http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Rumor 39: Sunn O))), Boris, The Thing

Nu al legendarisch.
22 maart 2005, Tivoli de Helling, Utrecht (NL)

Publicatiedatum: 25 maart 2005

Als The Thing (foto rechts) de 39e editie van Rumor opent houden we even ons hart vast. Saxofonist Mats Gustafsson is ziek en loopt overduidelijk met koorts rond. Toch speelt hij het klaar om zijn medespelers Paal Nilssen-Love (drums) en Ingebricht Haker Flaten (contrabas) redelijk bij te benen. The Thing neemt garagerock als uitgangspunt – zo komen er stukken van PJ Harvey en the White Stripes voorbij – maar verfreejazzt die muziek vervolgens zo dat er alleen hier en daar een thema te herkennen is. Het begin lijkt even onwennig, maar na een minuut of vijf is de band 'in the zone’ en begint de magie pas echt. Gustafsson is zoals gezegd ziek en daarom niet in een supervorm, maar Flaten en vooral de waanzinnige Nilssen-Love maken alles goed. Deze laatste is een geweldig improvisator en zijn puur intuïtieve spel gaat van subtiel naar bruut in een enkele seconde. Daarbij is de man een lust voor het oog, want hij gaat compleet op in zijn muziek.

Na drie kwartier is het tijd om van Ekko richting Tivoli De Helling te verhuizen, want de backline van hoofdprogramma Sunn O))) past niet op het knusse Ekko-podium. Erg is dat niet, want zowel Boris als Sunn O))) hebben ruimte nodig om hun geluidsgolven te laten rollen. Boris (foto links), het Japanse drietal, speelt een integrale versie van Feedbacker, hun net verschenen album. Deze compositie van een klein uur bevat eigenlijk alles waar Boris voor staat: trage postdoom, vet groovende stoner en muren van feedback en noise. Wellicht op papier niet heel bijzonder, maar de uitvoering is fantastisch. Een grote meerwaarde is ook het visuele aspect: het blijft geweldig om een fragiel Japans kindvrouwtje zeer bedeesd gitaar te zien spelen, aan wat effecten te zien draaien en vervolgens een onnoemelijke bak noise te horen. Bijna surrealistisch.

Helaas voor bovenstaande bands: Sunn O))) (foto rechts) sluit Rumor 39 af. En doet dat zo goed dat al het voorgaande niet meer belangrijk is. De diepe drone begint al als het gordijn nog voor het podium hangt. Deze wordt steeds luider en de hoofden van het publiek gaan langzaam allemaal richting het podium. Na enkele minuten gaat het doek open. Het complete podium is gevuld met rook en de paarse belichting doet verwoede maar tevergeefse pogingen om de in monnikspijen gestoken bandleden te laten zien. De drone wordt harder en harder, steeds meer overstuurd. De riffs verschuiven langzaam, de distortion zwelt aan. Je neusvleugels reageren op de geluidsgolven door steeds erger te gaan trillen. De vloer lijkt steeds heviger mee te vibreren. En steeds maar weer wordt het volume iets opgekrikt. Er wordt wel eens gerept over onderbuikmuziek: Sunn O)))’s muziek is letterlijk voelbaar in die regionen. Het maakt het optreden compleet: Sunn O))) is een totaalervaring die je meegemaakt moét hebben. De onmetelijk zware riffs, die trager dan dikke lava door je heen lijken te gaan, de ironische lijkende podiumpresentatie die steeds enger en serieuzer wordt en het volume dat letterlijk voelbaar is. Hoe langer de drone voortduurt, hoe kosmischer en buitenaardser de ervaring wordt. Het hoogtepunt wordt bereikt als een zanger langzaam vanuit de zijkant van het podium het midden zoekt, als een trage leprapatiënt de microfoon ter hand neemt, bezwerende bewegingen begint te maken en uiteindelijk middels rochelende keelklanken begint te ‘chanten.’ Op dat moment is de ironie compleet voorbij en is het alleen nog maar bloedserieus en beangstigend. Tien minuten later komt het monster aan zijn eind, gaan de lichten aan, en heeft iedereen het gevoel totaal gelouterd te zijn. Sunn O))) is bij leven al legendarisch.