes te vertellen, waaronder de misinterpretatie van zijn even onbekende band Horse Stories ofte Whore Stories. Vriendelijke mens, vriendelijke mens. Maar al bij al bleef de toeschouwer met een leeg gevoel achter.

En die meerwaarde bracht deerne Scout Niblett net wél. Gehuld in vertrouwde pruik, maar deze keer ook met oranje wegenwerken-uniform. Een tenger meisje met schrille stem, op vele vlakken met Chan Marshall te vergelijken - ze is misschien nog net iets excentrieker, als dat al mogelijk was. Bindteksten werden op een zuinig ge-hum en okay gehouden, oogcontact was er amper. Een misschien gespeelde schuchterheid, die enkel haar openhartigheid - die zich in de teksten verschuilt - verhult. De elektrische gitaar werd erbarmelijk gehanteerd, waardoor het leek alsof ze ter plaatse, mede door haar fout gekozen akkoorden, nieuwe verzen stond te componeren. Wat enkel voor meer tegendraadsheid zorgde. Het distortionpaneel werd op de koop toe te pas en te onpas ingedrukt. Dit alles, samen met de kinderlijk eenvoudige tekstboodschappen, zorgden voor een emotioneel geladen eerste deel van de set.

Toen Scout schuchter naar het drumstel schoffelde hadden we reeds van een ontroerend half uur genoten. Dat ze evenmin kán drummen mocht eveneens niet beletten dat ze daar ook enkele straffe kunstjes opvoerde. En ondanks die enkele uitschieters, waarbij ze krampachtig de leidraad even kwijtspeelde, stond ze ook daar haar mannetje. We kregen redelijk wat nieuw werk voorgeschoteld (volgende lente te verschijnen op Secretly Canadian), waaronder een eerlijk ‘Pom Pom’ en andere veelbelovende ballades aan – hoe kan het ook anders – de liefde. Maar ook haar oudere ‘Uptown Top Ranking’-cover en materiaal van I Am, Sweet Heart Fever en de andere EP’s kwam aan bod. Een uitgebalanceerd concert, waar Scout alle facetten van haar artistieke levensloop bloot wist te leggen. En Scout, als je dit leest, Robert Wyatt niet vergeten te mailen.

» Bezoek Scout Nibletts website
» Bezoek Toby Burkes website

Deel dit artikel: